Różnice wobec Kościoła Rzymskokatolickiego

Narodowy Kościół Katolicki powstał nie jako wyraz sprzeciwu wobec Papieża, lecz jako alternatywna ścieżka wiary prowadząca do Trójjedynego Boga, oferująca wiernym jeszcze jedną drogę duchowego rozwoju.

Narodowy Kościół Katolicki jest Kościołem o ustroju prawnym episkopalno-synodalnym.

Uznaje autorytet Nicejsko-Konstantynopolitańskiego wyznania wiary, będącego podstawowym symbolem wiary chrześcijańskiej.

W Narodowym Kościele Katolickim Biskup Rzymu jest postrzegany jako primus inter pares (łac. „pierwszy wśród równych”), co oznacza, że nie posiada on zwierzchniej władzy nad tym Kościołem, ale jest traktowany z szacunkiem jako znamienity biskup.

Duchowni mają możliwość wyboru między celibatem a życiem małżeńskim, co jest zgodne z praktyką Kościoła zachodniego do roku 1073. Celibat jest zalecany, ale nie jest obowiązkowy.

Biskupem może zostać zarówno kapłan żyjący w celibacie, jak i ten, mający rodzinę prawnie założoną i trwałą.

Spowiedź w Narodowym Kościele Katolickim może przyjmować formę indywidualną lub ogólną.

Wierni mogą przyjmować Komunię Świętą pod dwiema postaciami.

Liturgia charakteryzuje się prostotą i żarliwością, nawiązując do praktyk pierwszych chrześcijan.

Kościół dostrzega i celebruje godność małżeńską wśród jego duchownych, uznając to za odziedziczoną praktykę z czasów apostolskich, która odzwierciedla życie i nauczanie pierwszych wspólnot chrześcijańskich. W odniesieniu do kapłanów, którzy nie przyjęli sakramentu małżeństwa, Kościół rekomenduje przyjęcie celibatu nie tylko jako dyscypliny, ale przede wszystkim jako świadomego, duchowego zobowiązania, które ma na celu pełniejsze zjednoczenie z Chrystusem i Jego mistycznym Ciałem, Kościołem, poprzez całkowite oddanie się służbie Bożej i ludzkiej.

Status duchownych, którzy zdecydowali się na zawarcie sakramentu małżeństwa, uzasadniony praktyką Kościoła pierwotnego, powinien być postrzegany jako zgodny i godny. Podkreśla to, że małżeństwo nie stoi w sprzeczności ze święceniami kapłańskimi. Historia i tradycja wczesnochrześcijańska pokazują, że istniała możliwość łączenia życia małżeńskiego z posługą kapłańską. Taka praktyka, potwierdzona przez wieki, podkreśla, że poświęcenie się służbie Bożej i życie w związku małżeńskim mogą wzajemnie się uzupełniać, wnosząc bogate doświadczenie osobiste do posługi duchownego. Ta koncepcja, oparta na fundamentach pierwszych wspólnot chrześcijańskich, zachęca do refleksji nad współczesnym rozumieniem roli i obowiązków duchowieństwa w kontekście życia rodzinnego.

Narodowy Kościół Katolicki, uznając wartość małżeństwa i kapłaństwa, zachęca do pełnego wykorzystania tych dwóch sakramentów jako drogi do świętości. Duchowni, którzy wybierają życie małżeńskie, mogą zyskać głębsze zrozumienie ludzkich relacji i problemów, co wzbogaca ich zdolność do służby i duszpasterstwa. Przykład wczesnych wspólnot chrześcijańskich, gdzie małżeństwo i kapłaństwo współistniały, pokazuje, że możliwe jest harmonijne łączenie tych dwóch powołań.

Małżeństwo jest traktowane jako związek nierozerwalny, lecz istnieje możliwość jego rozwiązania w wyjątkowych okolicznościach, co odbiega od rygorystycznej doktryny nierozerwalności małżeństwa w Kościele Rzymskokatolickim.

Nie uznaje dogmatów o Niepokalanym Poczęciu i Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny, traktując je jako prawdy wiary, ale nie dogmaty.

Odrzuca dogmat o nieomylności Papieża.

Kościół nie praktykuje odpustów.

Nie tworzy nowych dogmatów, pozostając wiernym pierwotnym naukom chrześcijaństwa.

Kościół dopuszcza stosowanie środków antykoncepcyjnych w małżeństwie, jeżeli małżonkowie całkowicie nie zamykają się na rodzicielstwo. Używanie antykoncepcji jest przedmiotem indywidualnego osądu męża i żony i w zakresie odpowiedzialności Kościoła nie leży mówienie jego wiernym, ile dzieci winni posiadać. Bycie rodzicem jest ważnym aspektem małżeństwa, a ograniczanie wielkości rodziny jest zarówno osobistym wyborem, jak i odpowiedzialnością. Poza prokreacją małżeństwo służy również innym ważnym celom.

Przyjmuje postawę neutralności względem zagadnień politycznych, co uwydatnia jego skoncentrowanie na kwestiach duchowych i świadome odstępowanie od angażowania się w aktualne spory polityczne. Ta neutralność nie tylko wskazuje na jego dążenie do zapewnienia harmonii i spokoju w społeczności, ale również podkreśla przekonanie, że sfera duchowa powinna pozostać niezależna od zmiennych i często spolaryzowanych dyskusji politycznych. Poprzez taką świadomą rezygnację z bezpośredniego uczestnictwa w debatach politycznych, akcentowana jest przewaga duchowych poszukiwań nad doraźnymi i często polaryzującymi dysputami, skierowana na odkrywanie uniwersalnych wartości i dążenie do głębokiego zrozumienia istoty ludzkiego bytu.

Wyraża akceptację dla możliwości korzystania przez małżonków z technik zapłodnienia pozaustrojowego (in vitro), rozumiejąc to jako jedną z opcji wspierania par w ich dążeniu do rodzicielstwa. Uznaje, że dla niektórych par, borykających się z problemami niepłodności, metody in vitro mogą stanowić cenną szansę na spełnienie marzeń o posiadaniu potomstwa. Podkreśla jednak znaczenie etycznych i moralnych aspektów tej decyzji, zachęcając małżonków do głębokiej refleksji i poszukiwania porad w tej kwestii, aby upewnić się, że ich wybór jest zgodny z ich wartościami i przekonaniami. W ten sposób akceptacja technik in vitro nie jest postrzegana jako bezkrytyczna, ale jako świadoma i przemyślana decyzja, podejmowana z pełną odpowiedzialnością i na podstawie kompleksowego rozważenie wszystkich czynników.

Interpretacja doktryny i tradycji katolickiej w Narodowym Kościele Katolickim nie dopuszcza udzielania błogosławieństw parom „nieregularnym”, w tym jednopłciowym, opierając się na przekonaniu, że małżeństwo jako sakrament jest zarezerwowane dla związku między mężczyzną a kobietą. Taka postawa wynika z pragnienia utrzymania zgodności z tradycyjną doktryną katolicką.