Nauka Kościoła o sakramencie namaszczenia chorych.
„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości.
Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.
Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął i nastąpiło nasilenie się choroby.
Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego; namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna szafarza, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu.
Skutki sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
-
zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
-
umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
-
przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
-
powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
-
przygotowanie na przejście do życia wiecznego.