Panie, Światłości niewidzialna, który zstępujesz w hostii na dłonie ludzi, wejrzyj na tych, których namaściłeś olejem radości spośród braci ich, aby w Twoim imieniu rozdzielali łaskę.

Ty, który dotknąłeś warg Izajasza żarem z ołtarza, dotykaj nieustannie ust kapłanów swoich, aby mówili tylko to, co święte, i milczeli wobec tajemnicy, która ich przekracza.

Zachowaj ich dusze w czystości jak lampy przed zasłoną Świętego Świętych. Niech będą jak kadzidło przed Tobą, którego woń unosi się ku górze i zstępuje błogosławieństwem na lud.

W godzinach samotności - bądź ich towarzyszem. W ciemności zwątpienia - bądź ich światłem. Gdy staną nad kielichem cierpienia - przypomnij im, że ten kielich piłeś przed nimi.

Niech nie szukają chwały w oczach świata, lecz niech ich radością będzie to, że imię ich zapisane jest w niebie (por. Łk 10,20 - BBT).

Uczyń ich serca podobnymi do Twojego, pokornego, cichego, płonącego miłością aż do końca, aż po krzyż, aż po chwałę.

Przez Tego, który żyje na wieki wieków, Arcykapłana Dobroci, Baranka Paschalnego, Oblubieńca Kościoła - Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Panie Jezu Chryste, Wieczny Kapłanie według porządku Melchizedeka, który znasz głębie serca każdego człowieka i widzisz łzy, których inni nie widzą - wejrzyj łaskawie na tych, którzy niegdyś stali przy Twoim ołtarzu, a dziś kroczą inną drogą, niosąc w sobie znamię święceń, którego czas nie zmazał.

Tyś ich powołał imieniem, Tyś ich namaścił olejem świętym, Tyś ich prowadził przez misteria światła i krzyża - a dziś, choć ich dłonie już nie błogosławią, Ty wciąż pamiętasz ich pierwszą miłość.

Zachowaj ich w swoim miłosierdziu, ukój to, co w nich zranione, ulecz to, co przemilczane, i napełnij nowym sensem ich drogę.

Niech pamięć o Tobie, o Tym, który umył nogi swoim uczniom, będzie dla nich źródłem pokoju. Niech wspomnienie modlitwy przy ołtarzu nie będzie ciężarem, lecz delikatnym szeptem łaski, która nigdy nie odchodzi, lecz czeka.

Panie, który nie dołamujesz trzciny nadłamanej i nie dogaszasz knotka, co jeszcze tli się ostatnim światłem (por. Iz 42,3 - BBT), przytul do serca tych, którzy żyją w ciszy, daleko od prezbiterium, lecz wciąż blisko Twojej tajemnicy.

A gdy przyjdzie ich godzina, przyjmij ich jak tych, którzy rozpoznali Cię przy łamaniu chleba i choć odeszli od stołu, pozostali Twoimi.

Przez Ciebie, który żyjesz i królujesz z Ojcem w jedności Ducha Świętego, Bóg na wieki wieków. Amen.

Panie żniwa, który przemawiasz szeptem do serc i ogniem w krzewie, który płonie, a nie spala - poślij robotników na Twoje święte pola, bo ziemia jest spragniona, a światło gaśnie tam, gdzie nie ma tego, kto je niesie.

Ty, który z nadbrzeża Galilei powołałeś rybaków, a z drogi prześladowcy uczyniłeś drogę apostoła, mów i dziś - do serc młodych i starych, odważnych i zalęknionych, do tych, którzy jeszcze nie rozpoznali Twego głosu, i do tych, którzy słyszeli, lecz zawahali się pójść.

Rozpal w duszach głód wieczności, pragnienie, którego świat nasycić nie potrafi. Spraw, by nie szukali tylko tego, co łatwe, ale tego, co wieczne.

Daj odwagę tym, których oczy spotkały Twoje spojrzenie i serce zadrżało, lecz nie uczyniło jeszcze kroku. Niech Twoje wołanie - delikatniejsze niż tchnienie wiatru, a potężniejsze niż grzmot burzy - przeniknie aż do głębin tych, których wybrałeś przed założeniem świata (por. Ef 1,4 - BBT).

Daj Kościołowi pasterzy według Twego Serca, diakonów, którzy będą jak Chrystus klęczący u stóp uczniów, mnichów i braci zapalonych modlitwą i milczeniem, i siostry, których życie stanie się ikoną Twojej miłości.

Niech nie zabraknie rąk, które łamią Chleb Życia, ust, które głoszą Ewangelię, i serc, które trwają przy Tobie do końca - jak uczeń u stóp Krzyża.

Ty, który powołujesz - Ty też umacniaj, uświęcaj i prowadź, aż do końca drogi, która nie zna kresu, bo kończy się w Twoich ramionach. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.