Wprowadzenie

Kapituła św. Stanisława Biskupa i Męczennika została ustanowiona trzydziestego pierwszego maja roku dwa tysiące osiemnastego dekretem Zwierzchnika Narodowego Kościoła Katolickiego. Powstała jako grono kapłanów szczególnie uhonorowanych. Jej celem jest wsparcie dzieł liturgicznych i duchowych oraz realizacja zadań wyznaczanych przez prawo kanoniczne i przez Zwierzchnika Kościoła.

Patron i symbolika

Patronem Kapituły jest św. Stanisław biskup i męczennik. Jego życie i śmierć w obronie zasad wiary są dla Kapituły przykładem odwagi i wierności Kościołowi. Ósmego maja przypada doroczny dzień patronalny. To czas uroczystych Mszy i modlitwy w intencji duchowieństwa oraz wiernych.

Kapituła posługuje się własnym herbem i pieczęcią. Mają one podkreślać ciągłość tradycji i odrębność tej wspólnoty w strukturze Kościoła.

Misja i cele

Kapituła tworzy grupę kapłanów zaangażowanych w życie Kościoła. Są to duchowni odznaczający się prawością, przygotowaniem teologicznym i gorliwością w posłudze. Kapituła ma umacniać więź Pierwszego Biskupa z prezbiterium oraz ze świeckimi. Dba o rozwój duchowy i moralny wierzących.

Zadania Kapituły

Kapituła przygotowuje i prowadzi uroczyste celebracje. Wspiera administrację biskupią. Prowadzi dzieła formacyjne dla duchowieństwa. Uczestniczy także w pracach charytatywnych, społecznych, kulturalnych i gospodarczych, aby umacniać życie wspólnoty. Każde z tych działań ma służyć dobru wiernych.

Struktura Kapituły

Kapituła tworzy cztery prałatury. Są to prepozytura, archidiakonia, dziekania i scholasteria. Oprócz nich funkcjonuje osiem kanonii. Na czele Kapituły stoi prepozyt wybierany przez kolegium kapitulne i zatwierdzany przez Pierwszego Biskupa Narodowego Kościoła Katolickiego. Reprezentuje Kapitułę, troszczy się o jej prawidłową pracę i zwołuje sesje.

Ważną rolę odgrywa penitencjarz. Posiada on uprawnienia w zakresie rozgrzeszeń w sferze wewnętrznej. Kustosz prowadzi sprawy majątkowe oraz archiwum. Sekretarz przygotowuje dokumenty i prowadzi bieżącą korespondencję.

Wyjątkowość kanoników

Kanonikami Kapituły zostają kapłani wskazani przez Zwierzchnika Kościoła za widoczną gorliwość i za zasługi. Są to osoby odznaczające się rozumieniem nauki Kościoła, dojrzałością moralną i gotowością do celebracji w ważniejszych wydarzeniach. Otrzymana godność jest znakiem zaufania.

Sesje kapitulne

Kapituła zbiera się na sesjach zwyczajnych oraz, gdy wymaga tego sytuacja, na sesjach nadzwyczajnych. Decyzje zapadają wspólnie. Przyjęty tryb zapewnia przejrzystość i odpowiedzialność za podejmowane kroki.

Prawa i obowiązki

Członkowie Kapituły zobowiązani są do życia w duchu kapłańskiej doskonałości. Uczestniczą w uroczystych celebracjach. Mają prawo do głosu na sesjach i mogą posiadać herb zgodny z zasadami heraldyki kościelnej. Ich wierność i ofiarność są podstawą skuteczności całej wspólnoty.

Dyscyplina i odpowiedzialność

Członkowie Kapituły są posłuszni własnemu ordynariuszowi oraz Zwierzchnikowi Kościoła. Kapłan obciążony karą kościelną lub upomnieniem kanonicznym traci członkostwo i związane z nim godności. Wysokie wymagania utrzymują właściwy poziom moralny i duchowy Kapituły.

Znaczenie Kapituły

Kapituła św. Stanisława nie posiada własnej jurysdykcji terytorialnej. Ma za to wpływ na rozwój życia religijnego i na kształtowanie sumień. Wspierając Pierwszego Biskupa, uczestniczy w dziełach duszpasterskich i administracyjnych całego Kościoła. Stanowi przykład dla duchownych i wiernych.

Św. Stanisław biskup i męczennik

Biskup krakowski był gorliwym duszpasterzem. Zginął z rąk króla Bolesława zwanego Śmiałym podczas Mszy świętej w świątyni św. Michała na Skałce. Jego śmierć stała się początkiem silnej tradycji niezależności Kościoła od władzy świeckiej w Polsce. Dzięki temu Kościół mógł pełnić rolę strażnika prawa Bożego i bronić praw poddanych.

Św. Stanisław ze Szczepanowa przyszedł na świat około roku tysiąc trzydziestego. Święcenia kapłańskie przyjął w roku tysiąc sześćdziesiątym. Po śmierci biskupa Lamberta stał się pasterzem Kościoła krakowskiego. Słynął z troski o wiernych i z odwagi w upominaniu panującego. Spór między królem a biskupem dotyczył prawdopodobnie oceny życia monarchy i obrony poddanych.

Biskup został zabity w czasie sprawowania Eucharystii jedenastego kwietnia lub ósmego maja roku tysiąc siedemdziesiątego dziewiątego. Jego ciało poćwiartowano. Po około dziesięciu latach przeniesiono je na Wawel. W roku tysiąc dwieście pięćdziesiątym trzecim papież Innocenty czwarty ogłosił kanonizację w Asyżu. W kraju święto ogólnonarodowe odbyło się ósmego maja roku tysiąc dwieście pięćdziesiątego czwartego.

Rozwijający się kult św. Stanisława pomógł w zjednoczeniu ziem polskich. W szesnastym wieku papież Klemens ósmy rozszerzył jego uroczystość na cały Kościół. Historycy podkreślają, że od wystąpienia biskupa przeciw królowi można liczyć początek polskiej tradycji, w której Kościół zachowuje prawo do zabierania głosu w sprawach publicznych dla dobra narodu.

Relikwie św. Stanisława spoczywają w katedrze na Wawelu. W sztuce kościelnej przedstawia się go w szatach pontyfikalnych z pastorałem. Jego znakami są miecz i palma męczeńska oraz często orzeł, który nawiązuje do dziejów Polski.