W otchłaniach najbardziej ukrytych komnat ludzkiego serca, gdzie pulsują najintymniejsze tajemnice naszej egzystencji, leży ukryta tęsknota za czymś, co przekracza ograniczenia naszego ziemskiego poznania. Jest to tęsknota za głosem, który, choć może wydawać się ledwie słyszalnym szeptem, rozbrzmiewa z niezwykłą, przenikliwą klarownością. Mówię tu o głosie wiary, tej niewidzialnej sile, która splata dusze w poszukiwaniu Boga. To duchowa odyseja, w której każdy z nas jest pielgrzymem, dążącym do odkrycia odpowiedzi na najbardziej palące pytania dotyczące sensu naszej egzystencji, pragnącym dotknąć głębi życia, wykraczającej daleko poza materialne doświadczenie.
Ta droga, wypełniona zarówno lękiem jak i nadzieją, jest świadectwem naszej nieustającej walki o zrozumienie, że prawdziwe doświadczenie duchowe wymaga od nas zanurzenia w dwie, nierozerwalnie związane z sobą, sfery życia. Pierwsza z nich to indywidualna wędrówka w głąb własnego serca i ducha, w której, ciszy staramy się wysłuchać tego delikatnego szeptu, przenikającego nasze codzienne bytowanie, otwierającego nas na spotkanie z Absolutem. Jest to podróż do wewnętrznej świątyni, gdzie każdy krok jest krokiem bliżej ku odkryciu, że wiara nie jest zbiorem zimnych dogmatów, ale żywym dialogiem z Bogiem, który objawia się w najbardziej nieoczekiwanych aspektach naszego życia.
Drugi wymiar to nasza wspólnota z innymi, w całej wszechstronności ludzkich doświadczeń, które wnoszą do naszego życia. To rozumienie, że nasza duchowa podróż nie jest solowym przedsięwzięciem, lecz wspólną drogą, na której dzielimy się naszymi przemyśleniami, wątpliwościami, nadziejami i radościami. W tym kontekście wiara przekształca się z osobistego dążenia do przeżycia transcendentnego w most, który łączy nas z innymi, pozwalając na wzajemne ubogacenie naszych duchowych doświadczeń.
To głębokie zrozumienie dwoistości naszej egzystencji – indywidualnego poszukiwania Boga oraz dzielenia tej ścieżki z innymi – jest kluczowe do osiągnięcia pełni naszego duchowego życia. Nie jest to łatwa droga, gdyż wymaga nie tylko introspekcji i głębokiej refleksji nad sobą, ale także otwartości, empatii i gotowości na spotkanie z innymi w ich własnych duchowych poszukiwaniach. To w tej dynamicznej równowadze między samotnym dążeniem a wspólnotowym byciem znajduje się prawdziwa esencja i głębokość naszej wiary.
W tym świetle każdy moment naszego życia może stać się szansą na duchowy wzrost, na pogłębianie naszej relacji z Bogiem i naszymi bliźnimi. W tym dążeniu do duchowej pełni niech nasze serca będą zawsze otwarte na ten cichy, acz wyraźnie brzmiący głos wiary, który prowadzi nas przez labirynt naszego istnienia ku głębszemu zrozumieniu i przeżywaniu naszej duchowości.
Odnajdywanie siebie w kontekście łaski Bożej, wspólnoty i dzielenia się naszym duchowym bogactwem z innymi, stanowi podstawę pierwszego wymiaru naszej duchowej podróży. Jest to droga, która zachęca nas do wyjścia poza granice własnego ego, do podążania ścieżką miłości pragnącej się dzielić, pragnącej być świadkiem dobra, które jest nieustannie nam obdarowywane przez Boga. W tej podróży uczymy się, że prawdziwa miłość nie zna granic, że jest nie tylko darem, ale i zadaniem – zadaniem bycia obecnym dla innych, bycia źródłem światła w miejscach ogarniętych ciemnością.
W tym kontekście, akt dzielenia się naszym duchowym bogactwem z innymi nie jest jedynie gestem altruistycznym, ale staje się fundamentem, na którym budujemy mosty porozumienia i współczucia między ludźmi różnych kultur, tradycji i przekonań. Jest to wyraz naszego głębokiego przekonania, że każda ludzka istota, bez względu na jej pochodzenie czy przekonania, jest nosicielem iskry Bożej, wartościowej i godnej szacunku.
To dążenie do wspólnoty, do dzielenia się i wzajemnego ubogacania jest wyrazem naszej głębokiej potrzeby budowania świata, w którym miłość, zrozumienie i pokój przeważają nad podziałami i konfliktami. Wiara, w tym rozumieniu, nie jest ucieczką od świata, ale raczej zobowiązaniem do aktywnego uczestnictwa w jego przemianie, poprzez codzienne akty miłosierdzia, dobroci i wzajemnej pomocy.
Tak rozumiana wiara staje się źródłem nadziei, nie tylko dla nas samych, ale dla całej wspólnoty ludzkiej. Wyzwala w nas siłę do przekraczania barier, do pokonywania własnych słabości i ograniczeń, prowadząc nas ku bardziej pełnemu, bardziej autentycznemu życiu. W świetle tej wiary, każdy człowiek jest wezwany do bycia budowniczym Królestwa Bożego tutaj, na ziemi, Królestwa, w którym miłość i sprawiedliwość stanowią fundament współistnienia.
W tym duchowym pielgrzymowaniu, niech więc nasze serca i umysły pozostaną zawsze wrażliwe na głos Boży, który wzywa nas do większej miłości, do głębszego zaangażowania w życie naszych wspólnot. Niech ten głos wiary, choć może cichy, będzie dla nas przewodnikiem przez zawiłości naszego bytowania, inspirując nas do nieustannego dążenia ku większej pełni, ku głębszemu zrozumieniu tajemnicy naszego życia i naszego miejsca w nieustannie zmieniającym się świecie.
Niech ta nieustanna wędrówka wiary przypomina nam, że każde poszukiwanie sensu, każde dążenie do głębi, jest równocześnie zaproszeniem do odkrywania bogactwa relacji z Bogiem i z naszymi bliźnimi. W tej podróży, pełnej wyzwań i odkryć, znajdujemy prawdziwe znaczenie naszej obecności na ziemi – bycia świadkami miłości, która przemienia świat.
Ale istnieje drugi, równie fundamentalny aspekt naszego przeżywania wiary, często pozostający w cieniu – jest nim sztuka przyjmowania. Otwieranie się na nieograniczone dary duchowe płynące od naszych współbraci i -sióstr, na ich indywidualne spotkania z Bogiem, ich ofiarną miłość oraz wsparcie, okazuje się być kluczowym warunkiem naszego głębokiego zaangażowania w duchowy wymiar egzystencji. To właśnie w tym wzajemnym obdarowywaniu i przyjmowaniu ujawnia się prawdziwy zarys wspólnoty wiary, manifestującej się jako żywe Ciało Chrystusa na ziemi.
Można tu przytoczyć analogię do paneli słonecznych, które aby efektywnie przemieniały promienie słoneczne na energię, najpierw muszą być odpowiednio naładowane. Podobnie, abyśmy mogli obficie dawać z siebie, musimy być wypełnieni, przepełnieni łaską Bożą i duchowym dobrodziejstwem, które otrzymujemy od innych. W tej metaforze, Kościół prezentuje się jako system wspierający i ułatwiający cyrkulację tej duchowej energii.
W tych rzadkich, lecz niezmiernie przełomowych chwilach, kiedy nasza wiara przebija się przez codzienny zgiełk, odzywając się z największą subtelnością w zakamarkach naszych dusz, wtedy, w głębi serca, gdzie panuje najgłębsza cisza, dokonuje się spotkanie z delikatnym dotykiem Bożej obecności. To właśnie w takich momentach, ujawnia się przed nami nasza prawdziwa misja i wyznaczone nam miejsce w porządku stworzenia. Jest to czas, kiedy poddając się prowadzeniu przez tę wszechogarniającą ciszę, pozwalamy naszej wierze objawić się w pełni swojej mocy i dynamiki, przemieniając się w żywy, pulsujący prąd duchowej energii.
To niezwykłe doświadczenie, kiedy to pozwalamy sobie na zatopienie w bezkresie Bożej obecności, otwiera nas na głębokie zrozumienie, że każdy z nas jest nieodłączną częścią większego planu, mistycznie splecionym w niezgłębioną sieć relacji z Bogiem. W tym świętym momencie, kiedy nasza wiara staje się najbardziej żywa, uświadamiamy sobie, że nasze indywidualne drogi są nie tylko osobistymi wędrówkami duchowymi, ale także integralnymi elementami uniwersalnej symfonii stworzenia, w której każdy dźwięk, każdy szept, ma swoje niezastąpione miejsce.
W tej głębokiej ciszy, gdzie spotykamy się twarzą w twarz z nieskończonością, nasze serca są w stanie usłyszeć i zrozumieć to, co niewypowiedziane, co transcendentalne. Ta cisza nie jest pustką; jest pełnią, w której nasza wiara znajduje grunt, na którym może kwitnąć i rozwijać się w niezwykłe kształty. To w tym miejscu, gdzie czas i przestrzeń zacierają swoje granice, nasza dusza doświadcza przemiany, stając się przekaźnikiem Bożej miłości i mądrości, której puls jest odczuwalny w każdym uderzeniu naszego serca.
Niech więc te momenty, choć ulotne, staną się kamieniami milowymi na naszej duchowej ścieżce, przypominając nam, że nasze życie jest ciągłą rozmową z Boskością, dialogiem, w którym każde milczenie ma swoją wartość, a każde słowo nosi w sobie siłę przemiany. W tym duchowym doświadczeniu, gdzie nasza wiara objawia się w swej najczystszej formie, znajdujemy odwagę, by stawiać kolejne kroki, pewni, że każdy z nich jest krokiem w kierunku większego zrozumienia siebie i świata, który nas otacza.
W związku z tym, na naszej duchowej ścieżce niech zawsze towarzyszy nam świadomość obu tych wymiarów – daru z siebie i umiejętności przyjmowania. To właśnie w ich synergii kryje się tajemnica pełnego życia wierzącego. W miejscu, gdzie wiara szepce najcichszej, tam odnajdujemy najgłębsze prawdy dotyczące nas samych i otaczającego nas wszechświata. Owa świadomość niech kieruje nas każdego dnia, motywując nas do bycia jednocześnie ofiarodawcami i beneficjentami dobroci wypływającej z naszej relacji z Bogiem i każdą osobą napotkaną na naszej drodze.
Przedstawienie tej materii w nowym świetle podkreśla nieocenioną wartość przyjmowania w naszym duchowym rozwoju, pokazując, iż ma ono taką samą wagę co ofiarowywanie z siebie. Tym samym, życie wiary ukazuje się jako droga dialogu, w której każde spotkanie, każda wymiana jest świętą okazją do wzrostu i wzbogacenia naszego duchowego wnętrza, a przez to do bardziej zaangażowanego uczestnictwa w mistycznym Ciele Chrystusa, nieprzerwanie działającym w naszym świecie.
+ Robert Matysiak NCC