List pasterski na święto św. Andrzeja, apostoła

LIST PASTERSKI NA DZIEŃ ŚWIĘTEGO ANDRZEJA
LITURGICZNE WSPOMNIENIE KATEDRY ZWIERZCHNIKA NKK ŚWIĘTEGO APOSTOŁA ANDRZEJA Z BETSAIDY

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie,

Dziś Kościół zwraca swoje spojrzenie ku świętemu Andrzejowi, pierwszemu powołanemu, bratu św. Piotra, rybakowi z Betsaidy, który całe swoje życie poświęcił głoszeniu Dobrej Nowiny. Stajemy w obliczu tajemnicy człowieka, który nie szukał wielkości, ale oddał się całkowicie misji, do której wezwał go Chrystus. Jego życie przypomina nam, że powołanie to nie zasługa, lecz dar, wezwanie, aby stać się narzędziem w rękach Boga.

Andrzej – brat i budowniczy mostów

Święty Andrzej jest znakiem braterstwa – braterstwa, które przekracza więzy krwi i staje się ikoną jedności w różnorodności. Andrzej przyprowadza do Jezusa swojego brata Piotra, a w tej chwili objawia się tajemnica Kościoła: wspólnota, która nie zamyka się na siebie, lecz otwiera na drugiego człowieka. Brat staje się przewodnikiem brata – czyż nie tego wymaga od nas dziś Chrystus?

Żyjemy w czasach, w których braterstwo jest zagrożone. Widzimy, jak narody, wspólnoty, a nawet rodziny rozdzierane są konfliktami, egoizmem i brakiem dialogu. Czyż nie jest to znak, że zapomnieliśmy, co znaczy być dla siebie nawzajem bratem w Chrystusie? Andrzej przypomina nam, że prawdziwe braterstwo nie jest jedynie więzią emocjonalną, ale jest zakorzenione w Bogu. Jest to wezwanie, aby widzieć w każdym człowieku, nawet w tym, który nas rani, odbicie Bożego obrazu.

Zraniona jedność – wyzwanie naszych czasów

Kościół, który Andrzej pomagał budować, jest dziś narażony na głębokie rany. Podziały między chrześcijanami, różnice doktrynalne, konflikty kulturowe i moralne zdają się podważać nasze świadectwo o Chrystusie. W świecie, który szuka wspólnoty i pokoju, my, uczniowie Jezusa, zbyt często stajemy się świadkami podziałów. Jak możemy głosić Ewangelię pojednania, jeśli sami nie potrafimy być jedno?

Jednak Andrzej przypomina nam, że jedność nie jest osiągalna ludzkimi siłami. To nie kompromis ani negocjacje, ale łaska, która pochodzi od Chrystusa. Jego modlitwa w Wieczerniku – „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie” (J 17,21) – nie jest tylko pobożnym życzeniem, ale misją powierzoną każdemu z nas. Czy jesteśmy gotowi wziąć na siebie odpowiedzialność za jedność Kościoła? Czy potrafimy zacząć od pojednania w naszych rodzinach, parafiach i wspólnotach?

Andrzej jako znak nadziei

Święty Andrzej był rybakiem – człowiekiem prostym, który ufał, że Chrystus może przemienić jego zwykłe życie w coś, co przyniesie owoce wieczne. Jego odpowiedź na wezwanie Jezusa – „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mt 4,19) – była natychmiastowa i całkowita. Andrzej przypomina nam, że każdy z nas, bez względu na nasze słabości czy ograniczenia, może być narzędziem w rękach Boga.

W czasach, gdy świat pogrąża się w chaosie i niepewności, świadectwo Andrzeja jest dla nas znakiem nadziei. Jego życie uczy nas, że nawet w chwilach zwątpienia i kryzysu warto ufać Chrystusowi. Andrzej oddał swoje życie na krzyżu w kształcie litery „X”, co symbolizuje nie tylko jego męczeństwo, ale również krzyż, który każdy z nas jest wezwany dźwigać w codzienności. Czy jesteśmy gotowi, jak Andrzej, zaufać Bogu nawet wtedy, gdy wszystko wydaje się stracone?

Kościół jako sieć jedności

Kościół jest jak sieć, którą Andrzej i Piotr zarzucali na głębinach Jeziora Galilejskiego. Sieć jest mocna, gdy każdy węzeł jest związany z innymi. Jeśli jeden węzeł się rozerwie, cała sieć traci swoją skuteczność. Tak samo jest z nami – Kościół jest silny, gdy jesteśmy zjednoczeni, ale słabnie, gdy pozwalamy, aby nasze różnice nas dzieliły.

Święty Andrzej wzywa nas dziś, abyśmy z nową gorliwością zarzucali tę sieć – w naszych rodzinach, w społeczeństwie, w Kościele. Nie bójmy się wychodzić na głębię, bo tam, gdzie jest Chrystus, nie ma porażek.

Wezwanie do działania

Drodzy Bracia i Siostry,

Niech dzień świętego Andrzeja będzie dla nas okazją do odnowienia naszej wiary i naszego zaangażowania w misję Kościoła. Patrząc na jego życie, uczmy się być budowniczymi mostów i rybakami ludzi, którzy zawsze wskazują na Chrystusa jako jedyne źródło jedności i pokoju. Niech jego wstawiennictwo prowadzi nas ku pełni braterstwa, które przynosi światło w ciemności podziałów.

Modlę się, abyśmy wszyscy, jak Andrzej, mieli odwagę odpowiedzieć na wezwanie Chrystusa z radością i ufnością.