CZĘSTO ZADAWANE PYTANIA

SPRAWDŹ, CZY NIE MA TU ODPOWIEDZI NA TWOJE PYTANIE.

Znajdziecie tutaj przygotowane przez nas odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania o Kościele, naszej tradycji, liturgii, strukturach, eklezjologii, etc. Jeśli nie znajdziesz interesującej Cię kwestii, napisz do nas na adres: kancelaria[at]nat-kath.church

Kim jesteśmy?

Narodowy Kościół Katolicki, wyznawane przez siebie zasady wiary, podstawy doktrynalne, a także tradycje obrzędowe czerpie ze źródeł chrześcijańskich, a zwłaszcza pierwotnego Kościoła Chrześcijan, któremu początek dał Święty Założyciel sam Pan Jezus Chrystus.

On to, ustanawiając Św. Piotra widzialną Głową swojej Owczarni nieprzerwanie, przez wieki, dzięki zachowanej sukcesji apostolskiej, uświęca Go, umacnia w Duchu Świętym i prowadzi ku wiecznemu Zbawieniu.

W ten sposób Kościół, uznaje swoje pierwotne źródło powstania, swoją genezę w Kościele Rzymskokatolickim.

Nauka naszego Kościoła nie odbiega od wiary i tradycji Świętego Powszechnego i Apostolskiego Kościoła. W sprawowaniu tych świętych czynności posługujemy się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego. Najwyższą cześć Kościół oddaje Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu.

Kościół zachowuje starokościelną zasadę, wypowiedzianą przez św. Wincentego z Lerynu w zdaniu: Id teneamus, quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est; hoc est etenim vere proprieque catholicum (Trzymamy się tego, co wszędzie, co zawsze, co przez wszystkich było wyznawane, to jest bowiem prawdziwie i rzeczywiście katolickie). Dlatego zachowujemy wiarę starego Kościoła tak, jak wyrażona ona została w ekumenicznych Symbolach i w powszechnie uznanych dogmatycznych orzeczeniach Soborów ekumenicznych niepodzielonego Kościoła pierwszego tysiąclecia, zawartych w artykułach Symbolu wiary, w nauce Ojców Kościoła i w orzeczeniach dogmatycznych pierwszych soborów powszechnych: Nicea (325 r.), Konstantynopol (381 r.), Efez (431 r.), Chalcedon (451 r.), Konstantynopol (553 r. i 680 r.), a także Nicea (787 r.) – określając wspólną świadomość wiary jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła, dających wyraz jedności wszystkich Kościołów lokalnych w jednym świętym Ciele Chrystusa.

Czy Narodowy Kościół Katolicki jest Kościołem działającym legalnie?

Tak! Dnia 12 marca 2021 roku decyzją MSWiA Narodowy Kościół Katolicki został wpisany do Rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych pod pozycją w rejestrze nr. 189 pod nazwą Narodowy Katolicki Kościół.

Czy Kościół jest Kościołem katolickim?

Tak! Należymy do Jednego, Świętego, Katolickiego Kościoła złożonego przez Jezusa Chrystusa. Przede wszystkim jesteśmy katolikami. Kościół zaprasza i wita wszystkich ludzi niezależnie od ich pochodzenia narodowego, rasowego, społecznego czy wyznaniowego. Nasza wiara opiera się na Piśmie Świętym, Tradycji Chrześcijańskiej i Soborach Ekumenicznych Kościoła. Jednocześnie zachowując niezależność jurysdykcyjną i odrębną administrację, pozostaje w jedności wiary i moralności z Kościołami.

Posiadamy: katolickie zasady wiary i moralności, sakramenty święte, starokatolicką zasadę trójstopniowego Urzędu Apostolskiego (diakoni, kapłani, biskupi) oraz oddajemy cześć Bogu w katolickiej liturgii i kulcie Najświętszej Maryi Panny i Świętych.

Jesteśmy Kościołem, który niesie Chrystusa całemu światu. Głosimy apostolską, powszechną (katolicką) naukę pierwotną, jakiej uczyli Apostołowie, wyznawaną i uprawianą przez siebie teologią, swoją postawą oraz dążeniami należymy Wspólnoty kościołów narodowych.

Kościół dostrzega swoją rolę na wzór Chrystusa, który spotkał dwóch uczniów w drodze do Emaus, zaraz po zmartwychwstaniu. On przyszedł do ludzi, którzy byli strapieni, zasmuceni i zagubieni. Nic im nie narzucał, ale towarzyszył. Pozwolił, by oni sami dostrzegli w nim Zbawiciela i odzyskali radość.

Jesteśmy katolikami. W tym stwierdzeniu zawiera się depozyt wiary jaki nas charakteryzuje. Z definicji Kościół Katolicki znaczy powszechny. My jesteśmy jego częścią. Niestety często mylnie Kościół Katolicki utożsamia się wyłącznie z Kościołem Rzymskokatolickim. A tymczasem, jak sama nazwa mówi, to Kościół Rzymskokatolicki. Są inne kościoły katolickie np. greko, ormiańsko, koptyjsko, polsko – katolickie… Każdy z nich jest Kościołem katolickim. Tak samo i nasza Wspólnota kościelna jest częścią Kościoła Katolickiego, jesteśmy jego Kościołem partykularnym poprzez zachowanie sukcesji apostolskiej i sprawowaną ważnie Najświętszą Ofiarę.

W deklaracji „DOMINUS IESUS”, wydanym przez papieża Jana Pawła II, 16 czerwca 2000 r., i podpisanego przez Józefa Kardynała, Ratzingera, Prefekta Kongregacji Nauki Wiary w Rzymie 6 sierpnia 2000 r. czytamy:

„Kościoły, które nie będąc w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim, pozostają jednak z nim zjednoczone bardzo ścisłymi więzami, jak sukcesja apostolska i ważna Eucharystia, są prawdziwymi Kościołami partykularnymi. Dlatego także w tych Kościołach jest obecny i działa Kościół Chrystusowy, chociaż brak im pełnej komunii z Kościołem katolickim..”

Czy Kościół uznaje Pismo Święte?

Kościół w swej nauce wiary i moralności stoi na gruncie prawd objawionych zawartych w 72 kanonicznych księgach Pisma św., szczególnie Nowego Testamentu, a objaśnionych przez Tradycję kościelną; Pismo Święte.

  1. Stary Testament: Księga Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb, Powtórzonego Prawa, Jozuego, Sędziów, Rut, dwie Księgi Samuela, dwie Księgi Królewskie, dwie Księgi Kronik, Księga Ezdrasza, Nehemiasza, Tobiasza, Judyty, Estery, dwie Księgi Machabejskie, Księga Hioba, Psalmów, Przysłów, Koheleta (Eklezjastesa), Pieśń nad Pieśniami, Księga Mądrości, Mądrość Syracha (Eklezjastyk), Księga Izajasza, Jeremiasza, Lamentacje, Księga Barucha, Ezechiela, Daniela, Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza, Micheasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, Malachiasza;

  2. Nowy Testament: Ewangelie według: św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza, św. Jana, Dzieje Apostolskie, Listy św. Pawła: do Rzymian, dwa Listy do Koryntian, do Galatów, Efezjan, Filipian, Kolosan, dwa Listy do Tesaloniczan, dwa Listy do Tymoteusza, Tytusa, Filemona, List do Hebrajczyków, List św. Jakuba, dwa Listy św. Piotra, trzy Listy św. Jana, List św. Judy, Apokalipsa.

Pismo Święte jest najistotniejszym wyrazem Tradycji, która, nie jest autonomicznym źródłem wiary, istniejącym obok Pisma Świętego, ale jest ściśle z nim związana.

Źródłem wiary jest „Pismo święte”, ale jego interpretacja może być najrozmaitsza; nawet diabeł czyni z siebie egzegetę. Pewna jest ta interpretacja, która harmonizuje z sancti maiores, z poprzednikami w wierze. /Święty Wincenty z Lerynu/

Kryterium to stało się zasadą w myśl której postęp w pogłębianiu wiary ma być rozwinięciem nauki odziedziczonej po przodkach nie zaś zmianą.

Co to jest Kościół narodowy?

Kościół narodowy jest to zrzeszenie katolików, uznających Jezusa Chrystusa za założyciela i głowę Kościoła chrześcijańskiego i żyjących według zasad wiary, zawartych w Piśmie Świętym i wyznawanych przez Apostołów i ich prawnych następców. „ Kościół narodowy” nie oznacza „staroświecki” lecz oznacza: powrót do doktryny i obyczajów Kościoła pierwszych dziesięciu wieków po Chrystusie.

Starokatolicyzm

Kościół powstał nie jako znak sprzeciwu wobec papieża, ale jako alternatywa jeszcze jednej drogi wiary, także prowadzącej do Trójjedynego Boga. Jesteśmy Kościołem w nurcie starokatolickim – narodowym zapatrzeni w Osobę Jezusa.

O ile pewne kwestie mogą się zmieniać z biegiem czasu i postępem naukowym czy technicznym to jedna się nie zmienia – prawo Boże objawione przez Boga na kartach Pisma Świętego, zwłaszcza w Nowym Testamencie, gdzie mamy zawarte nauki naszego Mistrza Jezusa Chrystusa i Apostołów. Słowo „starokatolicki” nie znaczy nic innego jak to co było wyznawane dawniej-zawsze (przedrostek staro-). Nasz Kościół jest Kościołem otwartym na każdego człowieka, jednak jest Kościołem konserwatywnym zakorzenionym w Piśmie Świętym i Tradycji. Nie tworzymy żadnych nowych dogmatów. Nawet wprost przeciwnie powracamy do tradycji pierwotnego Kościoła. Nigdy nie potępiamy człowieka, a jedynie grzech. Konserwatywny nie znaczy, że odrzucamy ludzi, którzy mają inne poglądy niż my. Jesteśmy otwarci na takich ludzi i rozmowę z nimi oraz chęć pomocy.

Czy „Kościół narodowy” oznacza „liberalny”?

Kościół narodowy” nie oznacza „liberalny”. Kościół jest Kościołem konserwatywnym w którym wyznajemy wiarę pierwotnego Kościoła opartą przede wszystkim na Piśmie Świętym. Jesteśmy konserwatywni to znaczy, że jesteśmy przywiązani do tradycji i istniejącego sytemu wartości. Nie podążamy za modą i trendami, które są sprzeczne z nauczaniem naszego Pana Jezusa Chrystusa. Nie zależy nam, aby być modnymi czy „na topie”. Najważniejsze jest dla nas zachowanie naszej wiary i bycie wiernymi Bogu.

Czy Kościół jest Kościołem niezależnym?

Tak! Jesteśmy Kościołem autokefalicznym, czyli samodzielnym i niezależnym organizacyjnie od jakiejkolwiek zagranicznej władzy kościelnej i świeckiej.

Czy Kościół uznaje zwierzchnictwo papieża?

Kościół nie podlega zwierzchności Papieża. Biskupa Rzymu uznaje jako primus inter pares (łac. „pierwszy wśród równych sobie”), jako pierwszego i najgodniejszego ze wszystkich biskupów katolickich.

Kościół nie uznaje dogmatu o prymacie i nieomylności papieża w sprawach wiary moralności.

W jakim języku sprawowana jest liturgia?

Wszystkie obrzędy kościelne, nabożeństwa i święte czynności są sprawowane w języku narodowym członków Kościoła, o ile tylko pozwolą na to warunki, tzn. jeśli dysponuje się odpowiednio przygotowanymi księgami obrzędowymi oraz wierni wyrażą taką wolę i potrzebę. Ponadto liturgia jest bardzo zbliżona do liturgii Kościoła Rzymskokatolickiego.

Ustrój Kościoła

Na podstawie Kan. 9 Prawa Kanonicznego, Kościół jest Kościołem o ustroju prawnym episkopalno-synodalnym. Istotnym elementem struktury Kościoła jest episkopat i sukcesja apostolska. W okresie między synodami Kościołem kieruje Rada Synodalna art.12 ust.1 Statutu Kościoła. Na zewnątrz Kościół reprezentowany jest przez Zwierzchnika Kościoła, który wybierany jest na urząd dożywotni przez przez Synod Kościoła art. 17 ust. 2 Statutu Kościoła.

Kolegium Biskupów, (w którego skład wchodzą wszyscy biskupi) na podstawie kan. 413 Prawa Kanonicznego, stanowi główny organ doradczy Zwierzchnika Kościoła.

Czy Kościół posiada Prawo Kanoniczne?

Tak, posiadamy Prawo Kanoniczne, które jest najwyższym aktem normatywnym. Wszelkie wydawane bądź uchwalane decyzje, dokumenty, statuty, regulaminy muszą być zgodne z kanonami Prawa Kanonicznego Kościoła.
Obecne Prawo Kanoniczne zostało uchwalone podczas II Synodu Generalnego dnia 18 września 2021 roku.

Z tekstu preambuły do Prawa Kanonicznego Kościoła:

Prawo Kanoniczne Narodowego Kościoła Katolickiego ma swoje źródło w prawie Kościoła naszej Matki, z którego się wywodzimy – Kościoła Rzymskokatolickiego. Jest to prawo opracowane w wielowiekowej mądrości Kościoła. W swoim prawie odwołujemy się do KPK Kościoła Rzymskokatolickiego z 1917 oraz 1987 roku. (..) Prawo Kanoniczne Kościoła zostało opracowane ku większemu pożytkowi i rozwojowi Narodowego Kościoła Katolickiego.”

Działalność Kościoła w sferze eklezjalnej, duszpasterskiej, dyscypliny Kościoła, liturgicznej, charytatywno-socjalnej i organizacyjnej regulują następujące kościelne akty prawne:

  • Statut Kościoła

  • Prawo Kanoniczne Kościoła

  • Statuty Diecezji Kościoła

  • Uchwały Synodu

  • Postanowienia Rady Synodalnej

  • Dekrety Przewodniczącego Rady Synodalnej

W jaki sposób Kościół oddaje cześć Bogu?

Najważniejszym sposobem oddawania Bogu czci jest odprawianie Mszy św. w języku zrozumiałym dla ludzi. Msza św. jest Ofiarą Nowego Testamentu w czasie której chleb i wino zostają przeistoczone w Ciało i Krew Chrystusa. Podczas Mszy św. uobecniania się w sposób sakramentalny ofiara krzyżowa Jezusa Chrystusa. Oznacza to, że Msza św. jest przede wszystkim bezkrwawą ofiarą Kościoła składaną Bogu, przez którą udzielane są wiernym zasługi ofiary krzyżowej. Oprócz Mszy św. praktykowane są Nabożeństwa Majowe, Czerwcowe, Droga Krzyżowa, Gorzkie Żale, Różaniec, Wystawienie Najświętszego Sakramentu, wypominki za zmarłych.

Jakie sakramenty uznaje Kościół?

Zgodnie z Tradycją Kościół zachowuje siedem sakramentów świętych, które są widzialnymi znakami niewidzialnej łaski Bożej, działającej w duszach tych ludzi, którzy przynajmniej nie stawiają jej działaniu przeszkód:

  • Chrzest (łac. baptismum)

  • Bierzmowanie (łac. confirmatio)

  • Najświętszy Sakrament (łac. eucharistia)

  • Pokuta (łac. paenitentia)

  • Namaszczenie chorych (łac. unctio infirmorum)

  • Kapłaństwo (łac. sacri ordines)

  • Małżeństwo (łac. matrimonium)

Wszystkie sakramenty jako misteria Kościoła, przez które zgodnie z wolą Chrystusa dokonuje się nasze zbawienie, nawiązują do Wcielenia, śmierci krzyżowej i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa i łączą nas z ciągle działającą Boską mocą. Szczególne miejsce wśród tych obrzędów zajmują Chrzest i Eucharystia, co nie znosi ani w niczym nie pomniejsza bezwzględnej wartości pozostałych sakramentów.

Kościół deklaruje swą łączność ze wszystkimi wiernymi pozostającymi w prawowiernej, katolickiej i apostolskiej wierze. Kościół nie odmawia ochrzczonym posług religijnych.

Czy Kościół uznaje sakrament chrztu świętego udzielany w innych Kościołach?

Kościół uznaje sakrament chrztu świętego wiernym innych Kościołów chrześcijańskich udzielany z wody i Ducha Świętego w imię Trójcy Świętej za fundamentalne misterium, które wprowadza wiernych do wspólnoty Kościoła i uzdatnia ich do prowadzenia odnowionego życia w miłości oraz łasce Ojca, Syna i Ducha Świętego.

W jaki sposób uczestniczę w sakramencie rozgrzeszenia? Czego naucza Kościół na temat Spowiedzi?

Pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa jest sakrament pokuty zwany często spowiedzią, sakramentem pojednania czy też przebaczenia. Jezus w wieczerniku, kiedy ukazał się apostołom, „tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23).

Pokorne przyznanie się Bogu Wszechmogącemu do naszych win, następujące po nim wyznaczenie pokuty i rozgrzeszenie dane przez kapłana, jest drogą, dzięki której wierni otrzymują przebaczenie grzechów.

W Narodowym Kościele Katolickim sakrament ten może być sprawowany w dwojaki sposób: powszechny spowiedź ogólna – publiczna, sprawowana bądź jako odrębny obrzęd przed ołtarzem, bądź w połączeniu z Mszą święta w części zwanej Spowiedzią Powszechną lub sposób indywidualny – spowiedź prywatna (uszna w konfesjonale). Spowiedź ogólna – publiczna jest powrotem do starożytnej formy spowiedzi z pierwszych wieków chrześcijaństwa. Kościół zaleca korzystanie ze spowiedzi usznej wszystkim wiernym Kościoła.

Do spowiedzi indywidualnej są zobowiązane przystępować dzieci oraz młodzież do lat 18; zaleca się również przystępowanie do niej dorosłym, ilekroć odczuwają taką potrzebę. Poprzez częste uczestnictwo w Sakramencie Pokuty chrześcijanin ma sprzyjające warunki do kontrolowania stanu swego życia duchowego.

Absolucja – absolucja generalna, rozgrzeszenie wielu penitentów bez uprzedniego wyznania grzechów.”

Absolucja to formuła wypowiadana w akcie pokutnym na początku Eucharystii. Nie posiada ona waloru sakramentalnego, stanowi sakramentale, jest modlitwą o charakterze optatywnym, upraszającym (deprekatywny charakter).

Absolucja wielu równocześnie penitentów bez uprzedniej indywidualnej spowiedzi, w sposób ogólny, może być udzielona za zgodą ordynariusza miejsca. W tej formie, wierni wyznają swoje grzechy prywatnie i bezpośrednio Bogu.

Zanim penitent przystąpi do spowiedzi ogólnej przed ołtarzem czy też spowiedzi usznej w konfesjonale, by otrzymać rozgrzeszenie powinien spełnić następujące warunki:

1.Rachunek sumienia
2. Żal za grzechy
3. Mocne postanowienie poprawy
4. Szczera spowiedź
5. Zadość uczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

Teologiczne podstawy rozgrzeszenia.

Określenie rozgrzeszenia w sakramencie pokuty – absolucja liturgiczna, sakramentalna. Jest to akt dokonywany przez wyświęconego szafarza w imieniu samego Boga. Akt zastosowania władzy przekazanej przez Chrystusa Piotrowi: „Tobie dam klucze królestwa niebieskiego, cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16,19; J 20,22 23), a więc „rozwiązanie” pokutującego penitenta z jego grzechów (rozgrzeszenie).

Formuła rozgrzeszenia

Formuła rozgrzeszenia używana w Kościele wyraża istotne elementy tego sakramentu: Ojciec miłosierdzia jest źródłem wszelkiego przebaczenia. Dokonuje On pojednania grzeszników przez Paschę swojego Syna i dar Ducha Świętego, za pośrednictwem modlitwy i posługi Kościoła:

Formuła rozgrzeszenia w Kościele brzmi:

Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i wylał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam ci grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Odpowiedź: „Amen”.

Jak udzielana jest komunia św.?

Na postawie Prawa Kanonicznego – Komunii świętej należy udzielać tylko pod postacią chleba albo zgodnie z przepisami liturgicznymi, pod obiema postaciami chleba i wina (przeistoczone w Ciało i Krew Chrystusa), w wypadku zaś konieczności, także tylko pod postacią wina.

Uroczystości i święta Narodowego Kościoła Katolickiego.

W sprawowaniu czynności liturgicznych Kościół posługuje się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego – kalendarz gregoriański.

Kościół przywraca pierwotne znaczenie świąt:

6 stycznia uroczystość Objawienia Pańskiego – nie zaś święto Trzech Króli;

2 luty święto Ofiarowania Jezusa w świątyni – nie zaś Matki Boskiej Gromnicznej;

15 sierpnia – dzień śmierci Maryi – nie zaś Wniebowzięcie Maryi.

Kto jest Patronem Kościoła?

Patronem Kościoła jest Święty Józef.

Na czym polega doktryna Kościoła?

Doktryna Kościoła nie odbiega w sposób zasadniczy od rzymskokatolickiej podobnie jak liturgia. Wyjątek stanowi nieuznawanie dogmatu o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności. Kościół nie uznaje wyłączności spowiedzi usznej i praktyki obowiązkowego celibatu duchownych. Kościół uznaje Papieża jako pierwszego i najgodniejszego ze wszystkich biskupów katolickich i dąży do pełnej jedności z Kościołem Katolickim.

Kościół nie ustanawia nowych dogmatów i nie wydaje nieomylnych orzeczeń. Nieomylnym jest tylko Bóg, natomiast człowiek, tak jeden, jak i wielu może się mylić. Uchwały i wskazania soborów powszechnych (ekumenicznych.) pierwszego Tysiąclecia Kościół przyjmuje, podobnie jak i orzeczenia własnych Synodów.

Odrzucamy arianizm oraz inne herezje potępione przez Kościół, które naruszają doktrynę katolicką.

Jakie są cele Kościoła?

Celami działalności Kościoła są:

  • głoszenie Ewangelii:

  • wspólne kultywowanie wiary chrześcijańskiej i katolickiej zgodnie z tradycją i obrządkiem Narodowego Katolickiego Kościoła;

  • kultywowanie katolickich zasad wiary i moralności zawartych w Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu, określonych na Soborach Powszechnych pierwszego tysiąclecia oraz uchwalonych przez Synody własne;

  • pomoc wiernym w osiągnięciu zbawienia;

  • szukanie sposobu dotarcia z Ewangelią do współczesnego człowieka:

  • dążenie do pełnej jedności z innymi Kościołami chrześcijańskimi poprzez prowadzenie dialogu ekumenicznego.

Kto może zostać członkiem Kościoła?

Wiernym Kościoła może być każda osoba zamieszkała na terenie działania Kościoła, mająca pełną zdolność do czynności prawnych.

Do Kościoła mogą należeć wszyscy ochrzczeni w nim lub innym Kościele chrześcijańskim, przyjmujący zasady wiary Kościoła. Wszystkich wiernych obwiązuje odpowiedzialność za Kościół.

Narodowy Katolicki Kościół zaprasza i wita wszystkich ludzi niezależnie od ich pochodzenia narodowego, rasowego, społecznego czy wyznaniowego. Nasza wiara opiera się na Piśmie Świętym, Tradycji Chrześcijańskiej i Soborach Ekumenicznych Kościoła.

Jak mogę zostać członkiem Kościoła?

Przynależność do Kościoła następuje na podstawie „Oświadczenia woli” złożonego uprawnionemu duchownemu Kościoła.

Należę do innego Kościoła chrześcijańskiego i chcę wstąpić do Narodowego Kościoła Katolickiego.

Przede wszystkim zapraszamy do skontaktowania się z naszymi duchownymi, którzy udzielą wszelkich niezbędnych informacji, rozwiążą ewentualne wątpliwości jak również zapraszamy do uczestnictwa w nabożeństwach. Uczestnictwo w liturgii jest pomocne dla doświadczenia duchowości Kościoła i poznania zasad wiary Kościoła. Pogłębianie wiary stanowi istotny aspekt działalności Kościoła.

Tematem spotkań i rozmów będzie potrzeba pogłębienia wiedzy nt. nauki, historii i tradycji Kościoła. Po okresie przygotowawczym następuje konwersja, czyli uroczyste wstąpienie do Kościoła.

Nie jestem ochrzczony/-a. Pragnę wstąpić do Narodowego Kościoła Katolickiego. Co powinienem / powinnam zrobić?

W przypadku, gdy nie został/a Pan/i ochrzczona/y w imię „Ojca, Syna i Ducha Świętego” lub został/a Pan/i ochrzczona we wspólnocie nie uznającej dogmat Trójcy Świętej, konieczne jest dokonanie Chrztu. Jeśli chrzest, który odbył się w wieku niemowlęcym lub dorosłym, miał miejsce w Kościele Rzymskokatolickim, lub innych Kościołach uznających chrześcijańskie prawdy wiary wówczas chrzest ten jest uznawany, a rebaptyzacja stanowczo wykluczona.

Jakie będą moje obowiązki jako członka Kościoła?

Wierny ma obowiązek:

  • do wspomagania Kościoła,

  • dbania o dobre imię Kościoła;

  • przestrzegania przepisów Statutu Kościoła, regulaminów oraz zarządzeń i uchwał organów Kościoła;

  • zachowywania Przykazań Bożych i Kościelnych.

  • czerpania ze źródeł sakramentalnych Kościoła, jego dorobku duchowego i materialnego.

Jakie będą moje prawa jako członka Kościoła?

Każdy wierny jest równą częścią Kościoła. Dlatego ludzie świeccy są zachęcani do odgrywania wiodącej roli w Kościele. Każdy pełnoletni wierny Kościoła ma prawo do biernego i czynnego wyboru do organów Kościoła. Każdy wierny ma prawo udziału w obradach Synodu, o ile zostanie wybrany przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Parafialne jako delegat.

Na czym polega współodpowiedzialność za Kościół?

Wszystkie władze w Kościele pochodzą z wyboru. Reprezentowane są one przez duchownych – biskupów, kapłanów, diakonów, zwłaszcza w sferze udzielania sakramentów i oficjalnego nauczania. Oprócz tego istnieje odrębne powołanie zakonne do duchowego życia doskonalszego. Następnie zasadniczą rolę we władzach Kościoła mają świeccy (z udziałem duchownych) w formie władz i organów kolegialnych – Synod, Rada Synodalna, Zwyczajne i Nadzwyczajne Zgromadzenia Parafialne, Rady Parafialne. Duchowni nie mają uprawnień do jakichkolwiek samodzielnych decyzji w sprawach Kościoła.

Czy powinienem uczestniczyć we mszy św. w każdą niedzielę?

Tak! Uczestnictwo w niedzielnej Mszy św. jak również w ważniejsze święta roku kościelnego należą do podstawowych obowiązków chrześcijańskich.

Co się stanie jeśli jestem rozwiedziony?

Nikt nie może być dyskryminowany z powodu rozwodu, separacji lub ponownego związku małżeńskiego. Kościół stara się pomóc wszystkim doświadczonym problemami małżeńskimi. Oczywiście Kościół pragnie, aby wszyscy żyli w idealnych związkach małżeńskich, ale życie codzienne dalekie jest od ideału. Dlatego Kościół stara się wspomagać i otaczać opieką duszpasterską wszystkich dotkniętych problemami małżeńskimi.

Czy osoba rozwiedziona może otrzymać komunię św.?

W większości wypadków tak. Niemniej, jest zalecane, aby każdy przypadek konsultować z miejscowym duchownym, którego rady i zalecenia będą pomocne.

Czy osoba rozwiedziona może zawrzeć powtórnie małżeństwo?

Kościół uznaje małżeństwo, za związek nierozerwalny, może być jednak rozwiązane w sytuacji, gdy na skutek słabości ludzkiej rozpadło się. Strona niewinna (bądź też mniej winna) rozbicia związku może ubiegać się w Sądzie Kościelnym Narodowego Kościoła Katolickiego o zezwolenie na zawarcie ponownego ślubu.

Osoba rozwiedziona, wnosząca sprawę o unieważnienie małżeństwa, może uzyskać pozwolenie na powtórne małżeństwo po rozpatrzeniu sprawy zgodnie z Prawem Kanonicznym Kościoła.

Kościół stara się być pomocny i wyrozumiały jak tylko jest to możliwe, aby otworzyć wszystkim drogę do sakramentów świętych. Każdą sprawę badamy indywidualnie.

Jakie jest nauczanie na temat antykoncepcji?

Używanie antykoncepcji jest przedmiotem indywidualnego osądu męża i żony. Nie leży w zakresie odpowiedzialności Kościoła mówienie jego wiernym, ile dzieci muszą mieć lub ile nie mogą. Posiadanie dzieci jest ważnym aspektem małżeństwa, a ograniczanie wielkości rodziny jest zarówno osobistym wyborem, jak i odpowiedzialnością. Poza prokreacją małżeństwo służy również innym ważnym celom.

Czy jest dozwolone przerwanie ciąży?

Nie. Przerwanie ciąży jest moralnie złe, ponieważ jest to wbrew naturalnemu i Bożemu prawu zakończenie życia, które już się zaczęło. Kościół nie sankcjonuje tego.

Jakie jest stanowisko Kościoła w kwestii ekumenizmu?

Wtedy przemówił Jan: «Mistrzu, widzieliśmy kogoś, jak w imię Twoje wypędzał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodzi z nami». Lecz Jezus mu odpowiedział: «Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami»”. (Lk 9, 49-50).

Te słowa stanowią fundament właściwie rozumianego ekumenizmu.

Podziały wśród chrześcijan sprzeciwiają się woli Chrystusa, są zgorszeniem dla świata i szkodzą ewangelizacji. Dlatego Duch Święty wciąż wzbudza tęsknotę i pragnienie, aby chrześcijanie zjednoczyli się w jednym Kościele.

Współczesny ekumenizm nie poprzestaje tylko na wzajemnej tolerancji. Pragnie on ukazać więzi wynikające z wiary w Chrystusa i ze wspólnego chrztu, by przezwyciężając indyferentyzm postaw i przekonań, służyć pogłębieniu i wzbogaceniu świadomości religijnej. Rozwija się on na trzech zasadniczych płaszczyznach jako ekumenizm duchowy, ekumenizm naukowy i ekumenizm praktyczny:

  1. ekumenizm duchowy jest on duszą wszelkiej działalności ekumenicznej i w nim winni uczestniczyć wszyscy chrześcijanie;

  2. ekumenizm naukowy to wysiłek teologów, którzy w duchu dialogu badają tradycję innych Kościołów i dbają o wzajemne poznanie; oznacza też odrzucenie wszelkich powierzchownych i tendencyjnych opinii na temat innych wyznań;

  3. ekumenizm praktyczny oznacza współdziałanie chrześcijan różnych wyznań w zakresie potrzeb życia społecznego, takich jak: wspólna pomoc potrzebującym, obrona życia ludzkiego, obrona godności osoby ludzkiej, pokój, sprawiedliwość; płaszczyzną współdziałania chrześcijan winny być też dziedziny nauki, kultury i sztuki.

Bóg Ojciec zesłał swego Syna, by stawszy się Człowiekiem, odkupił rodzaj ludzki i zjednoczył go w jedno” (J 11,52).

O innych kościołach chrześcijańskich należy mówić obiektywnie i bez ducha polemiki, uczyć szacunku dla innych obrzędów i tradycji religijnych.

Modlitwa o jedność chrześcijan.

Należy pielęgnować i rozwijać wspólną modlitwę o jedność chrześcijan, zwłaszcza w Tygodniu Modlitw o Jedność (18-25 I), ale nie tylko w tym czasie. Zaleca się modlić w tej intencji w dniu Objawienia Pańskiego, w dniach między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego, w Wielki Czwartek i Wielki Piątek.

Jako chrześcijanie musimy pamiętać, że Sakrament Chrztu św. jest fundamentem wszelkich działań ekumenicznych.

Duchowni Kościoła.

Kościół udziela święceń tylko mężczyznom ochrzczonym.

Duchownym Kościoła jest mężczyzna, który otrzymał co najmniej święcenia diakonatu”; zob. też Mk 3, 14-19; Łk 6, 12-16, Kościół czuje się związany z tym wyborem, a także 1 Tm 3, 1-13; 2 Tm 1, 6; Tt 1, 5-9), których powołuje Bóg (Hbr 5, 4) a zdolności do wykonywania posługi w Kościele zostały starannie rozwinięte w czasie studiów w Seminarium Duchownym.

Kościół przyjmuje zasadę trójstopniowego Urzędu Apostolskiego, który stanowią:

Diakoni – diakonem w Narodowym Kościele Katolickim może być mężczyzna, który posiada odpowiednie przygotowanie merytoryczne i duchowe do posługi. Diakoni sprawują takie czynności jak: udzielanie sakramentów: chrztu św. i Komunii św., diakon może ponadto odprawiać pogrzeb, błogosławić wiernych i małżeństwa, a także może poświęcać przedmioty kultu religijnego, ma prawo głoszenia kazań.

Kapłani – kapłanem w Narodowym Kościele Katolickim może być mężczyzna, który ukończył Seminarium Duchowne Narodowego Kościoła Katolickiego, uzyskał akceptację władz kościelnych oraz przyjął święcenia diakonatu. Warunkiem otrzymania święceń kapłańskich jest ukończenie 24 roku życia, oraz odpowiednie wykształcenie filozoficzno-teologiczne.

Biskupi – biskupem w Narodowym Kościele Katolickim może być kapłan, który został wybrany przez Synod oraz konsekrowany przez biskupa posiadającego niewątpliwą sukcesję apostolską. Święcenia biskupie muszą być dokonane z zachowaniem liturgicznych norm.

Stosując się do nauczania Ojców Kościoła: „nulla ecclesia sine episcopo, nullus episcopus sine ecclesia” (nie ma Kościoła bez biskupa, nie ma biskupa bez Kościoła) jest centralnym i podstawowym elementem chrześcijańskiej katolickiej eklezjologii. Tam, gdzie kościół gromadzi się wokół swego biskupa i znajduje swoje centrum w celebracji Najświętszej Eucharystii, tam jest Kościół Jezusa Chrystusa. Następca apostolski gwarantuje ciągłość całego Kościoła.

Wybór biskupa

Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga” (Hbr 5, 1).

Chrystus nie określił, w jaki sposób mają być wyznaczani kolejni następcy świętego Piotra. Nie zachowały się także żadne źródła mogące świadczyć o tym, że uczynił to Piotr Apostoł. Z relacji historycznych poznajemy nazwiska pierwszych następców Księcia Apostołów – są nimi jego najbliżsi współpracownicy: Linus, Anaklet Klemens I. Wybór zawdzięczają bliskości, w jakiej żyli ze świętym Piotrem. Formalnego aktu wyboru dokonują współbracia i wierni.

Praktykę gminy rzymskiej, stosowaną odnośnie do wyboru biskupa, przedstawia Klemens Rzymski w pierwszym Liście do Koryntian. Napisał on, że po apostołach prawo wyznaczania biskupów wykonują mężowie wybitni i doświadczeni, a cały Kościół wyraża swą zgodę. Święty Cyprian w pismach z III wieku podaje jako powszechną praktykę, iż o wyborze biskupa decydują ci, nad którymi ma być on zwierzchnikiem. Wybór dokonywał się w obecności biskupów z prowincji.

U podstaw teologicznej nauki o biskupach znajduje się zagadnienie sakramentalności episkopatu, z którym ściśle wiąże się realizacja wymiaru powszechnego i partykularnego posługi biskupiej.

Święcenia biskupie

Przez święcenia biskupie udziela się pełni sakramentu święceń, które zarówno w tradycji liturgicznej Kościoła, jak i w wypowiedziach świętych Ojców są nazywane najwyższym kapłaństwem lub pełnią świętego posługiwania. Sakramentalny charakter biskupstwa zakłada zatem najwyższe i pełne uczestnictwo w jedynym kapłaństwie Chrystusowym.

W wyniku święceń biskupich kandydat na urząd biskupa zostaje obdarzony pełnią sakramentu kapłaństwa wyciskającego na jego duszy niezatarte znamię sakramentalne. Sakramentalne znamię episkopatu jest źródłem i podstawą zdolności biskupów do działania w imieniu i w zastępstwie samego Chrystusa (in Jesus persona), czyli wypełniania przez nich urzędowych funkcji nauczania (munus docendi), uświęcania (munus sanctificandi) i rządzenia (munus regendi).

W wyniku święceń biskupich osoba konsekrowana otrzymuje misję biskupią. Przyjęta zgodnie z prawem sakra biskupia stanowi fundament sakramentalny dla udziału biskupów w jedynym i powszechnym posłannictwie Chrystusa.

Podkreślając wysoką wartość życia liturgicznego Kościoła należy stwierdzić, iż szczególne ujawnienie się Kościoła dokonuje się w pełnym i czynnym uczestnictwie całego świętego Ludu Bożego w tej samej celebracji liturgicznej, a zwłaszcza w tej samej Eucharystii, w jednej modlitwie, przy jednym ołtarzu, pod przewodnictwem biskupa otoczonego prezbiterami i osobami posługującymi.

Ideałem biskupa, na którym Kościół opiera swoje nadzieje, jest pasterz, który upodabniając się do Chrystusa przez świętość życia, wielkodusznie oddaje swoje siły powierzonemu sobie Kościołowi, a zarazem nosi w sercu troskę o wszystkie Kościoły, rozproszone po całej ziemi (por.2 Kor11, 28), przy czym biskupa traktować się będzie jako „starszego kapłana”.

Szafarzem święceń, może być biskup konsekrowany, czyli włączony w sukcesję apostolską. Święcenia biskupie muszą być dokonane z zachowaniem liturgicznych norm.

Co to jest sukcesja apostolska i dlaczego jest ona tak ważna?

Sukcesja apostolska” jest faktem historycznym. Przez „sukcesję apostolską” (łac. successio — następstwo) rozumiemy ciągłość w przekazywaniu władzy w Kościele, otrzymanej od Jezusa Chrystusa. Sukcesja stanowi fundament apostolskości Kościoła, który w sposób istotny ujawnia się podczas konsekracji biskupiej, gdy biskup oraz laikat, wspólnie przyjmują na siebie odpowiedzialność za dalsze przekazywanie wiary i dalszy rozwój Kościoła. czytaj więcej tutaj

Kościół uznaję, że święty Piotr był pierwszym wśród równych apostołów, ale to jego pierwszeństwo miało znaczenie jedynie osobiste, było jednorazowe, a jego urząd jako taki, był nieprzekazywalny.

Jaka jest linia Sukcesji Apostolskiej?

Pismo Święte pokazuje, iż Chrystus wybrał apostołów i polecił im kontynuować Jego misję i posługiwać się Jego władzą. Apostołowie z kolei wyświęcili swoich następców. Sukcesja apostolska jest tym, co łączy dzisiejszy Kościół z Chrystusem, który chodził po tej ziemi dwa tysiące lat temu. Chrystus nie powiedział apostołom w jaki sposób mają dokonywać wyboru swoich następców, a „polityka” wyboru biskupów zmieniała się na przestrzeni historii Kościoła. Dla prawowitych święceń biskupich wymagana jest dzisiaj „Elekcja” specjalna decyzja wyboru, ponieważ stanowi on najwyższą widzialną więź komunii Kościołów partykularnych w jednym Kościele. Kościół zachowuje od początku swojego istnienia nieprzerwanie ważną sukcesją apostolską, która w myśl nauczania tegoż Kościoła jest niezbędna do ważnego i godnego sprawowania sakramentów. Ważność Sukcesji Apostolskiej w Narodowym Kościele Katolickim wywodzi się z linii biskupów:

Brazylijskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego JE Bp Carlosa Duarte Costa (1888-1961), biskup rzymskokatolicki (1924-1945), prymas Brazylijskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego (1945-1961)

utrechckich od JE Abp Gerarda Gul (1892) Arcybiskupa Utrechtu a w prostej linii od Abp Scipione Kardynała Rebiby (1541) Arcybiskupa, Kardynała Kościoła Rzymskiego.

Ordynacja Kobiet

Kościół nie uznaje ordynacji kobiet. Opinia Kościoła najpełniej wyraża się w Eucharystii, której przejrzystość i jednoznaczność domaga się, by kapłanem (działającym in persona Christi, tzn. w osobie Chrystusa) był mężczyzna.

Kościół uważa, że przykład ten jest poświadczony przez Pismo Święte przykładem Chrystusa, który wybrał swoich Apostołów wyłącznie spośród mężczyzn;

  • stała praktyka Kościoła, który naśladuje Chrystusa, wybierając tylko mężczyzn;

  • nieprzerwana tradycja Kościoła od pierwszych wieków, której strzegą też Kościoły wschodnie;

  • postawa Chrystusa, który – mimo swego niekonwencjonalnego jak na tamte czasy postępowania wobec kobiet – żadnej z nich, nawet swej Matki, nie powołał do grona apostolskiego;

  • praktyka samych Apostołów, którzy, mając do pomocy wiele kobiet, ustanawiali w posłudze kapłańskiej tylko mężczyzn.

Kobiety są zachęcane do pełniejszego zaangażowania w posługę Kościoła.

Celibat

Trzymając się nauki Pisma świętego, Ojców Kościoła oraz Tradycji pierwszego tysiąclecia – głosi Kościół przyjmuje zasadę dobrowolności celibatu duchownych – jako zgodną z nauką Apostołów i Tradycją Kościoła zachodniego do 1073 r., bez przymusu (por. I Tm. 3, 1 – 7).

Celibat, czyli bezżenność, istniał w Kościele od zawsze w formie nieobowiązkowej. W oparciu o rady Chrystusa: „Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili, a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni” (Mt 19,12), „Zaprawdę powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu albo żony, braci, rodziców albo dzieci dla królestwa Bożego, żeby nie otrzymał daleko więcej w tym czasie, a w wieku przyszłym – życia wiecznego” (Łk 18,29), kapłani w celu pielęgnowania duchowego ojcostwa mieli powstrzymać się od współżycia. Nadal jednak duchowni żonaci i nieżonaci byli zrównani w prawie. W Kościele rzymskokatolickim celibat obowiązujący dla duchowieństwa diecezjalnego wprowadził papież Grzegorz VII (1075-1085). Zakonników prawo to obowiązywało od początku. Ta praktyka nie weszła do Kościoła automatycznie, gdyż jeszcze w XIV w. w Polsce spotykano żonatych księży. Dodatkowym motywem wprowadzenia tego prawa była ochrona mienia kościelnego przed dziedziczącymi: żoną i dziećmi duchownego.

Ok. V w. wytworzyła się stała praktyka, która zezwalała na małżeństwo jedynie przed święceniami, a nigdy po nich. Ta praktyka jest stosowana przez Kościoły wschodnie do dzisiaj. Małżeństwo można zresztą zawrzeć jeden raz, po śmierci żony nie można powtórnie zawrzeć małżeństwa. Nadal praktykuje się udzielanie sakry biskupiej jedynie celibatariuszom.

Celibatu nie wprowadził Chrystus, nie żądał by apostołowie opuścili żony. Wręcz przeciwnie podniósł małżeństwo do rangi sakramentu. Święty Paweł powiedział: „… kto płonie niech się lepiej ożeni” (por. I Kor. 7, 9).

Jednak zgodnie z Prawem Kościoła, Duchowni ze względu na Królestwo niebieskie mogą zachowywać doskonałą i wieczystą wstrzemięźliwość; poprzez przyjęcie celibatu, który jest szczególnym darem Bożym.

Dlaczego księża mogą zawierać związki małżeńskie?

Ponieważ jest to jedna z najbardziej naturalnych rzeczy, którą człowiek może czynić. Kościół nie widzi żadnego moralnego powodu wynikającego z Prawa Naturalnego i Prawa Bożego, aby zakazać mężczyźnie Sakramentu Małżeństwa tylko z tego powodu, że w świetle wiary zechciał stać się kapłanem. Tradycja przekazuje nam, że wszyscy, oprócz jednego, spośród dwunastu apostołów byli żonaci. Papieże, biskupi i księża wczesnego Kościoła byli mężczyznami żonatymi. Wielu wierzy, że żonaty kapłan jest w stanie lepiej zrozumieć problemy małżeństwa i wychowania dzieci, gdyż sam w małżeńskim, rodzinnym i wychowawczym życiu uczestniczy.

Stroje liturgiczne

W Kościele obowiązują stroje liturgiczne podobne jak w Kościele rzymskokatolickim lub w przypadku obrządku przedsoborowego. Obowiązują także stroje chórowe w przypadku przywileju tytularnego Infułata lub Kanonika. Kościół może tworzyć kapituły biskupie wraz ze strojami i dystynktoriami.

Seminarium Duchowne

Dekretem Zwierzchnika Narodowego Kościoła Katolickiego zostało powołane do życia Seminarium Duchowne. Seminarium kształci przyszłych księży oraz świeckich pracujących w przyszłości dla dobra wspólnoty, według własnego programu metodyczno-wychowawczego. Kandydatem do seminarium może być przede wszystkim ochrzczony mężczyzna.

Kościół uznaje seminarium za podstawowe i niezbędne środowisko formacji kandydatów do kapłaństwa. Formacja seminaryjna obejmuje wymiary: ludzki, duchowy, intelektualny i pastoralny. Jej zasadniczym celem jest całkowite związanie z Jezusem Chrystusem.

Bezpośrednio odpowiedzialnymi za formację w Seminarium są w imieniu Kościoła – Rektor i wspólnota moderatorów. Zakres studiów teologii dla kandydatów do kapłaństwa obejmuje podstawowe dyscypliny filozoficzne i teologiczne oraz przygotowanie pedagogiczno-katechetyczne i pastoralne. Do głównych przedmiotów należą: nauki biblijne, teologia dogmatyczna, teologia moralna, pastoralna, liturgika, katechetyka, nauka społeczna Kościoła, historia Kościoła, historia filozofii, filozofia systematyczna, antropologia, etyka, psychologia, pedagogika, homiletyka, katechetyka. Ze studiami związana jest również praktyka pastoralna i katechetyczna w parafii.

Alumni Seminarium Duchownego, mogą odbyc swe studia teologiczne również na jednej z chrześcijańskich uczelni.

ETAPY FORMACJI ALUMNÓW SEMINARIUM DUCHOWNEGO KOŚCIOŁA.

Specyfiką uczelni jest ekumenizm, tolerancja i szacunek wobec wszystkich osób.

Seminarium Duchowne:

  • przygotowuje kandydatów do kapłaństwa dla własnych potrzeb Kościoła

  • jest szkołą teologiczną Kościoła uprawnioną do nadawania kościelnych stopni naukowych

  • działa na podstawie własnego statutu oraz zgodnie z przepisami Prawa Kanonicznego Kościoła, Prawa Wewnętrznego NKK i właściwymi przepisami prawa.

Osobowość prawna Seminarium Duchownego

Na podstawie decyzji DWRMNIE-WROOA-65350-5/2019 z dnia 12-03.2021 roku Departamentu Wyznań i Mniejszości Narodowych i Etnicznych MSWiA w Warszawie, Seminarium Duchowne posiada osobowość prawną.

PYTANIA (W SPRAWIE SEMINARIUM DUCHOWNEGO KOŚCIOŁA)

Instytut Teologiczny

Instytut Teologiczny jest ekumeniczną szkołą teologiczną, utworzoną na podstawie Statutu Kościoła oraz Prawa Kanonicznego. Instytut jest universitas docentorum et scolarium – braterską wspólnotą ludzi poszukujących prawdy, dobra i piękna w oparciu o wiarę w Jezusa Chrystusa. Etos universitas wyraża się w ekumenizmie, tolerancji oraz dialogu religijnym, kulturowym i naukowym.

Osobowość prawna Instytutu Teologicznego 

Na podstawie decyzji DWRMNIE-WROOA-65350-5/2019 z dnia 12-03.2021 roku Departamentu Wyznań i Mniejszości Narodowych i Etnicznych MSWiA w Warszawie, Instytut Teologiczny posiada osobowość prawną.

Co to jest gościnność sakramentalna Kościoła?

Kościół nie odmawia ochrzczonym posług religijnych, sakramentów wszystkim chrześcijanom udziela się gościnnie na tych samych prawach jak członkom własnego Kościoła. Dotyczy to także pogrzebów i wszelkich czynności sakralnych.

Dlatego zapraszamy wszystkich ochrzczonych chrześcijan, aby przyłączyli się do nas w naszych celebracjach eucharystycznych i przyjęciu komunii świętej, pojednania i sakramencie chorych. Właśnie poprzez to otwarte dzielenie się życiem sakramentalnym, Kościół oferuje miejsce schronienia i wspólną płaszczyznę dla rodzin o mieszanym dziedzictwie chrześcijańskim, aby mogli doświadczyć miłości Chrystusa, a nie rozstania i wrogości.

Kościół kierując się przyjętą zasadą gościnności sakramentalnej oznacza między innymi, że np. sakramentu kapłaństwa udziela się wyznawcom innych Kościołów tylko na życzenie kompetentnych władz danego kościoła i przy sprawdzeniu, że sakrament ten jest rozumiany właściwie oraz kandydat odpowiada warunkom przyjętym w naszym kościele. Podobnie oznacza to, że jeśli do sakramentu małżeństwa przystępuje osoba pragnąca pozostać członkiem innego kościoła musi być ona wolna i mieć prawo zawarcia związku małżeńskiego w sensie prawa swojej denominacji.

Jakie jest stanowisko Kościoła w kwestii dogmatów Maryjnych?

Kościół nie uznaje dogmatów o Niepokalanym Poczęciu i Wniebowzięciu NMP, uznajemy je jako prawdy wiary nie dogmaty. Jednak z uwagi na wielce głęboką pobożność maryjną narodu polskiego z racji, że istnieją teologiczne przesłanki dopuszcza wedle uznania duchownych i wiernych celebrowanie wspomnień Wniebowzięcia i Niepokalanego Poczęcia NMP zgodnie z polską pobożnością ludową.

Jakie jest stanowisko Kościoła w kwestii przestępstw wobec dzieci?

Kościół kieruje się polityką „zero tolerancji” dla osób, które dopuściły się przestępstw seksualnych wobec dzieci, każda osoba, która dopuściła się przestępstw zostanie przekazana organom ścigania.

Duchowni innych Kościołów wstępujący w szeregi duchowieństwa Kościoła jak i alumni seminarium duchownego składają na ręce Zwierzchnika „oświadczenie” o tym że nie byli karani za przestępstwo lub przestępstwa wobec dzieci.

Jakie jest stanowisko Narodowego Kościoła Katolickiego w kwestii homoseksualizmu?

Biblia jak i tradycja i nauczanie Ojców Kościoła jasno odnosi się do kwestii homoseksualizmu.

HOMOSEKSUALIZM W OCZACH KOŚCIOŁA

HOMOSEKSUALIZM W BIBLII

Kto udziela sakramentu małżeństwa?

Kościół uczy, że małżeństwo powstaje przez zawarcie umowy małżeńskiej, to znaczy przez nieodwołalną zgodę obojga małżonków, poprzez którą oddają się oni sobie i wzajemnie przyjmują. Jednak, aby zaistniał sakrament małżeństwa wymagane jest pobłogosławienie tego związku przez kapłana (diakon, prezbiter, biskup). Szafarzem sakramentu małżeństwa jest kapłan, który jest obecny, pyta nowożeńców, czy wyrażają zgodę, przyjmuje ją i w imieniu Kościoła błogosławi.

Czy Kościół błogosławi związki osób tej samej płci?

Kościół nie udziela ślubu parom tej samej płci. Naszym zdaniem brak akceptacji dla par jednopłciowych nie oznacza braku szacunku dla osób homoseksualnych. Kościół naucza, że szacunek dla osób homoseksualnych nie może prowadzić do aprobowania zachowania homoseksualnego albo do zalegalizowania związków homoseksualnych. W żadnym wypadku nie będą mogły zostać zaaprobowane. Nadawanie takim związkom statusu „małżeństwa” poprzez rożne zabiegi prawne nie czyni ich przyzwoitymi.

Błogosławienie związków między osobami tej samej płci jest sprzeczne z Biblią w kwestii małżeństwa i kontaktów seksualnych.

Małżeństwo jest święte, natomiast związki homoseksualne pozostają w sprzeczności z naturalnym prawem moralnym. Czyny homoseksualne bowiem wykluczają z aktu płciowego dar życia. Nie wynikają z prawdziwej komplementarności uczuciowej i płciowej.

Opis stworzenia człowieka wskazuje na to, że Bożym zamysłem jest komplementarność płci, w którą wpisana jest zdolność do przekazywania życia (Rdz 1, 27–28). Biblia wyraźnie sprzeciwia się praktyce homoseksualizmu, począwszy od incydentu w Sodomie, od którego wywodzi się pojęcie grzechu sodomskiego (Rdz 19, 1–11), poprzez Prawo Mojżeszowe (Kpł 20, 13), skończywszy na nauczaniu św. Pawła Apostoła (Rz 1, 26–27; 1 Kor 6, 9; 1 Tm 1, 9–11). Biblia w sposób jednoznaczny wyraża pogląd, że jedynie relacja heteroseksualna jest pożądaną i akceptowalną przez Boga.

Kontakty seksualne są zastrzeżone tylko dla mężczyzny i kobiety połączonych świętym węzłem małżeńskim. W Księdze Rodzaju 2:24 czytamy: „Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem”.

Bóg zechciał powierzyć temu związkowi mężczyzny i kobiety szczególne uczestnictwo w swym dziele stwórczym. Dlatego pobłogosławił mężczyznę i niewiastę tymi słowami: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się” (Rdz l, 28). W planie Stwórcy komplementarność płci i płodność należą więc do samej natury instytucji małżeństwa. Co więcej, związek małżeński mężczyzny i kobiety został wyniesiony przez Chrystusa do godności sakramentu.

Kościół naucza, że nie wolno fałszować norm moralnych, małżeństwo chrześcijańskie jest znakiem przymierza Chrystusa z Kościołem (por. Ef, 32). To chrześcijańskie znaczenie małżeństwa nie umniejsza ludzkiej wartości związku małżeńskiego mężczyzny i kobiety, ale ją potwierdza i umacnia (por. Mt 19, 3-12; Mk 10, 6-9).

Uznanie związków homoseksualnych albo, zrównanie ich z małżeństwem oznaczałoby nie tylko akceptację zachowania wewnętrznie nieuporządkowanego i w konsekwencji uczynienie go modelem dla aktualnego społeczeństwa, ale też zagubienie podstawowych wartości, należących do wspólnego dziedzictwa ludzkości.

Kościół nie sankcjonując w prawie kościelnym małżeństwa homoseksualnego, bo różni się ono od obowiązującej definicji małżeństwa, zachęca do udziału w życiu religijnym osoby o odmiennej orientacji seksualnej. Dostrzegamy potrzebę tworzenia i rozwijania duszpasterstwa osób homoseksualnych i ich rodzin, ich miejsca we wspólnocie Kościoła, sposobom niesienia pomocy duszpasterskiej. Nigdy nie potępiamy człowieka, a jedynie grzech.

Duszpasterstwo

Kościół prowadzi także duszpasterstwo młodzieżowe; aktywnie uczestnicząc w działalności Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech – przedwojennej polskiej organizacji harcerskiej, pełniąc funkcje instruktorów oraz kapelanów harcerskich. Więcej na stronie: www.zhpwn.org

Administracja Kościoła

Kościół stanowi diecezje Centralną w Polsce oraz diecezję misyjną w Niemczech. Diecezje dzielą się na dekanaty, a te na parafie. Parafia jest podstawową strukturą duszpasterską Kościoła, która posiada osobowość prawną. Kościół posiada też Punkty misyjne, które są zorganizowaną grupa modlitewną. Punkty misyjne nie posiadają osobowości prawnej.

Kościół posiada Seminarium Duchowne, które zajmuje się przygotowywaniem kandydatów do kapłaństwa.

Podstawą prawną działania Kościoła jest Statut Kościoła oraz Prawo Kanoniczne Kościoła.

Gdzie mogę uzyskać więcej informacji w sprawie posługi Kościoła, terminów spotkań i nabożeństw, możliwości przyjęcia sakramentów itd?

Wszelkie szczegółowe informacje można uzyskać pod numerami telefonów:

Tel:(+49) 01520 3659640 – DE

Tel: (+48) 722259966 – PL

lub pisząc do nas na adres: kancelaria[at]nat-kath.church

Więcej informacji o Kościele znajduje się na naszych stronach internetowych:

ww: nat-kath.church

ww: diec.polska.nat-kath.church

Zapraszamy wszystkie osoby, które podzielają naszą wizję, aby przyłączyły się do nas.

DOŁĄCZ DO NAS!

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, skontaktuj się z nami.