Sukcesja Apostolska

Przez „sukcesję apostolską” (łac. successio — następstwo) rozumiemy ciągłość w przekazywaniu władzy w Kościele, otrzymanej od Jezusa Chrystusa. Sukcesja stanowi fundament apostolskości Kościoła, który w sposób istotny ujawnia się podczas konsekracji biskupiej, gdy biskup oraz laikat, wspólnie przyjmują na siebie odpowiedzialność za dalsze przekazywanie wiary i dalszy rozwój Kościoła.

Potrzeba kontynuacji wynika z nakazu Jezusa Chrystusa: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 18-20).

Wspólnota wraz z biskupem, który jest odpowiedzialny za głoszenie Chrystusa, może istnieć i rozwijać się dzięki Chrystusowi i Jego posłannictwu. Tylko wtedy można powiedzieć, że biskup kieruje swym Kościołem i reprezentuje go, tzn. że on jest przede wszystkim odpowiedzialny za głoszenie Chrystusa i za sprawowanie Eucharystii, a więc reprezentuje swój Kościół. To nie oznacza, że członkowie Kościoła nie posiadają własnej odpowiedzialności za Kościół; każdy członek Kościoła posiada pełną odpowiedzialność za Kościół.

Zarówno Nowy Testament, jak i Ojcowie Kościoła podkreślają wewnętrzną stronę sukcesji apostolskiej w wierze i w życiu. Ewangelia została powierzona całemu Kościołowi, który trwa w sukcesji apostolskiej. Dlatego sukcesję urzędu należy rozpatrywać w ramach sukcesji wiary apostolskiej; sukcesji, którą posiada cały Kościół. Sukcesja urzędu urzeczywistnia się w sukcesji urzędu biskupiego, w którym występuje pełnia urzędu opierającego się na święceniach. Jednak sukcesja apostolska nie polega na nieprzerwanym łańcuchu tych, którzy przyjmowali święcenia, ale na sukcesji urzędu przewodniczenia Kościołowi, który zachowuje ciągłość wiary apostolskiej; dokonuje się to dzięki biskupowi, który utrzymuje lud Boży we wspólnocie jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła.

Każdy biskup, posiadając ważną sukcesje apostolską posiada władzę sprawowania Eucharystii, która pochodzi od Boga. Istotą sukcesji nie jest osoba, ani władza, lecz Kościół. Sukcesja apostolska jest istotnym elementem kontynuacji wspólnoty eucharystycznej. Wymaga ona, aby świadectwo apostolskie przekazywane poprzez biskupów, którzy kierują Kościołem, było kontynuacją Kościoła w wierze.

Kościoły katolickie przywiązują dużą wagę do sukcesji apostolskiej, widząc w niej istotną cechę apostolskości Kościoła. Sukcesja apostolska nie dotyczy tylko samego urzędu, ale ma także znaczenie szersze, oznacza wydarzenie, w którym uczestniczy cały Kościół.

Kościół lokalny, wspólnota wierzących skupiona wokół biskupa i kapłanów, jest — jako Ciało Chrystusa. Reprezentuje on sakramentalną rzeczywistość całego Kościoła na swoim miejscu. Ponieważ życie Kościoła, które jest darowane od Boga Ojca przez obecność Chrystusa w Duchu Świętym, nie jest dane Kościołowi lokalnemu cząstkowo, lecz każdy z nich posiada je w całości. Życie Kościołów lokalnych jest więc w swej istocie jedno i to samo, mimo różnicy w zwyczajach i obyczajach: Jedno jest Ciało i jeden Duch, (…)

Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich. (Ef 4, 4-6).

To jest jedno Ciało Chrystusa, niepodzielone i całe na każdym miejscu.