Kapituła Św. Stanisława Biskupa i Męczennika
Wprowadzenie
Kapituła św. Stanisława Biskupa i Męczennika, ustanowiona 31 maja 2018 roku dekretem Zwierzchnika Narodowego Kościoła Katolickiego, jest wspólnotą kapłanów wyróżnionych przez Zwierzchnika Kościoła. Jej celem jest wspieranie działań liturgicznych oraz duchowych, a także realizacja zadań zleconych przez prawo kanoniczne i Zwierzchnika Kościoła.
Patron i Symbolika
Kapituła nosi imię św. Stanisława Biskupa i Męczennika, którego życie i męczeńska śmierć są symbolem odwagi i niezłomności w wierze. Dzień 8 maja, będący świętem patronalnym Kapituły, jest okazją do uroczystych obchodów i refleksji nad dziedzictwem świętego patrona. Kapituła posiada własny herb i pieczęć, które symbolizują jej tożsamość i tradycję.
Misja i Cele
Kapituła św. Stanisława Biskupa i Męczennika to nie tylko kolegium kapłanów, ale przede wszystkim wspólnota ludzi głęboko zaangażowanych w życie Kościoła. Jej członkowie, wybrani spośród kapłanów przez Zwierzchnika Kościoła, wyróżniają się szczególną prawością życia, głęboką wiedzą teologiczną oraz oddaniem posłudze kapłańskiej. Kapituła dąży do umacniania więzi między Pierwszym Biskupem, prezbiterium oraz wiernymi świeckimi, a także do duchowego i moralnego rozwoju społeczności.
Zadania Kapituły
Kapituła pełni szereg ważnych funkcji w życiu Kościoła. Organizuje uroczyste liturgie, wspiera administrację biskupią, troszczy się o formację duchową i intelektualną duchowieństwa, a także angażuje się w działalność charytatywną, społeczną, gospodarczą, patriotyczną, kulturalną i ekonomiczną. Każde działanie Kapituły ma na celu duchowe wsparcie i umacnianie wspólnoty wiernych.
Struktura Kapituły
Kapituła składa się z czterech prałatur: prepozytura, archidiakonia, dziekania i scholasteria, oraz z ośmiu kanonii. Prepozyt, stojący na czele Kapituły, jest wybierany przez kolegium kapitulne i zatwierdzany przez Pierwszego Biskupa Narodowego Kościoła Katolickiego. Jego rolą jest reprezentowanie Kapituły, troska o jej prawidłowe funkcjonowanie oraz zwoływanie sesji kapitulnych.
Penitencjarz, kustosz i sekretarz pełnią kluczowe funkcje administracyjne. Penitencjarz posiada władzę rozgrzeszania w zakresie wewnętrznym sakramentalnym, kustosz zarządza majątkiem Kapituły i jej archiwum, a sekretarz prowadzi dokumentację i korespondencję Kapituły.
Wyjątkowość Kanoników
Kanonicy Kapituły to kapłani wyróżnieni przez Zwierzchnika Narodowego Kościoła Katolickiego za swoje zasługi i wyjątkowe oddanie. Są to osoby, które wykazują się głęboką wiedzą, moralną prawością i gorliwą posługą kapłańską. Ich zadaniem jest nie tylko sprawowanie uroczystych liturgii, ale także wspieranie działań Kościoła na wielu płaszczyznach. Każdy kanonik, nosząc godność nadaną przez Pierwszego Biskupa, jest świadectwem najwyższych wartości i tradycji Kościoła.
Sesje Kapitulne
Kapituła odbywa sesje kapituły, podczas których podejmuje ważne decyzje dotyczące swojej działalności. Sesje mogą być zwoływane zarówno w trybie zwyczajnym, jak i nadzwyczajnym, gdy zachodzi taka potrzeba. Decyzje podejmowane są kolegialnie, zgodnie z ustalonymi zasadami, co zapewnia demokratyczny charakter działania Kapituły.
Prawa i Obowiązki Członków
Członkowie Kapituły są zobowiązani do prowadzenia życia zgodnie z ideałami kapłańskiej doskonałości oraz do uczestnictwa w uroczystych liturgiach. Mają prawo do głosu podczas sesji kapitulnych oraz mogą posiadać własny herb zgodnie z zasadami heraldyki kościelnej. Ich oddanie i zaangażowanie są fundamentem skutecznego działania Kapituły.
Dyscyplina i Odpowiedzialność
Członkowie Kapituły są zobowiązani do posłuszeństwa wobec własnego ordynariusza i Zwierzchnika Kościoła. W przypadku nałożenia kary kościelnej lub upomnienia kanonicznego, członek Kapituły zostaje pozbawiony członkostwa i wszelkich godności. Dyscyplina i odpowiedzialność są kluczowymi elementami utrzymania wysokich standardów moralnych i duchowych w Kapitule.
Podsumowanie
Kapituła św. Stanisława Biskupa i Męczennika jest instytucją, która, choć nie posiada jurysdykcji terytorialnej, ma ogromny wpływ duchowy na rozwój religijny i moralny społeczności. Działając zgodnie z Prawem Kanonicznym i dyrektywami Pierwszego Biskupa Narodowego Kościoła Katolickiego, Kapituła pełni ważną rolę w życiu kościelnym, wspierając inicjatywy duszpasterskie i administracyjne oraz dbając o integralność duchową swoich członków. Kapłani, którzy tworzą Kapitułę, są wybitnymi postaciami, które swoją wiedzą, prawością i zaangażowaniem służą Kościołowi i jego wiernym.
Patron Kapituly
Biskup krakowski był gorliwym duszpasterzem. Zginął z ręki króla Bolesława Śmiałego, kiedy sprawował Mszę świętą w kościele św. Michała na Skałce. Jego ofiara przyczyniła się do zainicjowania tradycji niezależności Kościoła od władz państwowych i budowy jego samodzielnego autorytetu w życiu publicznym, która w Polsce była kontynuowana przez kolejne wieki, w odróżnieniu od wielu innych krajów.
Św. Stanisław ze Szczepanowa urodził się ok. 1030 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 1060 roku, a dwanaście lat później, po śmierci biskupa Lamberta około 1070 roku został biskupem Krakowa. Dał się poznać jako pasterz gorliwy i bezkompromisowy. Konflikt, który wybuchł pomiędzy królem Bolesławem a bp. Stanisławem – jego powód do dziś nie jest w pełni jasny. Chodziło zapewne o krytykę za strony biskupa niemoralnego życia monarchy oraz o obronę poddanych przed jego surowością i brutalnością Rządów.
Biskup Stanisław został zabity przez króla podczas Mszy św., którą celebrował 11 kwietnia (lub 8 maja) 1079 roku w kościele św. Michała na Skałce w Krakowie. Ciało biskupa zostało poćwiartowane. Kult św. Stanisława rozpoczął się z chwilą przeniesienia jego zwłok na Wawel, w 10 lat po śmierci. 8 września 1253 roku papież Innocenty IV dokonał uroczystej kanonizacji biskupa Stanisława w bazylice św. Franciszka w Asyżu. W Polsce ogłoszono to na ogólnonarodowej uroczystości w Krakowie 8 maja 1254 roku. Kult św. Stanisława odegrał ogromną rolę w zjednoczeniu rozbitego na dzielnice państwa polskiego. W 1595 r. papież Klemens VIII rozszerzył liturgiczną uroczystość św. Stanisława na cały Kościół.
Jak twierdzą historycy, książęta piastowscy poczynając od Mieszka I aż do XII wieku sprawowali rządy w sposób okrutny, nie licząc się ze swymi poddanymi, i dopiero otwarty bunt bp. Stanisława i wspierających go możnowładców zmienił tę tendencje. Od tego momentu można również mówić o kształtowaniu się niezależnego od władzy świeckiej autorytetu Kościoła na ziemiach polskich, a wręcz o narodzinach tradycji, że Kościół ma prawo do występowania w roli „autonomicznego sumienia” w życiu publicznym, a nie jako religijne ramię wspierające władców. Ta właśnie tradycja naznaczyła całą późniejszą historię Polski i Rzeczypospolitej. A rozwijający się kult św. Stanisława, w kolejnych wiekach umacniał ją, co okazało się zbawienne dla narodu w czasach opresji oraz totalitaryzmów.
Relikwie św. Stanisława spoczywają w katedrze na Wawelu. W ikonografii chrześcijańskiej św. Stanisław przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym z pastorałem. Jego atrybutami są miecz i palma męczeńska. Bywa ukazywany z orłem – godłem Polski.