Sukcesja apostolska

Kontynuacja wiary i urzędu w Kościele Chrystusowym

Przez „sukcesję apostolską” (łac. successio – następstwo) rozumiemy ciągłość w przekazywaniu władzy w Kościele, otrzymanej od Jezusa Chrystusa. Sukcesja stanowi fundament apostolskości Kościoła, który w sposób istotny ujawnia się podczas konsekracji biskupiej, gdy biskup oraz laikat wspólnie przyjmują odpowiedzialność za dalsze przekazywanie wiary i rozwój Kościoła.

Potrzeba kontynuacji wynika z nakazu Jezusa Chrystusa:

„Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.” (Mt 28, 18–20)

Wspólnota wraz z biskupem, który jest odpowiedzialny za głoszenie Chrystusa, może istnieć i rozwijać się dzięki Chrystusowi i Jego posłannictwu. Tylko wtedy można powiedzieć, że biskup kieruje swoim Kościołem i reprezentuje go — gdy jest przede wszystkim odpowiedzialny za głoszenie Chrystusa i sprawowanie Eucharystii. Członkowie Kościoła również posiadają własną odpowiedzialność za jego życie i rozwój.

Zarówno Nowy Testament, jak i Ojcowie Kościoła podkreślają wewnętrzną stronę sukcesji apostolskiej — w wierze i w życiu. Ewangelia została powierzona całemu Kościołowi, który trwa w sukcesji apostolskiej. Sukcesję urzędu należy rozumieć w ramach sukcesji wiary apostolskiej, którą posiada cały Kościół. Urząd biskupi jest jej szczególnym znakiem i miejscem realizacji.

Sukcesja apostolska nie polega wyłącznie na nieprzerwanym łańcuchu osób, które przyjmowały święcenia, lecz na nieprzerwanym trwaniu Kościoła w wierze i misji apostolskiej. Jej istotą jest ciągłość urzędu przewodniczenia wspólnocie wiernych, która trwa w tej samej wierze i komunii. Dokonuje się to dzięki biskupowi, który utrzymuje lud Boży w jedności jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła.

Każdy biskup, posiadając ważną sukcesję apostolską, posiada władzę sprawowania Eucharystii, która pochodzi od Boga. Istotą sukcesji nie jest osoba ani władza, lecz Kościół. Sukcesja apostolska stanowi istotny element kontynuacji wspólnoty eucharystycznej. Wymaga, aby świadectwo apostolskie przekazywane poprzez biskupów, którzy kierują Kościołem, było kontynuacją wiary i jedności Kościoła.

Kościoły katolickie przywiązują wielką wagę do sukcesji apostolskiej, widząc w niej podstawowy znak apostolskości Kościoła. Sukcesja nie dotyczy wyłącznie urzędu, ale obejmuje całe wydarzenie eklezjalne, w którym uczestniczy cały Kościół — duchowieństwo i wierni, w jedności Ducha Świętego.

Kościół lokalny, wspólnota wierzących skupiona wokół biskupa i kapłanów, jest Ciałem Chrystusa — reprezentuje sakramentalną rzeczywistość całego Kościoła w swoim miejscu. Życie Kościoła, darowane od Boga Ojca przez obecność Chrystusa w Duchu Świętym, nie jest dane Kościołom lokalnym cząstkowo: każdy z nich posiada je w pełni. Życie tych Kościołów jest jedno i to samo, mimo różnic w zwyczajach i tradycjach.

„Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.” (Ef 4, 4–6)

To jest jedno Ciało Chrystusa — niepodzielone i całe na każdym miejscu.