Nie musisz być doskonały

Kapłaństwo jest powołaniem pełnym głębokiej duchowości, odpowiedzialności i oddania. Jest to droga ku świętości, pełna bogactwa duchowego oraz możliwości służby Bogu i ludziom. Jednakże nie zawsze jest to droga prosta i pozbawiona wyzwań. W rzeczywistości kapłaństwo może być naznaczone trudnościami, które wymagają ogromnej siły, wytrwałości i wiary. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom kapłaństwa, wyzwaniom, jakie niesie, oraz temu, jak duchowni mogą radzić sobie z trudnościami.

Duchowe i Osobiste Wyzwania

Kapłaństwo to nie tylko rola, ale także głęboka misja duchowa. Duchowni często stawiają czoła ogromnym wymaganiom zarówno ze strony wspólnoty, jak i własnym oczekiwaniom. Mogą napotykać na kryzysy wiary, wątpliwości i trudności w utrzymaniu życia duchowego na odpowiednim poziomie. W takich momentach mogą czuć się niegodni swojej roli, co prowadzi ich do decyzji o odejściu. Jak mówi Psalmista: „Pan jest blisko skruszonych w sercu i wybawia złamanych na duchu.” (Ps 34, 19 BBT).

Życie w Celibacie

Celibat jest jednym z najbardziej niezrozumiałych, kontrowersyjnych i wymagających aspektów kapłaństwa katolickiego. Wymóg rezygnacji z życia małżeńskiego i rodzinnego może być niezwykle trudny do spełnienia dla wielu duchownych, ponieważ wymaga od nich poświęcenia naturalnych ludzkich pragnień i dążeń. Wielu duchownych odczuwa silne pragnienie bliskości, intymności i emocjonalnego wsparcia, które są naturalnymi aspektami ludzkiej egzystencji.

Życie w celibacie, choć uważane za wyraz całkowitego oddania się Bogu i Kościołowi, często prowadzi do głębokich wewnętrznych konfliktów. Nieumiejętność pogodzenia pragnienia bliskości z obowiązkami kapłańskimi może powodować uczucie izolacji i samotności. Jak przypomina nam Pismo Święte: „Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam” (Rdz 2, 18 BBT). Te słowa podkreślają fundamentalną potrzebę wspólnoty i relacji, które są kluczowe dla pełnego rozwoju człowieka.

W obliczu takich wyzwań, niektórzy duchowni mogą dojść do wniosku, że nie są w stanie spełnić wymogów celibatu bez uszczerbku dla swojego zdrowia emocjonalnego i duchowego. Decyzja o rezygnacji z kapłaństwa w takich okolicznościach nie jest oznaką porażki, lecz świadomym wyborem dbania o własny dobrostan i autentyczność. W takich sytuacjach ważne jest, aby pamiętać, że życie w zgodzie z własnym sumieniem i prawdą jest równie ważne jak spełnianie zewnętrznych wymagań.

Celibat, jako wyzwanie kapłaństwa, podkreśla również potrzebę wsparcia i zrozumienia ze strony wspólnoty wiernych oraz hierarchii kościelnej. Otwarte podejście do trudności związanych z celibatem może przyczynić się do budowania bardziej wspierającego i zrozumiałego środowiska dla duchownych, którzy zmagają się z tym aspektem swojego powołania.

Problemy Zdrowotne

Stres, presja i obowiązki związane z kapłaństwem mogą prowadzić do problemów zdrowotnych, zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Wypalenie zawodowe, depresja, lęki czy inne dolegliwości mogą uniemożliwić pełnienie obowiązków kapłańskich. Duchowni, którzy zmagają się z takimi problemami, mogą zdecydować się na odejście, aby zadbać o swoje zdrowie. „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.” (Mt 11, 28 BBT) – te słowa Jezusa przypominają, że troska o siebie jest również częścią naszej duchowej drogi.

Konieczność Autentyczności

Współczesne społeczeństwo coraz bardziej ceni autentyczność i prawdę. Duchowni, którzy doświadczają wewnętrznych konfliktów i czują, że nie mogą być autentyczni w swojej roli, mogą podjąć decyzję o opuszczeniu kapłaństwa. Jest to akt odwagi, który pokazuje, że autentyczność jest ważniejsza niż trwanie w roli, która nie pozwala na pełne wyrażenie siebie. Jezus powiedział: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8, 32 BBT).

Nowy Początek

Odejście z kapłaństwa nie musi być postrzegane jako zakończenie, lecz jako początek nowego etapu życia. Jest to szansa na odkrycie nowych dróg, na głębsze zrozumienie siebie i na pełniejsze przeżywanie swojej wiary w innych kontekstach. Jak mówi prorok Izajasz: „Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie?” (Iz 43, 19 BBT).

Duchowni, którzy decydują się na ten krok, mogą znaleźć nowe sposoby służby Bogu i bliźnim, niezależnie od formalnej roli kapłana. Mogą angażować się w działalność charytatywną, edukacyjną czy społeczną, wykorzystując swoje talenty i doświadczenia w nowych kontekstach. „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4, 13 BBT) – te słowa Apostoła Pawła przypominają, że Boża moc działa w każdym aspekcie naszego życia.

Sakramenty Małżeństwa i Kapłaństwa jako Ścieżki Świętości

W nauczaniu Narodowego Kościoła Katolickiego wyraźnie podkreślana jest równoważna wartość sakramentów małżeństwa i kapłaństwa jako wezwań do życia w świętości. Małżeństwo i kapłaństwo nie są przedstawiane jako wzajemnie wykluczające się drogi, ale jako równoległe ścieżki prowadzące do głębi doskonałej miłości i poświęcenia.

Małżeństwo: Świętość w Życiu Rodzinnym

Życie rodzinne, z jego codziennymi wyzwaniami, radościami i trudem, jest areną, na której praktykowane są cnoty takie jak miłość, cierpliwość, wytrwałość i ofiarność. W rodzinie uczymy się, jak kochać konkretnie, jak wybaczać i jak budować trwałe relacje, które są odzwierciedleniem Bożej miłości do ludzi. Jak mówi św. Paweł: „Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie,” (Ef 5, 25 BBT)

Kapłaństwo: Służba Bogu i Wspólnocie

Z kolei kapłaństwo, z jego niepowtarzalną posługą na rzecz wspólnoty wiernych, otwiera przed mężczyzną drogę do głębokiego zaangażowania w życie duchowe i służbę Bogu oraz ludziom. Kapłan, przez głoszenie Słowa, sprawowanie sakramentów i prowadzenie wspólnoty w wierze, staje się narzędziem Bożej łaski i przewodnikiem duchowym dla innych.

„Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka” (Hbr 7, 17 BBT).

Zakończenie

Odejście z kapłaństwa z ważnych powodów nie jest oznaką słabości ani porażki. Jest to decyzja, która wymaga ogromnej odwagi i samoświadomości. Kluczowym przesłaniem dla duchownych, którzy stają przed taką decyzją, jest zrozumienie, że „nie musisz być doskonały”. W życiu duchowym, jak i w każdym innym aspekcie życia, jest miejsce na błędy, wątpliwości i poszukiwanie własnej drogi. Ważne jest, aby pamiętać, że każdy jest wezwany do życia w zgodzie ze sobą i swoim sumieniem, a Bóg jest zawsze gotów przyjąć nas takimi, jakimi jesteśmy. „Pan jest miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bardzo łagodny” (Ps 103, 8).

Małżeństwo i kapłaństwo, choć różne w swojej formie, są drogami do świętości. Obie te ścieżki wymagają oddania, poświęcenia i miłości, które są fundamentem życia chrześcijańskiego. Każdy, kto podąża którąkolwiek z tych dróg, znajduje się na ścieżce do doskonałej miłości Boga i bliźniego, co jest istotą chrześcijańskiego powołania.

+Robert Matysiak NCC