List pasterski na trzecią niedzielę adwentu 2024

„Boże, mój Panie, Ty rozświetlasz mrok mój.” (Ps 18,29, BBT)

 

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!

Trzecia Niedziela Adwentu – Niedziela Gaudete – przynosi szczególną radość Kościołowi. To radość, która ma swoje korzenie w obietnicy, a nie w spełnieniu, w nadziei, a nie w posiadaniu. Jest to czas, w którym, jak mówi prorok Izajasz: „Lud, który chodził w ciemności, ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami krainy mroków zabłysło światło” (Iz 9, 1 BBT). W tej mrocznej porze roku, gdy dni są krótkie, a noce długie, Kościół zaprasza nas do odkrycia światła, które nie jest światłem ziemskim, ale promieniem samego Boga, który rozświetla ciemności ludzkiego serca. To światło jest obietnicą – jest ono zakorzenione w samym Bogu, który obiecał być „światłością świata” i nie pozwala, by ciemność całkowicie zawładnęła naszym życiem.

Święty Jan przypomina, że „światłość świeci w ciemności, i ciemność jej nie ogarnęła” (J 1, 5 BBT). Te słowa niosą głęboką teologiczną prawdę: radość adwentowa rodzi się z doświadczenia ciemności. Tylko ten, kto zna głębię nocy, potrafi docenić promień światła. Kościół, jak matka, prowadzi nas przez te ciemne przestrzenie, ucząc, że w samym sercu mroku można znaleźć nadzieję, bo Bóg jest obecny nawet tam, gdzie świat wydaje się opanowany przez chaos.

Radość, która rodzi się w oczekiwaniu

Adwentowa radość jest głębsza niż powierzchowna wesołość, jest owocem wytrwałego oczekiwania. W odróżnieniu od radości chwilowej, którą daje spełnienie doczesnych pragnień, ta radość jest zakorzeniona w Bogu, który działa w ciszy. Ratzinger mówił, że „prawdziwa radość rodzi się tam, gdzie człowiek przestaje patrzeć na siebie, a zaczyna patrzeć na Boga”. Nasza radość w Adwencie jest kontemplacją obecności Boga, jest wyjściem poza siebie, by dostrzec, że światłość Chrystusa rozświetla każde miejsce naszego życia, nawet te najbardziej ukryte, gdzie odczuwamy pustkę i samotność.

Tę radość można odnaleźć w małych, codziennych momentach, gdzie obecność Boga staje się namacalna. Światłość przychodzi do nas w sposób pokorny, często niezauważalny, jak nowo narodzone Dziecko w betlejemskiej stajence. Światło Boga objawia się nie w triumfie, ale w pokorze; nie w potędze, ale w cichości. Bóg w Adwencie przygotowuje nas na przyjęcie tej radości, która jest owocem nadziei, wiary i oczekiwania, bo „Przyszedłem, abyście mieli życie i mieli je w obfitości” (J 10, 10 BBT).

Światło jako znak zbawienia

Trzecia Niedziela Adwentu to również wezwanie, byśmy przyjęli Chrystusa jako światłość, która wyprowadza nas z ciemności grzechu. Bóg chce rozświetlić każdą ciemność naszego życia – czy to zwątpienie, czy lęk, czy też samotność. W tych ciemnych miejscach naszego serca kryje się głęboka tęsknota za światłem i zbawieniem. Jak mówi prorok Sofoniasz: „Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, który zbawia. Uniesie się weselem nad tobą, odnowi swoją miłość, wzniesie okrzyki radości” (So 3, 17 BBT). To jest ta obfitość życia, o której mówił Jezus – życie pełne miłości, pełne światła, życie, które pozwala nam wyjść z własnych ograniczeń i odkryć Boga w drugim człowieku.

Odkrywanie Boga w ukryciu

Adwent prowadzi nas do głębokiego doświadczenia tajemnicy Boga ukrytego w naszym życiu. Bóg działa w ukryciu, w ciszy, w ciemności naszej codzienności, w takich miejscach, gdzie często nie spodziewamy się Go znaleźć. Jak Ratzinger podkreślał, Bóg jest Bogiem ukrytym – Bogiem, który przychodzi, ale który pozostaje tajemnicą, którą można dostrzec tylko oczami wiary. To zaproszenie do zaufania, że Bóg jest z nami nawet wtedy, gdy Jego obecność nie jest odczuwalna, że działa dla naszego dobra, choć czasem nie widzimy tego działania bezpośrednio.

W tej trzeciej niedzieli Adwentu wchodzimy w tajemnicę radości płynącej z wiary w Boga, który przychodzi, by rozproszyć mrok i napełnić nasze serca światłem. Zostajemy zaproszeni, by zaufać, że Bóg jest wierny i że Jego światłość nigdy nie zostanie pokonana przez ciemność. Jest to radość głęboka, której nie da się wyrazić słowami – radość, która nie przemija, ponieważ jest zakorzeniona w samym Bogu.