Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie,
W tym wyjątkowym momencie, kiedy obchodzimy rocznicę rejestracji Narodowego Kościoła Katolickiego, przypadającą na 12 marca, pragnę podzielić się z Wami moją radością i wdzięcznością za dar wiary, który nas jednoczy. Ta okazja skłania mnie do refleksji nad znaczeniem i misją Kościoła w dzisiejszym świecie, którymi chciałbym się z Wami podzielić.
Zatrzymajmy się na moment przy słowach, które zostały nam przekazane w Liście do Hebrajczyków: „Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy” (por. Heb 11,1). Te słowa, jak drogocenny manuskrypt, odsłaniają przed nami kwintesencję naszej chrześcijańskiej drogi – bezgraniczną wiarę w obietnice dane nam przez Boga, które w Jezusie Chrystusie znalazły swój najgłębszy wyraz i spełnienie. Jako członkowie rodziny, jaką jest Narodowy Kościół Katolicki, powołani jesteśmy do przeżywania tej nadziei jako niewyczerpanej studni siły i męstwa, umożliwiającej nam stawienie czoła nieskończonym wyzwaniom, które na naszej drodze pojawiają się każdego dnia.
Kościół, rozumiany jako Lud Boży podążający przez dzieje, wykracza poza prostą definicję wspólnoty wiernych. W swej istocie jest on tajemnicą komunii z Bogiem, którą Jezus Chrystus urzeczywistnia w mocy Ducha Świętego. Ta głęboka więź z Bogiem, którą podkreśla List do Efezjan, przekracza wszelkie zewnętrzne i wewnętrzne bariery dzielące nas. „Już nie jesteście obcymi ani przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Ef 2,19) – te słowa przypominają o naszym duchowym dziedzictwie i przynależności do Bożego domu, będąc fundamentem naszej tożsamości i powołania. To przypomnienie jest szczególnie istotne w kontekście współczesnych wyzwań, przed którymi stoi Kościół i każdy z jego członków. W erze rosnącego indywidualizmu i często powierzchownych relacji międzyludzkich, przesłanie o wspólnocie i komunii, jaką oferuje Kościół, staje się promieniem światła prowadzącym do głębszego zrozumienia siebie i innych. Przynależność do domu Bożego nie tylko wyposaża nas w poczucie bezpieczeństwa i przynależności, ale również zobowiązuje do bycia aktywnymi uczestnikami tej wspólnoty, dzielącymi się miłością i prawdą w naszym codziennym życiu.
W tym kontekście misja Kościoła nabiera jeszcze głębszego znaczenia. Nie chodzi tylko o podtrzymywanie tradycji czy przekazywanie doktryn, ale o życie w zgodzie z ewangelicznym powołaniem do bycia solą ziemi i światłem świata (por. Mt 5,13). Kościół zachęca do bycia żywymi znakami Bożej obecności w świecie, który pilnie potrzebuje nadziei i uzdrowienia. Przez wezwanie do bycia solą i światłem, Kościół motywuje swoich członków do aktywnego stawania się symbolami Bożej obecności na ziemi. To powołanie rozciąga się daleko poza mury kościelne, obejmując każdy aspekt życia społecznego i osobistego. W ten sposób, Kościół ukazuje się jako żywa wspólnota, zaangażowana nie tylko w duchowe odnowienie, ale także w działania na rzecz sprawiedliwości, pokoju i troski o środowisko.
Życie w miłości i służbie innym stanowi sedno chrześcijańskiego posłannictwa, ukazując światu, że przemiana i uzdrowienie są możliwe przez głęboką, osobistą relację z Bogiem. Kościół, angażując się w życie społeczności, staje się miejscem, gdzie każdy może doświadczyć przebaczenia, akceptacji i transformacji. Jego działalność przypomina o nieocenionej wartości każdej osoby, wskazując na jej unikalny wkład w budowę Królestwa Bożego na ziemi, gdzie miłość, sprawiedliwość i pokój są na pierwszym planie. Taka postawa Kościoła czyni go autentycznym źródłem nadziei dla świata spragnionego uzdrowienia i odnowy.
Kościół, jako Boży lud w drodze, jest wezwany do ciągłego odkrywania i pogłębiania tej tajemnicy komunii z Bogiem, która staje się źródłem naszej siły i inspiracji. W tym duchu każdy wierzący jest zaproszony do aktywnego uczestnictwa w życiu Kościoła, by wspólnie dążyć do realizacji jego misji na ziemi, będąc świadkami miłości, która przekracza wszystkie granice. Kościół stanowi Ciało Chrystusa, będące żywą i działającą obecnością Zbawiciela pośród nas. Święty Paweł przypomina nam o tej prawdzie, mówiąc: „Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami.” (por. 1 Kor 12,27). Jako członkowie tego Ciała, każdy z nas jest powołany do aktywnego uczestnictwa w życiu Kościoła, do wcielania się w rolę narzędzia miłości i nadziei, które Chrystus pragnie używać w swojej misji dla świata.
Ta perspektywa otwiera przed nami rozległe pole do działania. Uświadamia nam, że nasza rola w Kościele nie ogranicza się do biernego uczestnictwa w obrzędach i liturgii, ale obejmuje aktywne angażowanie się w życie wspólnoty oraz w szeroko pojętą misję ewangelizacyjną. Oznacza to bycie obecnym i czynnym nie tylko w murach kościoła, ale również w codziennej rzeczywistości, w miejscach naszej pracy, w naszych rodzinach, a także w społecznościach lokalnych i globalnych. Bycie częścią Ciała Chrystusa pociąga za sobą głębokie poczucie jedności i współodpowiedzialności za losy całej wspólnoty Kościoła Powszechnego, a także za dobro świata. Każdy z nas, niezależnie od pełnionej roli, jest niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania całego Ciała. To właśnie w tej różnorodności darów i posług, w świadomej współpracy i wzajemnym wsparciu, manifestuje się siła i piękno Kościoła jako wspólnoty.
Słowa Jezusa: „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20), stanowią potężne przypomnienie o mocy, jaką niesie ze sobą wspólnota modlitewna. Wskazują one na niezwykłą siłę płynącą z naszej jedności w Chrystusie, podkreślając, że obecność Boga manifestuje się w szczególny sposób, kiedy łączymy się w modlitwie i braterstwie. Jako Kościół, jesteśmy powołani do tworzenia żywej wspólnoty modlitewnej, w której każdy członek może znaleźć wsparcie, zrozumienie i miłość. Jest to miejsce, gdzie dzielimy się naszymi radościami i smutkami, wzajemnie się podnosząc i wzmacniając w naszej wędrówce wiary.
Stajemy dzisiaj przed doskonałą okazją, aby z wdzięcznością przywołać wszystkie łaski, jakie otrzymaliśmy od Boga jako wspólnota. Jest to moment, aby podziękować za nieoceniony dar wiary, który umożliwia nam spojrzenie poza ziemskie troski i dostrzeżenie większego obrazu planu Bożego dla nas samych i dla całego świata. Wyrażamy naszą wdzięczność za wspólnotę, która jest naszą siłą i wsparciem na drodze do świętości, dając nam poczucie przynależności i wspólnego celu.
Niech ta rocznica stanie się czasem odnowy naszego osobistego i wspólnotowego zaangażowania w życie duchowe i misję Kościoła. To idealna okazja, aby z odnowionym zapałem żyć naszą wiarą, będąc świadkami niezachwianej nadziei, która jest zakorzeniona w miłości Chrystusa. Ta miłość ma moc przemieniać nasze życie i otwierać nasze serca na potrzeby innych, inspirując nas do bycia narzędziami pokoju, sprawiedliwości i miłosierdzia w naszym otoczeniu.
Niech będzie to także czas, w którym będziemy szukać głębszej osobistej i wspólnotowej konwersji, angażując się bardziej świadomie w życie sakramentalne Kościoła, pogłębiając naszą modlitwę i posługę bliźnim. W ten sposób, żyjąc naszą wiarą w codzienności, możemy stać się prawdziwymi świadkami Chrystusa w świecie, przekazując nadzieję i miłość, której tak bardzo potrzebuje współczesny świat.
Zachęcam wszystkich, byśmy w tym wyjątkowym czasie odnowili nasze serca i umysły, aby jeszcze mocniej żyć w zgodzie z ewangelicznym powołaniem do świętości, będąc solą ziemi i światłem świata, tak jak nas do tego zachęca Chrystus. Niech ta rocznica Kościoła stanie się punktem zwrotnym, inspirującym nas do jeszcze głębszego zaangażowania w budowanie Królestwa Bożego na ziemi.
Nadzieja, którą Kościół ofiaruje światu, transcendentnie wykracza poza ziemskie aspiracje czy dążenie do ludzkiego uznania. Jest to nadzieja głęboko zakorzeniona w przekształcaniu serc i budowaniu Królestwa Bożego na ziemi, aby odzwierciedlało ono Jego doskonałość, jak w niebie. Ta wyjątkowa, głęboka nadzieja czerpie siłę z Bożej obietnicy: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Jest to dla nas obietnica nieustającego wsparcia i pocieszenia, motywująca nas do stawienia czoła wyzwaniom z niezachwianą odwagą i wytrwałością.
Nadzieja, o której tu mówimy, jest nadzieją dynamiczną i aktywną, pobudzającą nas do działania, abyśmy byli „solą ziemi” i „światłem świata”(por. Mt 5,13-14). Jest to rodzaj nadziei, który nie zamyka się w sobie, lecz rozprzestrzenia się, inspirując innych do poszukiwania głębszego znaczenia życia, do odkrywania nieskończonej miłości Boga i do zaangażowania w tworzenie świata, który jest bardziej sprawiedliwy i pełen miłości.
Ta nadzieja zachęca nas nie tylko do refleksji nad własnym życiem, ale także do podjęcia konkretnych działań, które mają realny wpływ na otaczającą nas rzeczywistość. Motywuje do tego, byśmy stawali się aktywnymi uczestnikami zmian w naszej społeczności, propagując wartości ewangeliczne poprzez nasze codzienne słowa i czyny. Poprzez naszą postawę i zaangażowanie, możemy stać się żywym przykładem dla innych, pokazując, że możliwe jest życie oparte na miłości, współczuciu i zrozumieniu. Nadzieja staje się siłą napędową, która nie tylko prowadzi nas do osobistego wzrostu duchowego, ale również umożliwia nam bycie źródłem inspiracji dla innych. To zaproszenie do bycia czynnikiem pozytywnej zmiany w świecie, do dzielenia się radością płynącą z wiary i do współtworzenia przestrzeni, w której każdy człowiek może doświadczyć godności, szacunku i miłości.
Nadzieja płynąca z przynależności do Ciała Chrystusa jest źródłem nie tylko poczucia tożsamości i przynależności, ale także motywacji do aktywnego udziału w życiu i misji Kościoła. Jest to nadzieja, która transformuje nasze życie i pozwala nam być narzędziem miłości i nadziei w rękach Chrystusa dla świata.
Każdy wierzący jest zaproszony do osobistej refleksji nad tym, jak może przyczynić się do życia i misji Kościoła. Odpowiedź na to pytanie może przybierać różne formy, zależnie od indywidualnych talentów, możliwości i powołania, ale zawsze powinna być motywowana miłością i pragnieniem służby bliźnim.
Dlatego zachęcam Was, moi drodzy, do odnowy waszej wiary i do głębszego zaangażowania w życie naszej kościelnej wspólnoty. Niech ten okres stanie się dla nas czasem intensyfikacji naszej modlitwy i uczestnictwa w sakramentach, będących źródłem nieocenionej łaski i wzrostu duchowego. Niech również nasze dzieła miłosierdzia względem bliźnich staną się autentycznym odzwierciedleniem nadziei, którą w sercach nosimy – nadziei opartej na niezłomnej wierze w Boże miłosierdzie i Jego wieczną obecność pośród nas.
To wezwanie do duchowej odnowy przyjmijmy jako szansę na pogłębienie naszej relacji z Bogiem i bliźnimi, pragnąc, aby ten czas zaowocował odnowieniem ducha wspólnoty, w której każdy może doświadczyć przemieniającej miłości Boga. Niech nasza wiara i nasze działania budują most między niebem a ziemią, ucieleśniając w codziennym życiu modlitwę „Ojcze nasz”.
Niech nasza wspólna podróż wiary stanie się żywym świadectwem tej niezachwianej nadziei, opartej na Bożej obietnicy Jego nieustającej obecności. Poprzez nasze zaangażowanie w modlitwę, życie sakramentalne Kościoła i służbę bliźniemu, możemy wspólnie dążyć do realizacji Królestwa Bożego na ziemi, ukazując światu miłość i miłosierdzie, które nieprzerwanie wypływają od Boga.
W obliczu tej radosnej chwili, nie możemy zapomnieć o naszych braciach i siostrach w Chrystusie, którzy z różnych powodów mogą czuć się oddaleni od wspólnoty Kościoła. Z głębi serca, przepełnionego miłością i troską, pragnę zwrócić się do Was z osobistym zaproszeniem, niosącym nadzieję.
Kościół, będący naszym duchowym domem, zawsze stoi otworem dla każdego poszukującego drogi powrotu do wspólnoty wierzących. Jezus Chrystus, nasz Pan i Zbawiciel, ukazał nam bezgraniczną radość, jaką jest powrót zagubionej owcy do stada (por. Łk 15,4-7). Narodowy Kościół Katolicki, będąc żywym świadectwem Chrystusowej obecności w świecie, aspiruje do bycia miejscem, gdzie każdy może znaleźć ukojenie w Bożym miłosierdziu, przebaczeniu i miłości, transcendentnie przekraczających wszelkie granice i podziały.
Chcemy, abyście wiedzieli, że bez względu na przyczyny Waszego oddalenia, jesteście obdarowani niewypowiedzianą miłością przez Boga. On pragnie, aby każdy z nas doświadczył pełni życia w Jego obecności, życia odmienionego przez spotkanie z Jego bezgraniczną miłością. „Bóg bowiem tak umiłował świat, że dał swojego jedynego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (por. J 3,16). To przesłanie stanowi fundament naszej wiary i jest źródłem naszej nadziei.
Do wszystkich, którzy z różnych przyczyn oddalili się od wspólnoty Kościoła Powszechnego, kieruję serdeczne zaproszenie do rozważenia możliwości powrotu do wspólnoty wiary. Narodowy Kościół Katolicki zawsze ma dla Was otwarte drzwi, gotowy przyjąć każdego z otwartymi ramionami, nie w roli sędziego, lecz jako matka, która z troską opiekuje się każdym ze swoich dzieci.
Zachęcam Was, abyście odważyli się na dialog, na poszukiwanie odpowiedzi na nurtujące Was pytania, ale przede wszystkim, abyście otworzyli swoje serca na możliwość ponownego spotkania z Bogiem przez sakramenty, modlitwę i życie we wspólnocie. Niech ten czas stanie się dla Was przestrzenią do refleksji nad własnym życiem duchowym i szansą na odkrycie na nowo radości bycia częścią Kościoła, Ciała Chrystusa, gdzie każdy członek jest cenny i niezbędny.
W duchu wspólnoty i otwartości, chciałbym przekazać moje wsparcie każdemu, kto rozważa drogę powrotną do Kościoła. Niech Duch Święty wspiera Waszą drogę, ułatwiając powrót do pełnej relacji z Bogiem i Jego ludźmi. Niech ten proces będzie okazją do ponownego odkrycia głębi miłości i spokoju, które Bóg pragnie dla każdego z nas.
Powrót do Kościoła nie powinien być odczuwany jako ciężar, lecz jako szansa na nowy początek. Bóg jest gotów przyjąć każdego z otwartymi ramionami, oferując przebaczenie i miłosierdzie, które mogą odmienić życie.
Zachęcam do podjęcia kroków w kierunku tej odnowy, do ponownego zaangażowania się w życie sakramentalne, modlitwę i wspólnotę Kościoła. Każdy krok w stronę Kościoła jest krokiem do domu, do miejsca, gdzie czeka na Was pełnia życia w miłości.
Ten proces powrotu jest drogą, na której nie jesteście sami. Wspólnota Kościoła już teraz wspiera Was modlitwą i gotowością do przyjęcia. Niech ta podróż przybliża Was do życia, które Bóg zamierzył dla każdego z nas, w rodzinie Kościoła, gdzie każdy ma swoje miejsce.
Z okazji rocznicy rejestracji Narodowego Kościoła Katolickiego, z głębi serca pragnę złożyć Wam najserdeczniejsze życzenia. Niech ten wyjątkowy dzień przypomina nam o bogactwie naszej wspólnej wiary oraz o misji, jaką powierzył nam Pan.
Życzę Wam, aby ta rocznica była czasem odnowienia duchowego i wzrostu w wierze. Niech będzie okazją do głębszego zrozumienia miłości Bożej, która nas nieustannie prowadzi i inspiruje do bycia solą ziemi i światłem dla świata.
Niech łaska Boża obficie spływa na Wasze życie, przynosząc pokój, radość i nadzieję. Niech Duch Święty umacnia Was i Wasze rodziny w codziennych wyzwaniach, prowadząc ścieżkami, które Bóg dla Was przygotował.
W tym szczególnym momencie, z całego serca udzielam Wam błogosławieństwa:
Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, † i Duch Święty.
Niech Jego obecność będzie dla Was źródłem siły, mądrości i miłości, teraz i na zawsze. Amen.
Z modlitwą i pasterskim błogosławieństwem,
/-/ + Robert Matysiak NCC