Sakrament pokuty
„Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: „Pokój wam!” A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. Jezus znowu rzekł do nich: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam.” Po tych słowach tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.” (J 20,22-23).
Sakrament pokuty, zwany często spowiedzią lub sakramentem pojednania, jest pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa. W Narodowym Kościele Katolickim istnieją dwie formy spowiedzi: indywidualna – prywatna (uszna w konfesjonale) oraz ogólna – publiczna (sprawowana bądź jako odrębny obrzęd przed ołtarzem, bądź w połączeniu z Mszą Świętą w części zwanej Spowiedzią Powszechną). Ta druga forma jest powrotem do starożytnej tradycji spowiedzi z pierwszych wieków chrześcijaństwa. Wybór formy spowiedzi pozostaje w gestii każdego wiernego.
Do spowiedzi indywidualnej zobowiązane są przystępować dzieci oraz młodzież do lat 18. Zaleca się również dorosłym korzystanie z tej formy spowiedzi, ilekroć odczuwają taką potrzebę. Regularne uczestnictwo w Sakramencie Pokuty sprzyja kontrolowaniu stanu życia duchowego chrześcijanina.
Przed przystąpieniem do spowiedzi, zarówno ogólnej przed ołtarzem, jak i usznej w konfesjonale, aby otrzymać rozgrzeszenie, należy spełnić następujące warunki:
1. Rachunek sumienia
2. Żal za grzechy
3. Mocne postanowienie poprawy
4. Szczera spowiedź
5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu
Regularne uczestnictwo w Sakramencie Pokuty umożliwia chrześcijaninowi lepsze kontrolowanie stanu swojego życia duchowego oraz dążenie do świętości poprzez ciągłe nawracanie i poprawę.