Drodzy w Chrystusie Panu,
w życiu Kościoła czas Bożego Narodzenia jest niezwykłym okresem duchowego odnowienia. W nim przejawia się bogactwo tajemnicy obecności Boga wśród nas. Kościół celebruje tę tajemnicę, Narodzonego w Betlejem Boga oraz budzi nadzieję na powtórne przyjście Pana.
Dzisiejszy dzień oczekiwania, niech będzie ukierunkowany na przeżycie treści wypływających z Narodzenia Pana. Jego wyjątkowym czasem jest wieczerza wigilijna, w gronie rodzinnym, przy wspólnym świątecznie zastawionym stole, podczas której dokonuje się cud jednoczenia ludzi, często oddalonych od siebie tysiącami kilometrów. Zgodnie z tradycją niechaj będzie ona czasem spędzonym w świątecznej i rodzinnej atmosferze, w oczekiwaniu na wspólne przeżycie narodzin naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przed jej rozpoczęciem odczytajmy fragment Ewangelii (Łk 2,1-20), zjednoczeni w modlitwie, podzielmy się opłatkiem, składając sobie wzajemne i szczere życzenia.
Czas narodzin Chrystusa, koncentruje swoją uwagę na Tajemnicy zbawienia każdego z nas, ale zapominamy również o aspekcie ludzkim tego niezwykłego wydarzenia. Maryja i Józef uczestniczą w niezwykłym, cudownym fakcie narodzin Dzieciątka. Bez wątpienia towarzyszą im radość, lęk i ból przeplatany nadzieją i troską o życie małego Człowieka. Te uczucia są wspólne dla wszystkich małżonków, tych, którzy w nadziei czekają na bezpieczne narodziny ich dziecka, ale również tych, którzy dzielą pragnienie posiadania potomstwa.
Biblijny nakaz płodności (Rdz 1,28a), bardzo często wymaga pomocy i wsparcia, który jest niezbędny by, przeżywanie największego cudu tajemnicy narodzenia było możliwe. To doświadczenie niezwykłej radości z daru własnych dzieci, należy rozumieć jako formę świadomego wspierania rodziny. Jedynie Bóg jest źródłem życia (Rdz 1,1 nn; Ps 36,10) i obdarza ludzi błogosławieństwem, jakim są dzieci, także dzięki osiągnięciom, jakie daje współczesna medycyna.
Właśnie dlatego święta Bożego Narodzenia są najbliższe przeżywaniu nie tylko na płaszczyźnie argumentów religijnych, ale także ludzkich. Historia przyjścia na świat Chrystusa wiąże się z ogromem wyzwań, przed jakimi stali Maryja i Józef — Młodzi Rodzice, którym musieli sprostać, mając świadomość odpowiedzialności przeplatanej wielką radością z narodzin dziecka. Radością, która wspiera przekraczanie swoich umiejętności i ograniczeń z miłości do narodzonego dziecka. Boże Narodzenie jeżeli ma spełnić w nas tę fascynację rodziną, rodzicielstwem i miłością, musi być przeniesiona do naszych domów, osiągając swoją pełnię przemiany w miłości i wzajemnej trosce podczas wieczerzy wigilijnej.
Dzisiaj nie możemy zapominać także o tych, którzy radość i nadzieję, jakie są nierozłącznie związane z tajemnicą narodzin, dzielą z obowiązkiem ochrony wolności i bezpieczeństwa, które są zobowiązani zapewnić. Pamiętajmy o nich i otaczajmy ich naszą szczerą troską.
Sens tego wigilijnego wieczoru, ukryty jest przede wszystkim we wspólnocie rodziny. Ma on moc jednoczenia i utrwalania więzi rodzinnych, w jedności i miłości, wspartej wzajemnym wybaczeniem nieporozumień i zaszłości. Pozwólmy nam, siedzącym przy jednym, wspólnym świątecznym stole, na wzajemne, życzliwe dostrzeżenie i szczere dzielenie się miłością narodzonego Boga.
Jednak święta Bożego Narodzenia nie są czasem zapomnienia i izolacji od rodziny i najbliższych. Nie zapominajmy o pozostawieniu jednego miejsca dla wędrowca, w trosce o tych, którzy w drodze do własnego domu chcą we wspólnocie z nami przeżywać pamiątkę narodzenia Boga Człowieka. Tak jak Kościół dzieli się radością z narodzenia Pana, tak i my dzielmy się własną radością wspólnoty rodziny z tymi, którzy tej wspólnoty nie mają.
Wigilijny opłatek, którym będziemy się dzielić w wieczór wigilijny, w oczekiwaniu na narodzenie Pana, jest wyrazem naszego związku ze wspólnotą rodziny i Kościoła, w których uczestniczymy.
Śpiewanie kolęd w gronie rodzinnym jednoczy i umacnia wspólnotę rodziny. Każdy z nas obdarzony różnymi talentami śpiewaczymi niech spontanicznie włącza się w radosne ogłaszanie narodzin Boga. Niechaj będą one naszą wspólną modlitwą dziękczynną.
Choinka należy do ważnej, chociaż symbolicznej części budowania atmosfery, szczególnych rodzinnych świąt. Jej obecność w naszych domach podczas świąt nie należy do istoty świąt Bożego Narodzenia, jednak wpisała się ona w naszą tradycję.
Drodzy w Chrystusie Panu,
pragnę moje słowa skierować szczególnie do Kaplanów, niech Wasza świadomość wybrania i posłania w imię Tego, który się narodził w szopie, otwiera serca tych, którzy szukają narodzonego Boga, wskazujcie im drogę, wiernie głosząc Jego Ewangelie miłości.
Tym zaś pośród nas, którzy przygotowują się do przyjęcia Chrystusowego kapłaństwa niech towarzyszy pokora i wiara w cud Bożego Narodzenia Pana i opieka Jego Matki.
W chwilach trudnych ważne stają się słowa, które napisał św. Augustyn o Bogu: „Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”. Niech one towarzyszą Wam w drodze do Chrystusa, niech będą wyrazem Waszej tęsknoty, ale i pokory w drodze do radości kapłańskiej posługi.
Umiłowani w Chrystusie,
czas Bożego Narodzenia winien być czasem nadziei i odnowy w duchu wiary, powrotu do tego „..co wszędzie, co zawsze, co przez wszystkich było wyznawane..” czasem powrotu do życia modlitwą i czerpania swoich sił z bliskości z Bogiem.
Szczególnej trosce powierzam Wasze Rodziny w kraju i poza jego granicami, przyjaciół, znajomych bliższych i dalszych, których otaczamy w tym szczególnym czasie naszą pamięcią.
Wszystkim życzę błogosławionego czasu Przyjścia i Obecności Pana!
Z pasterskim błogosławieństwem
† Robert Matysiak
Narodowy Kościół Katolicki
Hannover 24 grudnia, w wigilię Bożego Narodzenia 2022 r.