Uroczystość Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny (Maryja – Pełnia Człowieczeństwa, Świątynia Boga, Obietnica Zbawienia dla Każdego z Nas) Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie, Wiara chrześcijańska nie jest religią śmierci. Jest religią życia. Nie jest systemem nakazów i zakazów – jest obietnicą przemienienia. Nie jest wspomnieniem przeszłości – jest otwarciem na wieczność. I dlatego w centrum naszej wiary nie stoi grób. Grób Chrystusa jest pusty. I dzisiaj obchodzimy tajemnicę, która jest echem tego samego zwycięstwa – tajemnicę Wniebowzięcia Maryi. To nie jest idea, którą stworzyła

Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła (Fundament Kościoła – Jedność w różnorodności – Świadectwo aż po kres świata) Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie, Historia Kościoła nie jest opowieścią o ludziach doskonałych. Nie jest kroniką świętych, którzy od początku znali swoją misję i kroczyli nią bez wahania. Historia Kościoła to historia Bożej łaski działającej w ludzkiej słabości. Historia człowieka, który się zaparł – i stał się Skałą.Historia człowieka, który prześladował – i stał się Apostołem narodów. To historia Piotra i Pawła. Dwa życia, dwa

List Pasterski na Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Eucharystia – Tajemnica Obecności, Ofiary i Przemienienia Świata) Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie, Jest taka rzeczywistość, wobec której rozum milknie, a serce klęka. Jest taka tajemnica, która nie daje się zamknąć w żadnej definicji, bo sama jest niezmierzonym oceanem Bożej miłości. Jest takie miejsce, gdzie niebo dotyka ziemi, a wieczność wkracza w czas. To Eucharystia. Nie możemy jej pojąć, ale możemy ją przyjąć.Nie możemy jej wyjaśnić, ale możemy się jej poddać.Nie możemy jej posiąść,

List Pasterski na Uroczystość Świętej Trójcy

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego „Niech przyjdzie Duch, który czyni wszystko nowe” Umiłowane Siostry i Bracia w Chrystusie, Stajemy dziś wobec tajemnicy, która jest jak ogień i tchnienie zarazem – Zesłanie Ducha Świętego, dzień, w którym Kościół nie tylko został narodzony, ale i po raz pierwszy zaczął oddychać pełnią daru Bożego życia. To nie koniec. To początek. W Wieczerniku, gdzie jeszcze niedawno trwała cisza lęku i zawahania, zabrzmiał szum jakby gwałtownego wiatru. Nie przyszedł, by tylko pocieszyć. Przyszedł, by posłać. Duch Święty zstępuje nie po

Umiłowane Siostry, Drodzy Bracia, rozproszeni po świecie, a zjednoczeni nadzieją. W dniu, w którym Kościół obchodzi Wniebowstąpienie Pańskie, nie stoimy przed abstrakcyjną pamiątką – lecz przed wydarzeniem, które dotyka naszej najgłębszej tęsknoty. Tęsknoty za sensem, za celem, za domem. Dziś nie tylko wspominamy, że Jezus „odszedł”, ale rozumiemy, że otworzył przed nami przestrzeń powrotu. Nie po to, by zostawić nas samych, ale by pokazać, że wszystko, co ludzkie, może być uniesione do Boga. Nawet zranione ciało. Nawet łzy. Nawet śmierć. Wniebowstąpienie nie jest ucieczką