Nauka Kościoła o sakramencie chrztu.
Wtajemniczenie chrześcijańskie dokonuje się przez trzy sakramenty: chrzest, który jest początkiem nowego życia; bierzmowanie, które jest jego umocnieniem, i Eucharystię, która karmi nas Ciałem i Krwią Chrystusa, by przekształcić go w Niego.
Pan Jezus polecił Apostołom:
„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28,19-20).
Skutek chrztu lub łaski chrzcielnej jest bardzo bogatą rzeczywistością. Obejmuje ona: odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynią Ducha Świętego. Przez fakt przyjęcia tego sakramentu ochrzczony jest włączony w Kościół, Ciało Chrystusa, i staje się uczestnikiem kapłaństwa Chrystusa.
Chrzest wyciska w duszy niezatarte duchowe znamię, „charakter”, który konsekruje ochrzczonego do uczestniczenia w chrześcijańskim kulcie religijnym. Z racji „charakteru” chrzest nie może być powtórzony.
Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest łaską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług.
Prawo Kościoła dotyczące sakramentu chrztu.
Sprawowanie chrztu powinno być odpowiednio przygotowane, dlatego rodzice dziecka chrzczonego, jak również chrzestni, powinni być należycie pouczeni o znaczeniu tego sakramentu i o związanych z nim obowiązkach. Zdatnym do przyjęcia chrztu jest każdy człowiek, jeszcze nie ochrzczony.
Rodzice, chrzestni i kapłan powinni wspólnie troszczyć się, by nie nadawać imienia obcego duchowi chrześcijańskiemu.
Rodzice mają obowiązek troszczyć się, ażeby ich dzieci zostały ochrzczone w pierwszych tygodniach; możliwie najszybciej po urodzeniu. Jeśli dziecko znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci, powinno być natychmiast ochrzczone.
Do godziwego ochrzczenia dziecka wymaga się:
-
aby zgodzili się rodzice lub przynajmniej jedno z nich, lub ci, którzy prawnie ich zastępują
-
aby istniała uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowane po katolicku; jeśli jej zupełnie nie ma, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, powiadamiając rodziców o przyczynie.
Przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Ma on dorosłemu towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu, a dziecko wraz z rodzicami przedstawiać do chrztu oraz pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki.
Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:
-
jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
-
ukończył szesnaście lat albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
-
jest osobą wierzącą, przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii i otrzymał sakrament bierzmowania oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
-
nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.
Potrzebne dokumenty:
-
akt urodzenia dziecka (odpis)
-
dane o rodzicach chrzestnych
-
oświadczenie (zaświadczenie z parafii zamieszkania) rodziców chrzestnych o praktykowaniu wiary
Uwagi!
Sakramentu chrztu udzielamy w ustalonym z rodzicami terminie.
Nauka przed chrztem dziecka jest obowiązkowa dla rodziców i chrzestnych.
