Często zadawane pytania

Narodowy Kościół Katolicki, wyznawane przez siebie zasady wiary, podstawy doktrynalne, a także tradycje obrzędowe czerpie ze źródeł chrześcijańskich, a zwłaszcza pierwotnego Kościoła Chrześcijan, któremu początek dał Święty Założyciel sam Pan Jezus Chrystus. On to, ustanawiając Św. Piotra widzialną Głową swojej Owczarni nieprzerwanie, przez wieki, dzięki zachowanej sukcesji apostolskiej, uświęca Go, umacnia w Duchu Świętym i prowadzi ku wiecznemu Zbawieniu. W ten sposób Kościół, uznaje swoje pierwotne źródło powstania, swoją genezę w Kościele Rzymskokatolickim. Nauka naszego Kościoła nie odbiega od wiary i tradycji Świętego Powszechnego i Apostolskiego Kościoła. W sprawowaniu tych świętych czynności posługujemy się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego. Najwyższą cześć Kościół oddaje Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu. Kościół zachowuje starokościelną zasadę, wypowiedzianą przez św. Wincentego z Lerynu w zdaniu: Id teneamus, quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est; hoc est etenim vere proprieque catholicum (Trzymamy się tego, co wszędzie, co zawsze, co przez wszystkich było wyznawane, to jest bowiem prawdziwie i rzeczywiście katolickie). Dlatego zachowujemy wiarę starego Kościoła tak, jak wyrażona ona została w ekumenicznych Symbolach i w powszechnie uznanych dogmatycznych orzeczeniach Soborów ekumenicznych niepodzielonego Kościoła pierwszego tysiąclecia, zawartych w artykułach Symbolu wiary, w nauce Ojców Kościoła i w orzeczeniach dogmatycznych pierwszych soborów powszechnych: Nicea (325 r.), Konstantynopol (381 r.), Efez (431 r.), Chalcedon (451 r.), Konstantynopol (553 r. i 680 r.), a także Nicea (787 r.) – określając wspólną świadomość wiary jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła, dających wyraz jedności wszystkich Kościołów lokalnych w jednym świętym Ciele Chrystusa.

Tak! Dnia 12 marca 2021 roku decyzją MSWiA Narodowy Kościół Katolicki został wpisany do Rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych pod pozycją w rejestrze nr. 189 pod nazwą Narodowy Katolicki Kościół.

Tak! Należymy do Jednego, Świętego, Katolickiego Kościoła złożonego przez Jezusa Chrystusa. Przede wszystkim jesteśmy Kościołem tradycji starokatolickiej, zapraszamy wszystkich niezależnie od ich pochodzenia narodowego, rasowego, społecznego czy wyznaniowego. Nasza wiara opiera się na Piśmie Świętym, Tradycji Chrześcijańskiej i Soborach Ekumenicznych Kościoła. Jednocześnie zachowując niezależność jurysdykcyjną i odrębną administrację, pozostaje w jedności wiary i moralności z Kościołami. Posiadamy: katolickie zasady wiary i moralności, sakramenty święte, starokatolicką zasadę trójstopniowego Urzędu Apostolskiego (diakoni, kapłani, biskupi) oraz oddajemy cześć Bogu w katolickiej liturgii i kulcie Najświętszej Maryi Panny i Świętych. Jesteśmy Kościołem, który niesie Chrystusa całemu światu. Głosimy apostolską, powszechną (katolicką) naukę pierwotną, jakiej uczyli Apostołowie, wyznawaną i uprawianą przez siebie teologią, swoją postawą oraz dążeniami należymy Wspólnoty kościołów narodowych. Kościół dostrzega swoją tożsamość i powołanie w ewangelicznym obrazie cudownego połowu ryb, kiedy to Chrystus nakazał swoim uczniom wypłynąć na głębię i zarzucić sieci. Gdy Szymon, choć pełen wątpliwości, odpowiedział: „Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili, lecz na Twoje słowo zarzucę sieci”, stał się świadkiem Bożej obfitości. „Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą.” Jesteśmy starokatolikami. W tym stwierdzeniu zawiera się depozyt wiary jaki nas charakteryzuje. Z definicji Kościół Katolicki znaczy powszechny. My jesteśmy jego częścią. Niestety często mylnie Kościół Katolicki utożsamia się wyłącznie z Kościołem Rzymskokatolickim. A tymczasem, jak sama nazwa mówi, to Kościół Rzymskokatolicki. Są inne kościoły katolickie np. greko, ormiańsko, koptyjsko, polsko – katolickie… Każdy z nich jest Kościołem katolickim. Tak samo i nasza Wspólnota kościelna jest częścią Kościoła Katolickiego, jesteśmy jego Kościołem partykularnym poprzez zachowanie sukcesji apostolskiej i sprawowaną ważnie Najświętszą Ofiarę. W deklaracji "DOMINUS IESUS", wydanym przez papieża Jana Pawła II, 16 czerwca 2000 r., i podpisanego przez Józefa Kardynała, Ratzingera, Prefekta Kongregacji Nauki Wiary w Rzymie 6 sierpnia 2000 r. czytamy: "Kościoły, które nie będąc w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim, pozostają jednak z nim zjednoczone bardzo ścisłymi więzami, jak sukcesja apostolska i ważna Eucharystia, są prawdziwymi Kościołami partykularnymi. Dlatego także w tych Kościołach jest obecny i działa Kościół Chrystusowy, chociaż brak im pełnej komunii z Kościołem katolickim.."

Kościół w swej nauce wiary i moralności stoi na gruncie prawd objawionych zawartych w 72 kanonicznych księgach Pisma św., szczególnie Nowego Testamentu, a objaśnionych przez Tradycję kościelną; Pismo Święte. Stary Testament: Księga Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb, Powtórzonego Prawa, Jozuego, Sędziów, Rut, dwie Księgi Samuela, dwie Księgi Królewskie, dwie Księgi Kronik, Księga Ezdrasza, Nehemiasza, Tobiasza, Judyty, Estery, dwie Księgi Machabejskie, Księga Hioba, Psalmów, Przysłów, Koheleta (Eklezjastesa), Pieśń nad Pieśniami, Księga Mądrości, Mądrość Syracha (Eklezjastyk), Księga Izajasza, Jeremiasza, Lamentacje, Księga Barucha, Ezechiela, Daniela, Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza, Micheasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, Malachiasza; Nowy Testament: Ewangelie według: św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza, św. Jana, Dzieje Apostolskie, Listy św. Pawła: do Rzymian, dwa Listy do Koryntian, do Galatów, Efezjan, Filipian, Kolosan, dwa Listy do Tesaloniczan, dwa Listy do Tymoteusza, Tytusa, Filemona, List do Hebrajczyków, List św. Jakuba, dwa Listy św. Piotra, trzy Listy św. Jana, List św. Judy, Apokalipsa. Pismo Święte jest najistotniejszym wyrazem Tradycji, która, nie jest autonomicznym źródłem wiary, istniejącym obok Pisma Świętego, ale jest ściśle z nim związana. Źródłem wiary jest „Pismo święte”, ale jego interpretacja może być najrozmaitsza; nawet diabeł czyni z siebie egzegetę. Pewna jest ta interpretacja, która harmonizuje z sancti maiores, z poprzednikami w wierze. /Święty Wincenty z Lerynu/ Kryterium to stało się zasadą w myśl której postęp w pogłębianiu wiary ma być rozwinięciem nauki odziedziczonej po przodkach nie zaś zmianą.

Kościół powstał nie jako znak sprzeciwu wobec papieża, ale jako alternatywa jeszcze jednej drogi wiary, także prowadzącej do Trójjedynego Boga. Jesteśmy Kościołem tradycji starokatolickiej zapatrzeni w Osobę Jezusa. O ile pewne kwestie mogą się zmieniać z biegiem czasu i postępem naukowym czy technicznym to jedna się nie zmienia - prawo Boże objawione przez Boga na kartach Pisma Świętego, zwłaszcza w Nowym Testamencie, gdzie mamy zawarte nauki naszego Mistrza Jezusa Chrystusa i Apostołów. Słowo "starokatolicki" nie znaczy nic innego jak to co było wyznawane dawniej-zawsze (przedrostek staro-). Nasz Kościół jest Kościołem otwartym na każdego człowieka, jednak jest Kościołem konserwatywnym zakorzenionym w Piśmie Świętym i Tradycji. Nie tworzymy żadnych nowych dogmatów. Nawet wprost przeciwnie powracamy do tradycji pierwotnego Kościoła. Nigdy nie potępiamy człowieka, a jedynie grzech. Konserwatywny nie znaczy, że odrzucamy ludzi, którzy mają inne poglądy niż my. Jesteśmy otwarci na takich ludzi i rozmowę z nimi oraz chęć pomocy. Kościół tradycji starokatolickiej nie oznacza "staroświecki" lecz oznacza: powrót do doktryny i obyczajów Kościoła pierwszych dziesięciu wieków po Chrystusie.

Tak! Jesteśmy Kościołem autokefalicznym, czyli samodzielnym i niezależnym organizacyjnie od jakiejkolwiek zagranicznej władzy kościelnej i świeckiej.

"Kościół narodowy" nie oznacza "liberalny". Narodowy Kościół Katolicki jest Kościołem konserwatywnym w którym wyznajemy wiarę pierwotnego Kościoła opartą przede wszystkim na Piśmie Świętym. Jesteśmy konserwatywni to znaczy, że jesteśmy przywiązani do tradycji i istniejącego sytemu wartości. Nie podążamy za modą i trendami, które są sprzeczne z nauczaniem naszego Pana Jezusa Chrystusa. Nie zależy nam, aby być modnymi czy "na topie". Najważniejsze jest dla nas zachowanie naszej wiary i bycie wiernymi Bogu.

Kościół nie podlega zwierzchności Papieża. Biskupa Rzymu uznaje jako primus inter pares (łac. „pierwszy wśród równych sobie”), jako pierwszego i najgodniejszego ze wszystkich biskupów katolickich. Kościół nie uznaje dogmatu o prymacie i nieomylności papieża w sprawach wiary moralności.

Jako Kościół, którego prezbiterium tworzą kapłani żonaci jak i celibatariusze, przypominamy, że powinność noszenia stroju duchownego jest przywilejem a nie bezdusznym obowiązkiem, należy jednak pamiętać, by dołożyć wszelkich starań aby ubiór kapłana i ojca rodziny, był schludny i stonowany, nie uwłaczający stanowi duchownemu i wizerunkowi Kościoła do którego przynależymy z racji przyjętych Święceń. Stąd Kukulla odtąd będzie wypełnieniem, dopełnieniem i uzupełnieniem tego co winno nas określać, wyróżniać i scalać w tym co różnorodne a jednocześnie bogate i cenne. Kukulla duchowieństwa NKK jest szatą wierzchnią kapłana, używaną w czasie reprezentowania urzędu kapłańskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, która swoje przeznaczenie czerpie z monastycznej formy ubioru mnichów, ojców jak i braci, podkreślając charakter rodziny zakonnej ale i praktyczne przeznaczenie ubioru. Oparta jest na krzyżu wpisanym w okrąg a po złożeniu tworzy literę „Taw” (heb. Taw, gr. Tau), która jest najstarszą formą określenia Krzyża, związana jest również z początkami życia pustelniczego i monastycznego już od czasów św. Antoniego Wielkiego, mająca też bogatą etymologię zaczerpniętą ze Starego Testamentu Ez 9, 4 czy Apokalipsy Ap 7, 2nn. Złożony na pół, tworzy pofałdowaną wzdłuż rękawów, tunikę zwieńczoną kapturem, który stanowi nakrycie głowy a przez to sprzyja skupieniu i wyciszeniu w czasie modlitwy. Jest też widzialnym znakiem głębokiej relacji człowieka z bóstwem, który zatopiony w kontemplacji obcuje z żywym Bogiem. Zewnętrzny kształt kukulli jest niezmienny dla wszystkich stanów i stopni kapłaństwa oraz stanu duchownego, kapłanów, zakonników jak i świeckich. Różnice mogą stanowić obszycia wewnętrzne oraz długość a w przypadku żeńskich zgromadzeń zakonnych i instytutów życia konsekrowanego, kolor i długość kukulli. („Zarządzenie w sprawie noszenia przepisanego stroju przez duchownych Narodowego Kościoła Katolickiego”)

Wszystkie obrzędy kościelne, nabożeństwa i święte czynności są sprawowane w języku narodowym członków Kościoła, o ile tylko pozwolą na to warunki, tzn. jeśli dysponuje się odpowiednio przygotowanymi księgami obrzędowymi oraz wierni wyrażą taką wolę i potrzebę. Ponadto liturgia jest bardzo zbliżona do liturgii Kościoła Rzymskokatolickiego.

Na podstawie Kan. 9 Prawa Kanonicznego, Kościół jest Kościołem o ustroju prawnym episkopalno-synodalnym. Istotnym elementem struktury Kościoła jest episkopat i sukcesja apostolska. W okresie między synodami Kościołem kieruje Rada Synodalna art.12 ust.1 Statutu Kościoła. Na zewnątrz Kościół reprezentowany jest przez Zwierzchnika Kościoła, który wybierany jest na urząd dożywotni przez przez Synod Kościoła art. 17 ust. 2 Statutu Kościoła. Kolegium Biskupów, (w którego skład wchodzą wszyscy biskupi) na podstawie kan. 413 Prawa Kanonicznego, stanowi główny organ doradczy Zwierzchnika Kościoła.

Tak, posiadamy Prawo Kanoniczne, które jest najwyższym aktem normatywnym. Wszelkie wydawane bądź uchwalane decyzje, dokumenty, statuty, regulaminy muszą być zgodne z kanonami Prawa Kanonicznego Kościoła. Obecne Prawo Kanoniczne zostało uchwalone podczas II Synodu Generalnego dnia 18 września 2021 roku. Z tekstu preambuły do Prawa Kanonicznego Kościoła: „Prawo Kanoniczne Narodowego Kościoła Katolickiego ma swoje źródło w prawie Kościoła naszej Matki, z którego się wywodzimy - Kościoła Rzymskokatolickiego. Jest to prawo opracowane w wielowiekowej mądrości Kościoła. W swoim prawie odwołujemy się do KPK Kościoła Rzymskokatolickiego z 1917 oraz 1987 roku. (..) Prawo Kanoniczne Kościoła zostało opracowane ku większemu pożytkowi i rozwojowi Narodowego Kościoła Katolickiego.” Działalność Kościoła w sferze eklezjalnej, duszpasterskiej, dyscypliny Kościoła, liturgicznej, charytatywno-socjalnej i organizacyjnej regulują następujące kościelne akty prawne: Prawo Kanoniczne Kościoła, Statut Kościoła, Statuty Diecezji Kościoła, Uchwały Synodu, Postanowienia Rady Synodalnej, Dekrety Zwierzchnika Kościoła — Przewodniczącego Rady Synodalnej

Najważniejszym sposobem oddawania Bogu czci jest odprawianie Mszy św. w języku zrozumiałym dla ludzi. Msza św. jest Ofiarą Nowego Testamentu w czasie której chleb i wino zostają przeistoczone w Ciało i Krew Chrystusa. Podczas Mszy św. uobecniania się w sposób sakramentalny ofiara krzyżowa Jezusa Chrystusa. Oznacza to, że Msza św. jest przede wszystkim bezkrwawą ofiarą Kościoła składaną Bogu, przez którą udzielane są wiernym zasługi ofiary krzyżowej. Oprócz Mszy św. praktykowane są Nabożeństwa Majowe, Czerwcowe, Droga Krzyżowa, Gorzkie Żale, Różaniec, Wystawienie Najświętszego Sakramentu, wypominki za zmarłych

Zgodnie z Tradycją Kościół zachowuje siedem sakramentów świętych, które są widzialnymi znakami niewidzialnej łaski Bożej, działającej w duszach tych ludzi, którzy przynajmniej nie stawiają jej działaniu przeszkód: Chrzest (łac. baptismum) Bierzmowanie (łac. confirmatio) Najświętszy Sakrament (łac. eucharistia) Pokuta (łac. paenitentia) Namaszczenie chorych (łac. unctio infirmorum) Kapłaństwo (łac. sacri ordines) Małżeństwo (łac. matrimonium) Wszystkie sakramenty jako misteria Kościoła, przez które zgodnie z wolą Chrystusa dokonuje się nasze zbawienie, nawiązują do Wcielenia, śmierci krzyżowej i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa i łączą nas z ciągle działającą Boską mocą. Szczególne miejsce wśród tych obrzędów zajmują Chrzest i Eucharystia, co nie znosi ani w niczym nie pomniejsza bezwzględnej wartości pozostałych sakramentów. Kościół deklaruje swą łączność ze wszystkimi wiernymi pozostającymi w prawowiernej, katolickiej i apostolskiej wierze. Kościół nie odmawia ochrzczonym posług religijnych.

Kościół uznaje sakrament chrztu świętego wiernym innych Kościołów chrześcijańskich udzielany z wody i Ducha Świętego w imię Trójcy Świętej za fundamentalne misterium, które wprowadza wiernych do wspólnoty Kościoła i uzdatnia ich do prowadzenia odnowionego życia w miłości oraz łasce Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa jest sakrament pokuty zwany często spowiedzią, sakramentem pojednania czy też przebaczenia. Jezus w wieczerniku, kiedy ukazał się apostołom, „tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23). Pokorne przyznanie się Bogu Wszechmogącemu do naszych win, następujące po nim wyznaczenie pokuty i rozgrzeszenie dane przez kapłana, jest drogą, dzięki której wierni otrzymują przebaczenie grzechów. W Narodowym Kościele Katolickim sakrament ten może być sprawowany w dwojaki sposób: powszechny spowiedź ogólna – publiczna, sprawowana bądź jako odrębny obrzęd przed ołtarzem, bądź w połączeniu z Mszą święta w części zwanej Spowiedzią Powszechną lub sposób indywidualny - spowiedź prywatna (uszna w konfesjonale). Spowiedź ogólna - publiczna jest powrotem do starożytnej formy spowiedzi z pierwszych wieków chrześcijaństwa. Kościół zaleca korzystanie ze spowiedzi usznej wszystkim wiernym Kościoła. Do spowiedzi indywidualnej są zobowiązane przystępować dzieci oraz młodzież do lat 18; zaleca się również przystępowanie do niej dorosłym, ilekroć odczuwają taką potrzebę. Poprzez częste uczestnictwo w Sakramencie Pokuty chrześcijanin ma sprzyjające warunki do kontrolowania stanu swego życia duchowego. Absolucja - „absolucja generalna, rozgrzeszenie wielu penitentów bez uprzedniego wyznania grzechów.” Absolucja to formuła wypowiadana w akcie pokutnym na początku Eucharystii. Nie posiada ona waloru sakramentalnego, stanowi sakramentale, jest modlitwą o charakterze optatywnym, upraszającym (deprekatywny charakter). Absolucja wielu równocześnie penitentów bez uprzedniej indywidualnej spowiedzi, w sposób ogólny, może być udzielona za zgodą ordynariusza miejsca. W tej formie, wierni wyznają swoje grzechy prywatnie i bezpośrednio Bogu. Zanim penitent przystąpi do spowiedzi ogólnej przed ołtarzem czy też spowiedzi usznej w konfesjonale, by otrzymać rozgrzeszenie powinien spełnić następujące warunki: 1.Rachunek sumienia 2. Żal za grzechy 3. Mocne postanowienie poprawy 4. Szczera spowiedź 5. Zadość uczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

Na postawie Prawa Kanonicznego - Komunii świętej należy udzielać tylko pod postacią chleba albo zgodnie z przepisami liturgicznymi, pod obiema postaciami chleba i wina (przeistoczone w Ciało i Krew Chrystusa), w wypadku zaś konieczności, także tylko pod postacią wina.

W sprawowaniu czynności liturgicznych Kościół posługuje się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego - kalendarz gregoriański. Kościół przywraca pierwotne znaczenie świąt: 6 stycznia uroczystość Objawienia Pańskiego - nie zaś święto Trzech Króli; 2 luty – święto Ofiarowania Jezusa w świątyni - nie zaś Matki Boskiej Gromnicznej; 15 sierpnia – dzień śmierci Maryi - nie zaś Wniebowzięcie Maryi.

Patronem Kościoła jest Święty Józef.

Doktryna Kościoła nie odbiega w sposób zasadniczy od rzymskokatolickiej podobnie jak liturgia. Wyjątek stanowi nieuznawanie dogmatu o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności. Kościół nie uznaje wyłączności spowiedzi usznej i praktyki obowiązkowego celibatu duchownych. Kościół uznaje Papieża jako pierwszego i najgodniejszego ze wszystkich biskupów katolickich i dąży do pełnej jedności z Kościołem Katolickim. Kościół nie ustanawia nowych dogmatów i nie wydaje nieomylnych orzeczeń. Nieomylnym jest tylko Bóg, natomiast człowiek, tak jeden, jak i wielu może się mylić. Uchwały i wskazania soborów powszechnych (ekumenicznych.) pierwszego Tysiąclecia Kościół przyjmuje, podobnie jak i orzeczenia własnych Synodów. Odrzucamy arianizm oraz inne herezje potępione przez Kościół, które naruszają doktrynę katolicką.

Celami działalności Kościoła są: głoszenie Ewangelii: wspólne kultywowanie wiary chrześcijańskiej i katolickiej zgodnie z tradycją i obrządkiem Narodowego Katolickiego Kościoła; kultywowanie katolickich zasad wiary i moralności zawartych w Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu, określonych na Soborach Powszechnych pierwszego tysiąclecia oraz uchwalonych przez Synody własne; pomoc wiernym w osiągnięciu zbawienia; szukanie sposobu dotarcia z Ewangelią do współczesnego człowieka: dążenie do pełnej jedności z innymi Kościołami chrześcijańskimi poprzez prowadzenie dialogu ekumenicznego.

Wiernym Kościoła może być każda osoba zamieszkała na terenie działania Kościoła, mająca pełną zdolność do czynności prawnych. Do Kościoła mogą należeć wszyscy ochrzczeni w nim lub innym Kościele chrześcijańskim, przyjmujący zasady wiary Kościoła. Wszystkich wiernych obwiązuje odpowiedzialność za Kościół. Narodowy Katolicki Kościół zaprasza i wita wszystkich ludzi niezależnie od ich pochodzenia narodowego, rasowego, społecznego czy wyznaniowego. Nasza wiara opiera się na Piśmie Świętym, Tradycji Chrześcijańskiej i Soborach Ekumenicznych Kościoła.

Przynależność do Kościoła następuje na podstawie "Oświadczenia woli" złożonego uprawnionemu duchownemu Kościoła. Należę do innego Kościoła chrześcijańskiego i chcę wstąpić do Narodowego Kościoła Katolickiego. Przede wszystkim zapraszamy do skontaktowania się z naszymi duchownymi, którzy udzielą wszelkich niezbędnych informacji, rozwiążą ewentualne wątpliwości jak również zapraszamy do uczestnictwa w nabożeństwach. Uczestnictwo w liturgii jest pomocne dla doświadczenia duchowości Kościoła i poznania zasad wiary Kościoła. Pogłębianie wiary stanowi istotny aspekt działalności Kościoła. Tematem spotkań i rozmów będzie potrzeba pogłębienia wiedzy nt. nauki, historii i tradycji Kościoła. Po okresie przygotowawczym następuje konwersja, czyli uroczyste wstąpienie do Kościoła.

W przypadku, gdy nie został/a Pan/i ochrzczona/y w imię "Ojca, Syna i Ducha Świętego" lub został/a Pan/i ochrzczona we wspólnocie nie uznającej dogmat Trójcy Świętej, konieczne jest dokonanie Chrztu. Jeśli chrzest, który odbył się w wieku niemowlęcym lub dorosłym, miał miejsce w Kościele Rzymskokatolickim, lub innych Kościołach uznających chrześcijańskie prawdy wiary wówczas chrzest ten jest uznawany, a rebaptyzacja stanowczo wykluczona.

Wierny ma obowiązek: do wspomagania Kościoła, dbania o dobre imię Kościoła; przestrzegania przepisów Statutu Kościoła, regulaminów oraz zarządzeń i uchwał organów Kościoła; zachowywania Przykazań Bożych i Kościelnych. czerpania ze źródeł sakramentalnych Kościoła, jego dorobku duchowego i materialnego.

Każdy wierny jest równą częścią Kościoła. Dlatego ludzie świeccy są zachęcani do odgrywania wiodącej roli w Kościele. Każdy pełnoletni wierny Kościoła ma prawo do biernego i czynnego wyboru do organów Kościoła. Każdy wierny ma prawo udziału w obradach Synodu, o ile zostanie wybrany przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Parafialne jako delegat.

Wszystkie władze w Kościele pochodzą z wyboru. Reprezentowane są one przez duchownych - biskupów, kapłanów, diakonów, zwłaszcza w sferze udzielania sakramentów i oficjalnego nauczania. Oprócz tego istnieje odrębne powołanie zakonne do duchowego życia doskonalszego. Następnie zasadniczą rolę we władzach Kościoła mają świeccy (z udziałem duchownych) w formie władz i organów kolegialnych – Synod, Rada Synodalna, Zwyczajne i Nadzwyczajne Zgromadzenia Parafialne, Rady Parafialne. Duchowni nie mają uprawnień do jakichkolwiek samodzielnych decyzji w sprawach Kościoła.

Tak! Uczestnictwo w niedzielnej Mszy św. jak również w ważniejsze święta roku kościelnego należą do podstawowych obowiązków chrześcijańskich.

Nikt nie może być dyskryminowany z powodu rozwodu, separacji lub ponownego związku małżeńskiego. Kościół stara się pomóc wszystkim doświadczonym problemami małżeńskimi. Oczywiście Kościół pragnie, aby wszyscy żyli w idealnych związkach małżeńskich, ale życie codzienne dalekie jest od ideału. Dlatego Kościół stara się wspomagać i otaczać opieką duszpasterską wszystkich dotkniętych problemami małżeńskimi.

W większości wypadków tak. Niemniej, jest zalecane, aby każdy przypadek konsultować z miejscowym duchownym, którego rady i zalecenia będą pomocne.

Kościół uznaje małżeństwo, za związek nierozerwalny, może być jednak rozwiązane w sytuacji, gdy na skutek słabości ludzkiej rozpadło się. Strona niewinna (bądź też mniej winna) rozbicia związku może ubiegać się w Sądzie Kościelnym Narodowego Kościoła Katolickiego o zezwolenie na zawarcie ponownego ślubu. Osoba rozwiedziona, wnosząca sprawę o unieważnienie małżeństwa, może uzyskać pozwolenie na powtórne małżeństwo po rozpatrzeniu sprawy zgodnie z Prawem Kanonicznym Kościoła. Kościół stara się być pomocny i wyrozumiały jak tylko jest to możliwe, aby otworzyć wszystkim drogę do sakramentów świętych. Każdą sprawę badamy indywidualnie.

Używanie antykoncepcji jest przedmiotem indywidualnego osądu męża i żony. Nie leży w zakresie odpowiedzialności Kościoła mówienie jego wiernym, ile dzieci muszą mieć lub ile nie mogą. Posiadanie dzieci jest ważnym aspektem małżeństwa, a ograniczanie wielkości rodziny jest zarówno osobistym wyborem, jak i odpowiedzialnością. Poza prokreacją małżeństwo służy również innym ważnym celom.

Nie. Przerwanie ciąży jest moralnie złe, ponieważ jest to wbrew naturalnemu i Bożemu prawu zakończenie życia, które już się zaczęło. Kościół nie sankcjonuje tego.

„Wtedy przemówił Jan: «Mistrzu, widzieliśmy kogoś, jak w imię Twoje wypędzał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodzi z nami». Lecz Jezus mu odpowiedział: «Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami»”. (Lk 9, 49-50). Te słowa stanowią fundament właściwie rozumianego ekumenizmu. Podziały wśród chrześcijan sprzeciwiają się woli Chrystusa, są zgorszeniem dla świata i szkodzą ewangelizacji. Dlatego Duch Święty wciąż wzbudza tęsknotę i pragnienie, aby chrześcijanie zjednoczyli się w jednym Kościele. Współczesny ekumenizm nie poprzestaje tylko na wzajemnej tolerancji. Pragnie on ukazać więzi wynikające z wiary w Chrystusa i ze wspólnego chrztu, by przezwyciężając indyferentyzm postaw i przekonań, służyć pogłębieniu i wzbogaceniu świadomości religijnej. Rozwija się on na trzech zasadniczych płaszczyznach jako ekumenizm duchowy, ekumenizm naukowy i ekumenizm praktyczny: ekumenizm duchowy jest on duszą wszelkiej działalności ekumenicznej i w nim winni uczestniczyć wszyscy chrześcijanie; ekumenizm naukowy to wysiłek teologów, którzy w duchu dialogu badają tradycję innych Kościołów i dbają o wzajemne poznanie; oznacza też odrzucenie wszelkich powierzchownych i tendencyjnych opinii na temat innych wyznań; ekumenizm praktyczny oznacza współdziałanie chrześcijan różnych wyznań w zakresie potrzeb życia społecznego, takich jak: wspólna pomoc potrzebującym, obrona życia ludzkiego, obrona godności osoby ludzkiej, pokój, sprawiedliwość; płaszczyzną współdziałania chrześcijan winny być też dziedziny nauki, kultury i sztuki. „Bóg Ojciec zesłał swego Syna, by stawszy się Człowiekiem, odkupił rodzaj ludzki i zjednoczył go w jedno” (J 11,52). O innych kościołach chrześcijańskich należy mówić obiektywnie i bez ducha polemiki, uczyć szacunku dla innych obrzędów i tradycji religijnych. Modlitwa o jedność chrześcijan. Należy pielęgnować i rozwijać wspólną modlitwę o jedność chrześcijan, zwłaszcza w Tygodniu Modlitw o Jedność (18-25 I), ale nie tylko w tym czasie. Zaleca się modlić w tej intencji w dniu Objawienia Pańskiego, w dniach między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego, w Wielki Czwartek i Wielki Piątek. Jako chrześcijanie musimy pamiętać, że Sakrament Chrztu św. jest fundamentem wszelkich działań ekumenicznych.

„Sukcesja apostolska” jest faktem historycznym. Przez „sukcesję apostolską" (łac. successio — następstwo) rozumiemy ciągłość w przekazywaniu władzy w Kościele, otrzymanej od Jezusa Chrystusa. Sukcesja stanowi fundament apostolskości Kościoła, który w sposób istotny ujawnia się podczas konsekracji biskupiej, gdy biskup oraz laikat, wspólnie przyjmują na siebie odpowiedzialność za dalsze przekazywanie wiary i dalszy rozwój Kościoła.  Kościół uznaję, że święty Piotr był pierwszym wśród równych apostołów, ale to jego pierwszeństwo miało znaczenie jedynie osobiste, było jednorazowe, a jego urząd jako taki, był nieprzekazywalny.

Pismo Święte pokazuje, iż Chrystus wybrał apostołów i polecił im kontynuować Jego misję i posługiwać się Jego władzą. Apostołowie z kolei wyświęcili swoich następców. Sukcesja apostolska jest tym, co łączy dzisiejszy Kościół z Chrystusem, który chodził po tej ziemi dwa tysiące lat temu. Chrystus nie powiedział apostołom w jaki sposób mają dokonywać wyboru swoich następców, a „polityka” wyboru biskupów zmieniała się na przestrzeni historii Kościoła. Dla prawowitych święceń biskupich wymagana jest dzisiaj „Elekcja” specjalna decyzja wyboru, ponieważ stanowi on najwyższą widzialną więź komunii Kościołów partykularnych w jednym Kościele. Kościół zachowuje od początku swojego istnienia nieprzerwanie ważną sukcesją apostolską, która w myśl nauczania tegoż Kościoła jest niezbędna do ważnego i godnego sprawowania sakramentów. Ważność Sukcesji Apostolskiej w Narodowym Kościele Katolickim wywodzi się z linii biskupów: Brazylijskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego JE Bp Carlosa Duarte Costa (1888-1961), biskup rzymskokatolicki (1924-1945), prymas Brazylijskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego (1945-1961) utrechckich od JE Abp Gerarda Gul (1892) Arcybiskupa Utrechtu a w prostej linii od Abp Scipione Kardynała Rebiby (1541) Arcybiskupa, Kardynała Kościoła Rzymskiego.

Kościół nie uznaje ordynacji kobiet. Opinia Kościoła najpełniej wyraża się w Eucharystii, której przejrzystość i jednoznaczność domaga się, by kapłanem (działającym in persona Christi, tzn. w osobie Chrystusa) był mężczyzna. Kościół uważa, że przykład ten jest poświadczony przez Pismo Święte przykładem Chrystusa, który wybrał swoich Apostołów wyłącznie spośród mężczyzn; stała praktyka Kościoła, który naśladuje Chrystusa, wybierając tylko mężczyzn; nieprzerwana tradycja Kościoła od pierwszych wieków, której strzegą też Kościoły wschodnie; postawa Chrystusa, który – mimo swego niekonwencjonalnego jak na tamte czasy postępowania wobec kobiet – żadnej z nich, nawet swej Matki, nie powołał do grona apostolskiego; praktyka samych Apostołów, którzy, mając do pomocy wiele kobiet, ustanawiali w posłudze kapłańskiej tylko mężczyzn. Kobiety są zachęcane do pełniejszego zaangażowania w posługę Kościoła.

Trzymając się nauki Pisma świętego, Ojców Kościoła oraz Tradycji pierwszego tysiąclecia – Kościół przyjmuje zasadę dobrowolności celibatu duchownych – jako zgodną z nauką Apostołów i Tradycją Kościoła zachodniego do 1073 r., bez przymusu (por. I Tm. 3,1 – 7). Celibat, czyli bezżenność, istniał w Kościele od zawsze w formie nieobowiązkowej. Na podstawie rady Chrystusa: „Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili, a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni” (Mt 19,12), „Zaprawdę powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu albo żony, braci, rodziców albo dzieci dla królestwa Bożego, żeby nie otrzymał daleko więcej w tym czasie, a w wieku przyszłym – życia wiecznego” (Łk 18,29), kapłani w celu pielęgnowania duchowego ojcostwa mieli powstrzymać się od współżycia. Nadal jednak duchowni żonaci i nieżonaci byli zrównani w prawie. W Kościele rzymskokatolickim celibat obowiązujący dla duchowieństwa diecezjalnego wprowadził papież Grzegorz VII (1075-1085). Zakonników prawo to obowiązywało od początku. Ta praktyka nie weszła do Kościoła automatycznie, gdyż jeszcze w XIV w. w Polsce spotykano żonatych księży. Dodatkowym motywem wprowadzenia tego prawa była ochrona mienia kościelnego przed dziedziczącymi: żoną i dziećmi duchownego. Ok. V w. wytworzyła się stała praktyka, która zezwalała na małżeństwo jedynie przed święceniami, a nigdy po nich. Ta praktyka jest stosowana przez Kościoły wschodnie do dzisiaj. Małżeństwo można zresztą zawrzeć jeden raz, po śmierci żony nie można powtórnie zawrzeć małżeństwa. Nadal praktykuje się udzielanie sakry biskupiej jedynie celibatariuszom. Celibatu nie wprowadził Chrystus, nie żądałby, apostołowie opuścili żony. Wręcz przeciwnie podniósł małżeństwo do rangi sakramentu. Święty Paweł powiedział: „... kto płonie, niech się lepiej ożeni” (por. I Kor. 7, 9). Jednak zgodnie z Prawem Kościoła, Duchowni ze względu na Królestwo niebieskie mogą zachowywać doskonałą i wieczystą wstrzemięźliwość; poprzez przyjęcie celibatu, który jest szczególnym darem Bożym.

Ponieważ jest to jedno z najbardziej naturalnych dążeń człowieka, Kościół nie widzi żadnych moralnych przeszkód wynikających z Prawa Naturalnego i Prawa Bożego, aby zakazywać mężczyźnie przyjęcia Sakramentu Małżeństwa jedynie dlatego, że w świetle wiary zdecydował się zostać kapłanem. Tradycja przekazuje nam, że wszyscy, z wyjątkiem jednego spośród dwunastu apostołów, byli żonaci. Mężczyźni zaangażowani w rozwój i działalność Kościoła w początkowym okresie działalności prowadzili życie rodzinne i byli mężczyznami żonatymi. Warto zauważyć, że celibat jako zobowiązanie duchownych zostało wprowadzone w późniejszym okresie historii Kościoła. Dla wielu ludzi, którzy wyznają wiarę, idea kapłana będącego żonatym nie jest sprzeczna z duchowym powołaniem. Wielu uważa, że kapłan, który jest żonaty, może lepiej zrozumieć wyzwania małżeństwa i rodzicielstwa, ponieważ sam uczestniczy w życiu małżeńskim, rodzinnym i wychowawczym. Jego doświadczenie może pomóc wiernym radzić sobie z trudnościami i problemami, które mogą się pojawić w życiu rodzinnym. Jednak zarówno celibat, jak i małżeństwo, mogą być ważnymi drogami do służby Bogu, w zależności od indywidualnego powołania i przekonania duchownego.

Dekretem Zwierzchnika Narodowego Kościoła Katolickiego zostało powołane do życia Seminarium Duchowne. Seminarium kształci przyszłych księży oraz świeckich pracujących w przyszłości dla dobra wspólnoty, według własnego programu metodyczno-wychowawczego. Kandydatem do seminarium może być przede wszystkim ochrzczony mężczyzna. Kościół uznaje seminarium za podstawowe i niezbędne środowisko formacji kandydatów do kapłaństwa. Formacja seminaryjna obejmuje wymiary: ludzki, duchowy, intelektualny i pastoralny. Jej zasadniczym celem jest całkowite związanie z Jezusem Chrystusem. Bezpośrednio odpowiedzialnymi za formację w Seminarium są w imieniu Kościoła – Rektor i wspólnota moderatorów. Zakres studiów teologii dla kandydatów do kapłaństwa obejmuje podstawowe dyscypliny filozoficzne i teologiczne oraz przygotowanie pedagogiczno-katechetyczne i pastoralne. Do głównych przedmiotów należą: nauki biblijne, teologia dogmatyczna, teologia moralna, pastoralna, liturgika, katechetyka, nauka społeczna Kościoła, historia Kościoła, historia filozofii, filozofia systematyczna, antropologia, etyka, psychologia, pedagogika, homiletyka, katechetyka. Ze studiami związana jest również praktyka pastoralna i katechetyczna w parafii. Alumni Seminarium Duchownego, mogą odbyc swe studia teologiczne również na jednej z chrześcijańskich uczelni.

Na podstawie decyzji DWRMNIE-WROOA-65350-5/2019 z dnia 12-03.2021 roku Departamentu Wyznań i Mniejszości Narodowych i Etnicznych MSWiA w Warszawie, Seminarium Duchowne posiada osobowość prawną.

Kościół nie odmawia ochrzczonym posług religijnych, sakramentów wszystkim chrześcijanom udziela się gościnnie na tych samych prawach jak członkom własnego Kościoła. Dotyczy to także pogrzebów i wszelkich czynności sakralnych. Dlatego zapraszamy wszystkich ochrzczonych chrześcijan, aby przyłączyli się do nas w naszych celebracjach eucharystycznych i przyjęciu komunii świętej, pojednania i sakramencie chorych. Właśnie poprzez to otwarte dzielenie się życiem sakramentalnym, Kościół oferuje miejsce schronienia i wspólną płaszczyznę dla rodzin o mieszanym dziedzictwie chrześcijańskim, aby mogli doświadczyć miłości Chrystusa, a nie rozstania i wrogości. Kościół kierując się przyjętą zasadą gościnności sakramentalnej oznacza między innymi, że np. sakramentu kapłaństwa udziela się wyznawcom innych Kościołów tylko na życzenie kompetentnych władz danego kościoła i przy sprawdzeniu, że sakrament ten jest rozumiany właściwie oraz kandydat odpowiada warunkom przyjętym w naszym kościele. Podobnie oznacza to, że jeśli do sakramentu małżeństwa przystępuje osoba pragnąca pozostać członkiem innego kościoła musi być ona wolna i mieć prawo zawarcia związku małżeńskiego w sensie prawa swojej denominacji.

Kościół nie uznaje dogmatów o Niepokalanym Poczęciu i Wniebowzięciu NMP, uznajemy je jako prawdy wiary nie dogmaty. Jednak z uwagi na wielce głęboką pobożność maryjną narodu polskiego z racji, że istnieją teologiczne przesłanki dopuszcza wedle uznania duchownych i wiernych celebrowanie wspomnień Wniebowzięcia i Niepokalanego Poczęcia NMP zgodnie z polską pobożnością ludową.

Kościół przestrzega zasady "zero tolerancji" wobec osób, które popełniły przestępstwa seksualne wobec dzieci. Każda taka osoba zostanie zgłoszona organom ścigania. Duchowni innych Kościołów, którzy pragną wstąpić do duchowieństwa naszego Kościoła, oraz kandydaci do seminarium duchownego, składają "oświadczenie", w którym informują, że nie zostali ukarani za przestępstwa lub nie toczy się przeciw nim postępowanie prawne związane z przestępstwami wobec dzieci.

Biblia jak i tradycja i nauczanie Ojców Kościoła jasno odnosi się do kwestii homoseksualizmu.

Kościół uczy, że małżeństwo powstaje przez zawarcie umowy małżeńskiej, to znaczy przez nieodwołalną zgodę obojga małżonków, poprzez którą oddają się oni sobie i wzajemnie przyjmują. Jednak, aby zaistniał, sakrament małżeństwa wymagane jest pobłogosławienie tego związku przez kapłana (diakon, prezbiter, biskup). Szafarzem sakramentu małżeństwa jest kapłan, który jest obecny, pyta nowożeńców, czy wyrażają zgodę, przyjmuje ją i w imieniu Kościoła błogosławi.

Kościół nie udziela ślubu parom tej samej płci. Naszym zdaniem brak akceptacji dla par jednopłciowych nie oznacza braku szacunku dla osób homoseksualnych. Kościół naucza, że szacunek dla osób homoseksualnych nie może prowadzić do aprobowania zachowania homoseksualnego albo do zalegalizowania związków homoseksualnych. W żadnym wypadku nie będą mogły zostać zaaprobowane. Nadawanie takim związkom statusu „małżeństwa” poprzez rożne zabiegi prawne nie czyni ich przyzwoitymi. Błogosławienie związków między osobami tej samej płci jest sprzeczne z Biblią w kwestii małżeństwa i kontaktów seksualnych. Małżeństwo jest święte, natomiast związki homoseksualne pozostają w sprzeczności z naturalnym prawem moralnym. Czyny homoseksualne bowiem wykluczają z aktu płciowego dar życia. Nie wynikają z prawdziwej komplementarności uczuciowej i płciowej. Opis stworzenia człowieka wskazuje na to, że Bożym zamysłem jest komplementarność płci, w którą wpisana jest zdolność do przekazywania życia (Rdz 1, 27–28). Biblia wyraźnie sprzeciwia się praktyce homoseksualizmu, począwszy od incydentu w Sodomie, od którego wywodzi się pojęcie grzechu sodomskiego (Rdz 19, 1–11), poprzez Prawo Mojżeszowe (Kpł 20, 13), skończywszy na nauczaniu św. Pawła Apostoła (Rz 1, 26–27; 1 Kor 6, 9; 1 Tm 1, 9–11). Biblia w sposób jednoznaczny wyraża pogląd, że jedynie relacja heteroseksualna jest pożądaną i akceptowalną przez Boga. Kontakty seksualne są zastrzeżone tylko dla mężczyzny i kobiety połączonych świętym węzłem małżeńskim. W Księdze Rodzaju 2:24 czytamy: „Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem”. Bóg zechciał powierzyć temu związkowi mężczyzny i kobiety szczególne uczestnictwo w swym dziele stwórczym. Dlatego pobłogosławił mężczyznę i niewiastę tymi słowami: "Bądźcie płodni i rozmnażajcie się" (Rdz l, 28). W planie Stwórcy komplementarność płci i płodność należą więc do samej natury instytucji małżeństwa. Co więcej, związek małżeński mężczyzny i kobiety został wyniesiony przez Chrystusa do godności sakramentu. Kościół naucza, że nie wolno fałszować norm moralnych, małżeństwo chrześcijańskie jest znakiem przymierza Chrystusa z Kościołem (por. Ef, 32). To chrześcijańskie znaczenie małżeństwa nie umniejsza ludzkiej wartości związku małżeńskiego mężczyzny i kobiety, ale ją potwierdza i umacnia (por. Mt 19, 3-12; Mk 10, 6-9). Uznanie związków homoseksualnych albo, zrównanie ich z małżeństwem oznaczałoby nie tylko akceptację zachowania wewnętrznie nieuporządkowanego i w konsekwencji uczynienie go modelem dla aktualnego społeczeństwa, ale też zagubienie podstawowych wartości, należących do wspólnego dziedzictwa ludzkości. Kościół nie sankcjonując w prawie kościelnym małżeństwa homoseksualnego, bo różni się ono od obowiązującej definicji małżeństwa, zachęca do udziału w życiu religijnym osoby o odmiennej orientacji seksualnej. Dostrzegamy potrzebę tworzenia i rozwijania duszpasterstwa osób homoseksualnych i ich rodzin, ich miejsca we wspólnocie Kościoła, sposobom niesienia pomocy duszpasterskiej. Nigdy nie potępiamy człowieka, a jedynie grzech.

Kościół prowadzi także duszpasterstwo młodzieżowe; aktywnie uczestnicząc w działalności Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech - przedwojennej polskiej organizacji harcerskiej, pełniąc funkcje instruktorów oraz kapelanów harcerskich. Więcej na stronie: www.zhpwn.de

Zgodnie z uchwałą Rady Synodalnej dotyczącą zmiany nazewnictwa z „Diecezja” na „Biskupstwo” w powszechnym użyciu, wprowadzony został nowy podział administracyjny Kościoła: Biskupstwo Świętego Męczennika Biskupa Wojciecha; Biskupstwo Świętego Męczennika Jerzego Zwycięzcy; Ordynariat Misyjny Świętego Apostoła Andrzeja w Niemczech. Kościół posiada Seminarium Duchowne, które zajmuje się przygotowywaniem kandydatów do kapłaństwa.