Umiłowani w Chrystusie Bracia i Siostry,
Dziś, stojąc na progu inauguracji nowego roku liturgicznego, gromadzimy się, aby zanurzyć się w tajemnicę Adwentu tego świętego czasu duchowego przygotowania do świętowania Narodzenia Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Adwent, który w swojej etymologii wywodzi się od łacińskiego 'adventus’, symbolizuje 'przybycie’ i jest nie tylko okresem liturgicznym, ale przede wszystkim zaproszeniem do głębokiej, kontemplacyjnej refleksji oraz czujnego oczekiwania.
W tych świętych dniach nasze serca i umysły są wezwane do przeżywania oczekiwania na przyjście Mesjasza, nie tylko jako historycznego wydarzenia, ale jako ciągłego, duchowego doświadczenia w naszym życiu. Adwent, będąc metaforyczną podróżą w głąb siebie, staje się czasem, w którym w ciszy serca i w skupieniu ducha poszukujemy głębszego zrozumienia Bożego planu zbawienia oraz naszego miejsca i roli w tym nieustającym dziele Opatrzności.
W tym okresie każdy dzień jest jak drogowskaz prowadzący nas ku pełni czasów, ku eschatologicznemu spotkaniu z Bogiem, które wciąż jest przed nami. W Adwencie zgodnie z ojcami Kościoła jesteśmy przypominani, że nasza wędrówka wiary to nieustanna peregrynacja ku ostatecznemu spotkaniu z Bogiem, w którym historia stanie się pełnią, a czas osiągnie swoje dopełnienie w wieczności. Zatem, w naszym oczekiwaniu i czuwaniu, jesteśmy wezwani do bycia aktywnymi uczestnikami tej tajemnicy, której kulminacją jest Boże Narodzenie-moment, w którym Bóg staje się człowiekiem, by człowiek mógł stać się bardziej podobny do Boga.
W Ewangelii według świętego Marka Jezus Chrystus przekazuje nam kluczową naukę, która rezonuje z głębokim znaczeniem w czasie Adwentu: „czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan domu przyjdzie” (Mk 33,35). Te słowa naszego Zbawiciela są nie tylko przypomnieniem o konieczności czujności, ale także wezwaniem do głębokiego, aktywnego zaangażowania w przygotowanie naszych serc i dusz na przyjście Mesjasza.
W tych słowach kryje się głęboka prawda teologiczna. Czuwanie w Adwencie nie jest tylko postawą biernej obserwacji, lecz dynamicznym, świadomym zaangażowaniem w proces duchowego wzrostu i przygotowania. Jest to czas, w którym jesteśmy wezwani do introspekcji, do przemyślenia naszego życia w kontekście nauk Chrystusa, aby nasze działania, nasze myśli, nasze słowa, a przede wszystkim nasze serca, były w pełni zgodne z Bożą wolą.
Czuwanie, pojęte w najgłębszym, teologicznym wymiarze, oznacza nieustanne uświadamianie sobie nieprzerwanej obecności Bożej w naszym życiu. Jest to stan otwartości serca i umysłu na działanie Ducha Świętego, który nas przemienia i przygotowuje na spotkanie z Panem. W każdym momencie naszego życia tkwi zatem możliwość pogłębienia naszej komunii z Bogiem, rozwoju naszej wiary, nadziei i miłości. W kontekście adwentu czas ten nabiera wyjątkowej wagi jako okres oczekiwania i przygotowania do świętowania tajemnicy Wcielenia. W tej tajemnicy Bóg przybiera ludzką naturę, otwierając przed nami drogę do zbawienia i dając nam najdoskonalszy przykład miłości i poświęcenia.
W naszym codziennym życiu, poprzez nasze wybory i działania, jesteśmy wezwani do bycia gotowymi, do życia w zgodzie z Ewangelią. Powinniśmy być światłem dla świata i solą dla ziemi, będąc świadkami miłości i miłosierdzia Bożego. W okresie Adwentu nasza czujność powinna być jeszcze bardziej wyostrzona, nasze serca jeszcze bardziej otwarte, a dusze jeszcze bardziej przygotowane na przyjęcie Zbawiciela, który przychodzi do nas jako maleńkie Dziecię w Betlejem.
„Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym».
(Łk 21, 34-36 BBT)
Adwent, będący czasem oczekiwania i przygotowania, jawi się również jako okres nawrócenia i duchowej odnowy. Apostoł Paweł w Liście do Rzymian przekazuje nam niezmiernie istotną prawdę: „teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas, niż wtedy, gdyśmy uwierzyli.” (Rz 13,11 BBT). Te słowa niosą ze sobą wezwanie do głębokiego, duchowego przebudzenia, do życia w jasnym świetle Ewangelii, które przenika naszą codzienność, nasze postępowanie, nasze słowa i nasze myśli.
W chrześcijańskiej teologii Adwent jest rozumiany jako czas głębokiej refleksji i duchowego czuwania, okres, w którym jesteśmy wezwani do kontemplacji nad swoim życiem w kontekście Bożej obecności i działania w świecie. Jest to czas przemyśleń i duchowego odnowienia, okazja do przewartościowania naszego życia zgodnie z nauczaniem Chrystusa. Adwent prowokuje do dążenia do coraz pełniejszego naśladowania Chrystusa w naszych myślach i działaniach.
Nawrócenie ujawnia swoją wyjątkową wartość. Nie jest to jednorazowy akt, ale raczej nieustanny proces przemiany duchowej. Zachęca nas to do stopniowego porzucania tego, co jest światowe i przemijające, na rzecz tego, co jest boskie i wieczne. W Adwencie skupiamy się na przemyśleniu naszych postaw, wyborów i zachowań w świetle chrześcijańskich wartości, takich jak miłość, pokora, cierpliwość i miłosierdzie.
Ten czas jest okresem oczekiwania na powtórne przyjście Chrystusa, co przypomina nam o obietnicy zbawienia i odnowy. Uczczenie Jego pierwszego przyjścia na świat jako nowo narodzonego Dziecka w Betlejem oraz oczekiwanie na Jego powtórne przyjście w chwale, czyni Adwent czasem pełnym nadziei i odnowy, motywując do głębszego zaangażowania w naszą wiarę i życia w sposób odzwierciedlający chrześcijańskie powołanie.
Adwent to okres nawrócenia, który przypomina nam, że zbawienie, obiecane w całej swej pełni, jest coraz bliżej nas z każdym dniem. Każdy dzień staje się wówczas świętą okazją do refleksji nad naszą ścieżką wiary, do przewartościowania postaw i wyborów, a także do dostosowania naszych serc i umysłów do woli Bożej. To czas, kiedy jesteśmy wezwani do aktywnego zaangażowania w dzieło Bożego zbawienia, poprzez modlitwę, czyny miłosierdzia, miłość do bliźniego i wierność Ewangelii. Nasze nawrócenie staje się drogą do pełniejszego życia w Chrystusie, do głębszego zrozumienia obietnicy Bożego zbawienia i do intensywniejszego zjednoczenia z Bogiem. Niech ten święty okres będzie dla nas wszystkich czasem odnowy duchowej i radosnego oczekiwania na przyjście naszego Pana, który przynosi światło i życie.
Kiedy nasze serca i umysły zwracają się ku przygotowaniom do świętowania Narodzenia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, jesteśmy również wezwani do refleksji nad Jego drugim przyjściem na końcu czasów. Adwent, w swojej głębokiej duchowej wymowie, jest nie tylko okresem refleksji i kontemplacji, lecz także czasem radosnego i pełnego nadziei oczekiwania.
Autor Psalmów, przekazuje nam głęboką prawdę: „którzy we łzach sieją, żąć będą w radości. (Ps 126,5). Te słowa otwierają przed nami perspektywę eschatologiczną, w której nasze obecne trudy, nasze wyzwania i wysiłki w dążeniu do świętości, są postrzegane jako nasienie, które zasiewane w bólu i trudzie, w przyszłości przyniesie obfite żniwo radości w Królestwie Bożym.
W Adwencie, kiedy wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa jako Dziecięcia w Betlejem, jesteśmy również wezwani do głębokiego duchowego czuwania w oczekiwaniu na Jego powtórne przyjście w chwale. Jest to czas, w którym nasze codzienne wysiłki w dążeniu do zgodności z wolą Bożą, nasze praktyki modlitewne, nasze akty miłosierdzia i nasze osobiste ofiary, nabierają szczególnego znaczenia w kontekście wiecznego planu zbawienia.
Adwent to więc czas, w którym jesteśmy wezwani do głębokiego duchowego przebudzenia, do życia w pełnej świadomości naszej chrześcijańskiej tożsamości i powołania. To okres, w którym nasze serca rozpalane są miłością do Boga i bliźniego, gdzie nasza wiara jest umacniana nadzieją, a nasze życie jest przemieniane przez łaskę Bożą.
Zgromadzeni w duchowej wspólnocie składamy dzięki naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi, który w swojej niezmierzonej łasce pozwala nam doświadczyć ponownie tego błogosławionego czasu Adwentu. Jest to okres, który otwiera przed nami wyjątkową okazję do odnowienia i pogłębienia naszej wiary, miłości i nadziei w Chrystusie. Jak przypomina nam autor Listu do Hebrajczyków: „śmiało więc mówić możemy: Pan jest wspomożycielem moim, nie ulęknę się, bo cóż może mi uczynić człowiek?” (Hbr 13,6). Te słowa, pełne duchowej mocy i zaufania, są zachętą do przeżywania Adwentu w duchu odwagi i niezachwianej nadziei.
Czas oczekiwania na przyjście naszego Zbawiciela, jest równocześnie czasem, w którym jesteśmy wezwani do głębokiej duchowej przemiany. Nie jest to jedynie okres przygotowania do świąt, ale także czas, w którym nasze serca są zapraszane do przeżywania głębokiej komunii z Bogiem. W tym świętym czasie jesteśmy zachęcani do odważnego stawienia czoła naszym lękom, wątpliwościom i wyzwaniom, zawsze pamiętając, że Bóg jest naszym niewzruszonym pomocnikiem i przewodnikiem.
Niech w nadchodzących dniach Adwentu towarzyszy nam odwaga i nadzieja, dary od Boga, prowadząc nas ku przygotowaniu serc i umysłów na przyjęcie Króla Królów. Niechaj ten czas napełni nas Jego światłem i miłością. W każdym dniu Adwentu znajdujmy okazję do wzmacniania zaufania do Boga, rozwijania wiary i otwierania się na Jego obecność w naszym życiu.
Oby Adwent był dla nas wszystkich bezcennym czasem odnowienia duchowego, pogłębienia relacji z Bogiem i radości z oczekiwania na przyjście naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
Na ten czas duchowego wzrostu wszystkim z serca błogosławię:
w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
/-/ + Robert Matysiak NCC
3 grudnia 2023 rok.