Prowadzący: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Wszyscy: Amen.
Panie Jezu Chryste,
Twoje Ciało zostało wydane – a potem rozdzielone.
Najpierw na krzyżu, a potem przez wieki.
Kościół, który powstał z Twojego przebitego boku,
nie potrafił żyć jednością, o którą prosiłeś w noc Męki.
Prowadź nas tą drogą, którą Ty sam przeszedłeś –
nie jako rekonstrukcję wydarzeń,
lecz jako prawdę o naszym dziś.
Pozwól nam iść śladami Twej Pasji –
w pokorze, z bólem i z nadzieją,
że jeśli przestaniemy milczeć, a zaczniemy kochać –
Twój Kościół naprawdę stanie się jednym.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„A oni wszyscy zawołali: Na krzyż z Nim!” (Mt 27,22)
Nie bluźnierstwo, lecz miłość postawiła Cię przed sądem.
Nie ludzie z daleka, ale ci, którzy uważali się za bliskich Bogu, wołali: Ukrzyżuj Go!
I dziś, Panie, to nie wrogowie, lecz ludzie Kościoła odrzucają Twoją modlitwę o jedność.
Bo jedność kosztuje więcej niż formuły.
Więcej niż teologiczne bezpieczeństwo.
Wymaga rezygnacji z siebie – a to trudniejsze niż spór.
Łatwiej jest dzielić niż słuchać.
Łatwiej bronić granic niż otwierać drzwi.
Łatwiej głosić Twoje Imię – niż naprawdę kochać tak, jak Ty umiłowałeś.
Panie, przebacz nam:
że głosimy Ewangelię, a w sercu zamykamy się na Twoją miłość.
Że stajemy się sędziami tych, którzy modlą się inaczej,
przechowują w inny sposób tajemnicę wiary –
choć wszyscy jesteśmy ochrzczeni w Twoje Imię.
Twoja modlitwa – „Aby wszyscy byli jedno” (J 17,21) –
nie została zapomniana. Ona została zlekceważona.
Bo jedność demaskuje nasze rozłamy.
Obnaża duchową obojętność.
Ujawnia lęk przed spotkaniem z tym, kto inny – ale także Twój.
Panie, naucz nas nie sądzić, gdy Ty wzywasz do przebaczenia.
Nie wykluczać, gdy Ty zapraszasz do stołu.
Nie odrzucać, gdy Ty milczysz i patrzysz –
z tym samym spojrzeniem, które miało moc nawrócić Piotra.
Zmiłuj się nad swoim Kościołem – który rozdarty głosi Ciebie jako Zbawiciela świata.
Spraw, byśmy nie potępiali jedności, zanim sami nie staniemy w pokorze.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Wtedy wydali Go na ukrzyżowanie. A On sam dźwigał krzyż…” (J 19,16–17)
Nie buntujesz się. Nie odmawiasz.
Przyjmujesz krzyż – ten realny, ciężki, nieodwracalny.
Nie jest to krzyż symboliczny.
To drewno, które Cię zrani, przygniata, obezwładni.
Panie, my chcemy jedności bez krzyża.
Chcemy dialogu bez ofiary.
Chcemy spotkania bez przemiany.
A Ty pokazujesz, że tylko krzyżem przechodzi się do zmartwychwstania.
Naucz nas nieść ten krzyż razem – nie osobno.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„On dźwigał nasze boleści, wziął na siebie nasze cierpienia” (Iz 53,4)
Upadasz – nie z winy, lecz z ciężaru.
Ciężaru, naszych grzechow, naszych podziało, naszej pychy.
Upadasz, bo świat nie chce Cię przyjąć,
a my zbyt często chcemy tylko obrazka Chrystusa – nie rzeczywistości krzyża.
Panie, my upadamy z Tobą –
za każdym razem, gdy nie umiemy być jednym Ciałem.
Za każdym razem, gdy głosimy siebie, a nie Ciebie.
Podnieś nas, Panie, z upadku Kościoła rozbitego.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Bolejąca Matka stała u stóp krzyża…” (por. J 19,25)
Nie ma rozmowy. Nie ma krzyku.
Tylko spojrzenie – głębsze niż słowo.
Spotkanie, które nie potrzebuje tłumaczenia.
Maryja nie zadaje pytań:
Nie pyta: „Gdzie są apostołowie?”
Nie pyta: „Dlaczego to się dzieje?”
Nie pyta, kto jest winny.
Ona po prostu jest.
Jest z Tobą – choć wszystko runęło.
Jest z Tobą – mimo że nic już nie wygląda, jak miało.
Jest z Tobą – bo to jest miłość.
Cicha. Trwająca. Niepodzielna.
Maryjo, Matko Jedności –
naucz nas nie opuszczać Kościoła w godzinie jego krzyża.
Naucz nas być tam, gdzie boli – a nie tam, gdzie błyszczą światła.
Naucz nas trwać przy Chrystusie,
zanim zaczniemy mówić o jedności Jego uczniów.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracał z pola, aby niósł Jego krzyż” (Mk 15,21)
Nie był uczniem. Nie znał Ciebie. Nie przysięgał na wierność.
Wrócił z pola – znużony, zwyczajny, obcy.
A jednak Ty go przyjąłeś. I pozwoliłeś nieść swój krzyż.
Nie zapytał o sens. Nie prosił o zaszczyt.
A jednak – przez chwilę – ramieniem dotknął Odkupienia.
Przymuszony – a przecież wybrany.
Milczący – a przecież obecny.
Nie nasz – a przecież z Tobą.
Panie, ilu dzisiaj takich Szymonów odrzucamy,
bo nie są z naszego Kościoła,
nie modlą się naszymi słowami?
A może to oni – cisi, przymuszeni, przechodzący mimo –
pomagają Ci nieść krzyż Twego Ciała?
Bo powiedziałeś: „Kto nie jest przeciwko nam, ten jest z nami”.
A my – zbyt często – mówimy odwrotnie.
Panie, daj nam oczy, które widzą uczestników, a nie konkurencję.
Daj nam serca, które przyjmują – nie warunkują.
Daj nam Kościół, który cieszy się, że ktoś pomaga –
nawet jeśli nie chodzi z nami.
Bo krzyż nie zna partykularności.
A jedność – prawdziwa – nie boi się otwartości.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Uczyniła dla Mnie to, co mogła” (por. Mk 14,8)
Nie była apostołką.
Nie miała nic – prócz chusty i odwagi.
Nie wygłaszała deklaracji. Nie pisała traktatów.
Po prostu podeszła – i otarła Twoją Twarz.
To był gest miłości.
Nie zatwierdzony, nie zapowiedziany, nie uporządkowany.
Bez zgody, bez mandatu, bez wcześniejszych ustaleń.
I właśnie dlatego był prawdziwy.
Panie, ilu jest dziś takich jak Weronika –
którzy, nie pytając o pozwolenie,
kochają Ciebie w drugim człowieku?
A my – zajęci sobą – czasem nawet nie zauważamy,
że Twoje Oblicze przestaje być rozpoznawalne
w naszych strukturach, przepisach i rutynach.
Daj nam Weroniki – odważne i proste serca.
I daj nam odwagę, by zrozumieć,
że jedność zaczyna się od dotyku miłości.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Spadła na Niego chłosta, zbawienna dla nas” (Iz 53,5)
Drugi upadek.
Tym razem boli inaczej – nie tylko w ciele, ale w sercu.
Bo trzeba znowu iść tą samą drogą.
Znowu tłum nie rozumie.
Znowu uczniowie odchodzą.
Znowu głoszą prawdę przeciw Prawdzie.
Panie, Kościół także upada – nie z braku Ewangelii, ale z braku pokory wobec niej.
Upada pod ciężarem swojej historii –
zdrad i rozłamów,
pustych deklaracji o jedności, za którymi nie idą gesty,
i wielkich słów, które nie potrafią uklęknąć obok innego chrześcijanina.
Upada, bo jedni nie uznają drugich.
Bo nie modlą się razem, choć wszyscy modlą się do Ciebie.
Bo zamykają drzwi – tam, gdzie Ty wciąż stoisz i pukasz.
Panie, Twój Kościół zamiast być domem, staje się twierdzą.
Zamiast przyjmować – wyklucza.
Zamiast budować na Tobie – każdy chce być skałą sam dla siebie.
Podźwignij nas, Panie, z tej pychy, która lubi mówić w Twoim imieniu, ale nie potrafi słuchać.
Przypomnij nam, że jedność nie rodzi się z tego, co wspólne na papierze,
ale z tego, co wspólne przy Twoim Krzyżu.
Niech upadek stanie się początkiem – nie jeszcze jednego dokumentu,
lecz pierwszego wspólnego „Amen”.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi” (Łk 23,28)
Płakały.
Bo czuły ból. Bo nie rozumiały. Bo serce im pękało.
Ale Ty, Panie, nie chciałeś łez bez zrozumienia.
Nie szukałeś litości – lecz prawdy o człowieku.
A my?
Ile razy zasłaniamy się emocją, by nie wejść głębiej?
Ile razy mówimy, że cierpimy –
ale tak naprawdę uciekamy od odpowiedzialności?
Płaczemy nad tym, że ludzie odchodzą z Kościoła.
Że wspólnoty się dzielą. Że jedność znika.
Ale nie płaczemy nad sobą.
Nad własnym chłodem.
Nad modlitwą bez ognia.
Nad wiarą, która się przyzwyczaiła.
To nie inni odeszli.
To my przestaliśmy być znakiem Twojej obecności.
To my, Panie, przestaliśmy być światłem –
a zaczęliśmy oceniać, mierzyć, dzielić.
Naucz nas płakać – nie nad tym, co odchodzi,
ale nad tym, co sami utraciliśmy.
Niech nasze łzy będą początkiem Twojej łaski.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Choć upadłem, powstanę” (Mi 7,8)
To trzeci upadek. Najtrudniejszy.
Bo już byłeś niemal u celu.
Jeszcze kilka kroków… a jednak znowu ziemia.
Znowu pył, znowu ciężar, znowu bezsilność.
Panie, Twój Kościół też potyka się w tym miejscu.
Już tyle razy próbował powstać.
Ale dziś wielu z nas jest zmęczonych.
Zmęczonych podziałami, które trwają latami.
Zmęczonych rozmowami o jedności, która nie nadchodzi.
Zmęczonych słowami, które nie mają mocy.
Coraz więcej serc gaśnie.
Coraz mniej ludzi wierzy, że coś się zmieni.
Panie, podźwignij swój Kościół – nie po to, by panował, lecz by służył.
Spraw, abyśmy powstali nie jako zwycięzcy, lecz jako bracia.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„A żołnierze, zdjąwszy z Niego szaty…” (Mt 27,28)
Zabrali Ci wszystko.
Nie tylko ubranie.
Zabrali godność, prywatność, Twoją ludzką powłokę.
Obnażyli Boga.
A my – czyż nie robimy tego z Kościołem?
Obnażamy go publicznie – nie z miłości, ale z pychy.
Obnażamy grzechy innych, ich błędy, ich słabości.
I cieszymy się, że „u nas tak nie jest”.
Panie, niech obnażenie Twoje przypomni nam, że Kościół nie potrzebuje masek – tylko prawdy.
Niech Twój wstyd stanie się dla nas wezwaniem do skruchy.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Przebili ręce i nogi moje…” (Ps 22,17)
Każdy gwóźdź to potwierdzenie wyroku.
To decyzja, że już nie ma odwrotu.
Panie, ile gwoździ wbijamy w Twoje Ciało –
kiedy zamykamy się na jedność,
kiedy mówimy: „nie uznajemy waszych sakramentów”,
„nie przyjmujemy waszych modlitw”,
„nie dzielimy z wami stołu”.
A przecież ten stół – to Ty.
Panie, niech nasze ręce nie będą tymi, które Cię przybiły.
Niech będą tymi, które zdejmują gwoździe – z Twoich braci.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Wykonało się” (J 19,30)
To nie koniec. Ale wygląda jak koniec.
Uczniowie uciekli. Nie ma tłumów. Nie ma cudów.
Została tylko śmierć.
Ale to właśnie ona zbawiła świat.
Panie, niech Twoja śmierć uczy nas,
że jedność kosztuje życie.
Że pojednanie nie jest aktem, ale ofiarą.
Że bez śmierci nie ma zmartwychwstania.
Niech Twój koniec będzie dla nas początkiem.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„Zdjęto Jego Ciało…” (por. Łk 23,53)
W końcu cisza. W końcu czyjeś ręce, które nie ranią, ale przyjmują.
Nie ma już słów, nie ma sądów – tylko obecność i delikatność.
Ciało, które było tak długo samotne, spoczywa w ramionach.
Maryjo, Matko Kościoła,
przyjmij to Ciało – połamane przez podziały, poranione przez obojętność.
Weź je z naszych niepewnych dłoni i zanieś Ojcu.
Nie jako znak sukcesu.
Nie jako strukturę, która przetrwała.
Ale jako czystą Miłość – zranioną, wierną, do końca oddaną.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie,
żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
„A złożywszy Go w grobie wykutym w skale…” (Łk 23,53)
Zapadła cisza.
Kamień zamyka wejście.
Nie ma cudów. Nie ma tłumów. Nie ma Kościoła.
A jednak właśnie tu – w ciemności grobu –
Bóg rozpoczyna dzieło, którego nie zatrzyma żaden podział.
To nie koniec. To cisza przed porankiem.
To miejsce, gdzie wszystko wydaje się stracone –
a tymczasem rodzi się to, co wieczne.
Panie, niech grób nie będzie dla nas groźbą końca,
lecz przestrzenią, w której dojrzewa jedność –
ta prawdziwa, nie nasza, lecz Twoja.
Bo tylko Ty możesz połączyć to, co rozbite.
Tylko Ty możesz wskrzesić Kościół, który sam siebie dzieli.
Tylko Ty możesz sprawić, że to, co zostało pochowane przez historię,
zmartwychwstanie mocą Ducha Świętego.
Bo Ty, który pozwoliłeś się złożyć w grobie –
powrócisz jako Pan Życia.
Ty, którego Kościół został poraniony przez podziały –
powstaniesz jako Jedność niepodzielna.
Jedność, o którą prosiłeś w godzinie swego oddania.
Któryś za nas cierpiał rany,
Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.
Panie Jezu Chryste,
któryś oddał życie za Kościół, który miał być Jeden –
wybacz nam, żeśmy go rozdzielili.
Wybacz elitaryzm ekumeniczny,
który mówi o jedności, ale nie słucha Ducha.
Wybacz pychę wspólnot, które uważają się za lepsze.
Wybacz Kościołom, które uzurpują sobie Ciebie.
Wybacz nam wszystkim – że milczymy.
Bo jeśli my milczeć będziemy –
kamienie wołać będą.
I powiedzą:
„Zabrano Pana ze wspólnoty, i nie wiemy, gdzie Go położono.”
Ale wiemy, gdzie jesteś, Panie.
Jesteś w ogrodzie poranka, w którym Maria usłyszała Twoje imię.
Jesteś wśród uczniów, którym pokazałeś Rany i powiedziałeś: Pokój wam.
Jesteś przy łamaniu chleba, gdy oczy otwierają się na Obecność.
Nie jesteś już rozdzielony – jesteś Zmartwychwstały.
Niech Twoje zmartwychwstanie
zjednoczy to, co my podzieliliśmy.
Niech Twoje Ciało znów stanie się jednym –
w Duchu Świętym, który nie zna granic ani wyznań.
Niech Twój Kościół stanie się taki,
jak modliłeś się w Wieczerniku:
„Aby wszyscy byli jedno” (J 17,21).
Bo tylko wtedy świat uwierzy,
żeś Ty naprawdę zmartwychwstał –
i że miłość silniejsza jest niż śmierć.
Amen.