Narodowy Kościół Katolicki wyrasta z chrześcijańskich źródeł i z tradycji pierwszych wieków, wskazuje na Jezusa Chrystusa jako Założyciela i zachowuje sukcesję apostolską. Uznaje tę samą pierwotną genezę co Kościół rzymskokatolicki i wyznaje wiarę ujętą w Symbolach oraz w orzeczeniach pierwszych soborów.

Tak. Kościół należy do jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła Chrystusa. Ma sakramenty, trójstopniowy urząd apostolski, katolicką liturgię oraz cześć dla Matki Bożej i Świętych. Zachowuje jedność wiary i moralności z Kościołami katolickimi przy własnej administracji.

Podkreśla też, że katolicki nie oznacza tylko rzymski. Istnieją także inne Kościoły katolickie. Ta wspólnota jest jednym z nich, bo ma ważną Mszę i sukcesję.

Kościół narodowy to wspólnota katolików, którzy żyją według wiary apostolskiej, opierają się na Piśmie i na Tradycji pierwszego tysiąclecia i chcą wrócić do doktryny oraz obyczajów Kościoła z pierwszych wieków. Określenie narodowy nie oznacza staroświecki ani liberalny. Oznacza zakorzenienie w najstarszej tradycji i wrażliwość na realne potrzeby wiernych w danym kraju.

Tak. Dnia 12 marca 2021 r. decyzją MSWiA został wpisany do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych pod numerem 189 pod nazwą Narodowy Katolicki Kościół.

Tak. Kościół jest samodzielny i niezależny organizacyjnie od zagranicznych władz kościelnych i świeckich. Ma własne organy, synody i własne prawo.

Kościół nie podlega jurysdykcji papieża. Biskupa Rzymu uznaje jako pierwszego wśród równych, czyli jako najbardziej zaszczytnego biskupa w rodzinie Kościołów katolickich. Nie przyjmuje dogmatu o prymacie i nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności.

Kościół ma ustrój episkopalno synodalny. Najważniejsze decyzje podejmowane są synodalnie, a w okresach między synodami kieruje Rada Synodalna. Kościół na zewnątrz reprezentuje Pierwszy Biskup wybrany spośród urzędujących biskupów.

Tak. Nauka wiary i moralności opiera się na 72 księgach Pisma Świętego, odczytywanych w świetle Tradycji i nauki Ojców. Za pewną uznaje się tę interpretację, która pozostaje w zgodzie z wiarą poprzednich pokoleń.

Kościół nie przyjmuje dogmatycznej formy prawdy o Niepokalanym Poczęciu i Wniebowzięciu Maryi, lecz uznaje te prawdy jako zgodne z pobożnością i tradycją. Pozwala celebrować te wspomnienia tam, gdzie jest taka potrzeba duszpasterska i gdzie istnieje silna pobożność maryjna.

• Chrzest
• Bierzmowanie
• Eucharystia
• Pokuta
• Namaszczenie chorych
• Kapłaństwo
• Małżeństwo

Wszystkie są rozumiane jako widzialne znaki niewidzialnej łaski, oparte na woli Chrystusa i na Tradycji pierwszego tysiąclecia.

Tak. Chrzest z wody w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego jest uznawany za ważny. Nie powtarza się go przy przejściu do tej wspólnoty.

Można przystąpić do spowiedzi ogólnej, sprawowanej publicznie, albo do spowiedzi indywidualnej. Warunki są klasyczne. Rachunek sumienia, żal za grzechy, postanowienie poprawy, szczere wyznanie i zadośćuczynienie. Dzieci i młodzież do 18 roku życia mają obowiązek spowiedzi indywidualnej.

W języku narodowym wiernych, jeśli są odpowiednie księgi i jeśli wspólnota tego chce. Sam układ Mszy jest podobny do liturgii Kościoła rzymskokatolickiego.

Najwyższą formą kultu jest Msza Święta, w której uobecnia się ofiara Chrystusa. Poza nią ważne są nabożeństwa majowe, czerwcowe, Droga Krzyżowa, Gorzkie Żale, różaniec, wystawienie Najświętszego Sakramentu i modlitwy za zmarłych.

Zgodnie z prawem Komunię daje się pod postacią chleba albo pod obiema postaciami. W szczególnych przypadkach można udzielić tylko pod postacią wina.

Tak. Udział w niedzielnej Eucharystii i w najważniejszych świętach roku to podstawowy obowiązek wierzącego.

Każda osoba mieszkająca na terenie działania Kościoła, ochrzczona w nim albo w innym Kościele chrześcijańskim i przyjmująca jego wiarę. Wszyscy mają udział w odpowiedzialności za wspólnotę.

Przynależność odbywa się przez złożenie oświadczenia woli u proboszcza albo u upoważnionego duchownego. Potem wierny włącza się w życie parafii.

Najpierw trzeba skontaktować się z duchownym Kościoła. Warto uczestniczyć w liturgii, aby poznać duchowość i zasady wiary. Po okresie przygotowania następuje uroczyste wstąpienie, czyli konwersja.

Jeśli nie było chrztu w imię Trójcy Świętej albo chrzest był w wspólnocie nieuznającej tej prawdy, trzeba przyjąć chrzest w NKK. Jeżeli chrzest był w Kościele rzymskokatolickim albo innym Kościele uznającym podstawowe prawdy, to jest ważny i nie powtarza się go.

Wszystkie władze w Kościele pochodzą z wyboru. W zarządzanie są włączeni duchowni i świeccy. Istnieją synody, rady synodalne, zgromadzenia parafialne i rady parafialne. Duchowni nie decydują samodzielnie o sprawach Kościoła bez tych organów.

Nikt nie jest odrzucany z powodu rozwodu, separacji ani ponownego związku. Kościół stara się pomagać i prowadzić duszpastersko.

W większości przypadków tak. Warto jednak omówić indywidualnie sytuację z miejscowym kapłanem.

Kościół uważa małżeństwo za nierozerwalne, ale uznaje, że z powodu ludzkiej słabości związek może się rozpaść. Osoba niewinna albo mniej winna może wystąpić do Sądu Kościelnego NKK o zgodę na nowy związek. Każdą sprawę rozpatruje się osobno według Prawa Kanonicznego.

Nie. Kościół uznaje przerwanie ciąży za moralnie złe, bo jest to zakończenie życia, które już się rozpoczęło.

Kościół nie udziela błogosławieństwa ani ślubu parom tej samej płci. Szanuje godność każdej osoby, ale nie może zatwierdzić formy życia, która jest sprzeczna z biblijnym i tradycyjnym rozumieniem małżeństwa.

Małżeństwo to związek kobiety i mężczyzny otwarty na przekazywanie życia. Tego nie można zrównać z relacją jednopłciową.

Nie. Celibat jest wyborem z miłości do Królestwa Bożego, nie przymusem. Kościół trzyma się praktyki pierwszych wieków i dopuszcza duchownych żonatych.

Ponieważ nie ma przeszkody natury Bożej ani naturalnej aby mężczyzna łączył sakrament kapłaństwa z sakramentem małżeństwa. Taka praktyka istniała w Kościele od początku i pomaga kapłanowi lepiej rozumieć wiernych żyjących w rodzinach.

Nie. Kościół udziela święceń wyłącznie mężczyznom, powołując się na przykład Chrystusa i stałą praktykę Kościoła powszechnego.

Kościół widzi w słowach Jezusa zachętę do jedności. Działa na płaszczyźnie modlitwy, teologii i praktyki. Chce podkreślać to, co łączy, a nie to, co dzieli. Zachęca też do wspólnej modlitwy o jedność.

Ochrzczeni chrześcijanie innych Kościołów mogą przyjmować w NKK sakramenty na takich zasadach jak wierni tej wspólnoty. Dotyczy to Eucharystii, pojednania, namaszczenia chorych, a nawet innych posług, gdy są ku temu warunki prawa i roztropności duszpasterskiej.

Tak. Prawo Kanoniczne jest najwyższym aktem wewnętrznym. Nawiązuje do prawa Kościoła rzymskokatolickiego i zostało przyjęte na synodzie w 2018 roku. Wszystkie akty wewnętrzne muszą być z nim zgodne.

Kościół stosuje zasadę pełnej nietolerancji wobec czynów przeciwko dzieciom. Osoby dopuszczające się takich czynów są zgłaszane organom ścigania. Duchowni i alumni składają oświadczenia o niekaralności w tym zakresie.

Sukcesja apostolska to ciągłe przekazywanie władzy i posługi od Apostołów przez kolejne pokolenia biskupów. Gwarantuje to łączność dzisiejszego Kościoła z samym Chrystusem i z Apostołami. Jest konieczna do ważnego sprawowania sakramentów.

Kościół wywodzi sukcesję z brazylijskiego Kościoła biskupa Carlosa Duarte Costa oraz z linii utrechckiej sięgającej arcybiskupa Gerarda Gula i dalej kardynała Scipione Rebiba. Tę linię uznaje się w Kościele powszechnym za pełną i ważną.

Wybór biskupa odbywa się w Kościele z udziałem tych, nad którymi ma sprawować posługę, oraz innych biskupów. Konsekracji dokonuje biskup mający niewątpliwą sukcesję. Święcenie biskupie przekazuje pełnię kapłaństwa i wyciska nieusuwalny znak, uprawniając do nauczania, uświęcania i rządzenia w imieniu Chrystusa.

Kukulla jest szatą wierzchnią kapłana i osób konsekrowanych. Nosi się ją podczas posługi i przy reprezentowaniu urzędu. Jej forma nawiązuje do tradycji monastycznej i do znaku Taw. Ma przypominać o modlitwie, ciszy i więzi z Bogiem.

Kukulla ma postać tuniki z kapturem. Zasadniczo jest jednakowa dla wszystkich. Różnice w obszyciach, szczególnie w kolorze czerwonym, są zarezerwowane dla Pierwszego Biskupa i dla osób pełniących określone funkcje z jego mandatu.

Tak. Seminarium NKK kształci przyszłych księży oraz świeckich współpracowników Kościoła. Kandydatem jest przede wszystkim ochrzczony mężczyzna. Formacja obejmuje sferę ludzką, duchową, intelektualną i pastoralną i prowadzi do trwalszego związania z Chrystusem.

Najprościej zwrócić się do kancelarii parafii albo do kancelarii Kościoła. Można też napisać na adres wskazany w opisie. W przypadku spraw indywidualnych warto porozmawiać wprost z proboszczem lub innym duchownym.